vrijdag 28 april 2017

Speelkamer wordt chillkamer wordt tienerkamer

Een huis met 7 grote slaapkamers en maar 2 kinderen. We hadden dat beter anders gepland. Dat wil dus zeggen dat we 4 kamers op overschot hebben hier. Eén daarvan werd ons vertaalkantoor, een tweede mijn naaikamer, een derde een logeerkamer en een vierde, heel grote kamer werd de speelkamer. Hier zie je wat we daarvan maakten. Het werd een heerlijke, kleurrijke ruimte met centraal een grote speeltafel en tegen de muur een lange tekentafel en kasten vol spelletjes en boekjes. Kortom, een droom voor kinderen!

Voor echte kinderen dan. Want ik ben gezegend met nageslacht dat niet kan spelen. Hoe dat komt, begrijp ik nog steeds niet. Misschien was er altijd al te veel speelgoed, want ik kocht al Playmobil toen ze nog niet eens geboren waren. Een speelkamer vol speelgoed dus, maar zonder kinderen in. Behalve als er vriendjes komen spelen. Dan hebben al die kinderen welgeteld 10 minuten nodig om die hele kamer op zijn kop te zetten en alle spelletjes en puzzels uit hun doos te halen. Oorlogsgebied is er niets tegen. Om over de Lego nog maar te zwijgen! Knappe legocreaties heb ik hier nooit gezien, maar je kunt niet door die speelkamer lopen zonder dat de Lego tussen al je tenen zit. Dus we waren het hier wel zat, die rommelige kamer die eigenlijk geen enkel nut had.

En dan was er nog iets. Onze tv - dat grote, lelijke zwarte gat - hing in ons kantoor, omdat daar ook een zetel staat. Het gevolg is dat ik vaak moest werken met de enerverende geluiden van Cartoon Network op de achtergrond, en kinderen die om de 3 minuten van hangpositie veranderden. Ik wou het onding het liefst nog gewoon buitengooien, maar stuitte steeds op hevig protest bij manlief en zeker de kinderen.

En toen ging er een lampje branden.

Je raadt het al. Wij hebben de tv verbannen naar de speelkamer, die June ondertussen heeft omgedoopt tot 'chillkamer', terwijl Elliot 'tienerruimte' verkiest. Hier kunnen de kinderen naar schreeuwerige programma's kijken en xboxen zonder ons op de zenuwen te werken. Hier kunnen ze binnenkort met vriendjes "hangen", giechelen en roddelen. 

De speeltafel verhuisde naar de kleuterschool, we brachten bakken vol met speelgoed naar de zolder (mijn kleinkinderen kunnen maar beter brave spelers zijn!) en we gingen bij Ikea shoppen naar een comfortabele zetel met loungestoel, een leuk tapijt, speelse kussens en een salontafeltje.







In ons kantoor is het nu heerlijk rustig ... Waar de tv hing, hangt nu een groot doek waarop ooit een oude filmposter werd gekleefd. De enige die er nog in de zetel hangt, is de kat.
 

Maar je mag eens raden waar wij de laatste week heel vaak samen hebben gezeten, ruziënd om wie in de chaise longue mocht zitten ... Sterker nog: ik lig er nu in te bloggen, terwijl mijn man aan dat piepkleine bureautje zit te werken en zieke June naast me naar tv kijkt. Deze kamer voelt aan als de woonkamer van een jong, startend gezin met kleine kindjes, en het is hier leuk vertoeven.

Blij is mijn oudste daar niet zo mee, want "dit was toch hun tienerruimte??" Maar ik beloof je dat ik er niet bij zal komen zitten wanneer je hier later met je vrienden zult zitten, Elliot! Ik zal alleen om de vijf minuten komen vragen of je iets nodig hebt, goed?


zaterdag 22 april 2017

Een keuken met een ziel

Ik leerde Christel zo'n 15 jaar geleden kennen in de les notenleer. Van die noten blijft er niet veel meer meer over, maar ik heb aan die lessen wel een prachtige vriendin overgehouden.

Ze woont in een mooi stukje Limburg, en vorige week verwachtte ze ons voor een lekkere paaslunch. Die lunch bereidden zij en haar man in een keuken die ons jaren geleden toonde dat keukenmeubels niet per se uit een keukenwinkel hoeven te komen. Je kunt er eindeloos creatief mee zijn, en de meubels kunnen echt overal vandaan komen. Een must in zo'n ruimte is uiteraard een fornuis met flink wat karakter, zoals hier de Aga. 

Je boet misschien een beetje in aan comfort, al heb ik daar zelf geen last van in mijn eigen 'out of the box' keuken, en je lades glijden misschien niet vanzelf weer op hun plek ... Maar je krijgt er wel een keuken met een ziel voor in de plaats. Kijk even mee in de hare.







Maar dit is niet haar enige keuken ... Hou je vast, want dit wordt er eentje om jaloers op te zijn!



Dit is inderdaad een buitenkeuken, mét een professionele pizzaoven waarin Christel de lekkerste pizza's bakt. We kijken al uit naar de volgende pizzaparty op hun terras deze zomer!

maandag 17 april 2017

Uitstapje: de rommelmarkt van Waterloo

Dat rommelmarktjes "doen" een hobby is, had je vast wel al gezien aan mijn interieur. Wijkrommelmarkten zijn leuk en gezellig, en je kunt er voor weinig geld nog wel iets leuks vinden. Maar als je echt een slag wil slaan, zul je er heel vroeg bij moeten zijn. En laat vroeg opstaan nu niet zo'n passie zijn ...

Die unieke spulletjes die er heel vroeg uit worden gevist, vind je elke zondag terug op onze favoriete rommelmarkt in Waterloo, die zelfs internationale faam geniet. Hier geen tweedehands kinderkleertjes, maxi cosi's of modern speelgoed, maar echte schatten. Het nadeel is wel dat je al wat dieper in de geldbuidel zult moeten tasten, maar je vertrekt dan ook naar huis met waardevolle stukken. Enne ... afpingelen blijft een ongeschreven regel op rommelmarkten! Je moet het alleen durven.

Wij vonden er onlangs verschillende kramen met zilver. Ik droomde al langer van een zilveren bestek, maar ik vond ofwel niets naar mijn smaak, of het was veel te duur en zat in zo'n koffertje dat de prijs optrok en dat ik niet eens nodig had. Bovendien wilde ik die echte oude, vintage look die je niet vindt bij nieuw bestek. Voor het geheel dat je hieronder links ziet (2 x 8 messen, 8 lepels, 8 vorken, 12 lepeltjes en 12 dessertvorkjes) betaalde ik 115 euro, zonder afpingelen. Je kunt je bestek ook naar believen combineren, dus je zit niet vast aan een set. Ik stelde mijn eigen schat samen en liep de hele dag op wolkjes!


Een paar sfeerbeelden van de rest van de markt.














Waar vind je deze markt? Op de parking van de Carrefour in Waterloo (Chaussée de Bruxelles 29). Je zit hier trouwens vlak bij de leeuw. Dus als je van ver moet komen, maak je er ineens een daguitstap van!

Wanneer? Iedere zondag, het hele jaar door!

En nog een tip: je maakt zilver gemakkelijk schoon door een vel aluminiumfolie op de bodem van je gootsteen te leggen, daar heet water in te laten lopen, sodakristallen toe te voegen en je bestek daar even in te laten weken. Na 5 minuten blinkt je zilver weer!

woensdag 12 april 2017

Geluk is een kip. Dacht ik.

Huisje, tuintje, boompje, beestje. Check, check, check en nog eens check. En met dat beestje hebben we echt wel op zeker gespeeld!

Maar het hoogste doel in mijn plaatje van een gezellige thuis, dat was misschien toch wel de kip. Want kippen, dat is voor mij niet alleen een flink stuk jeugdsentiment, ze leggen ook nog eens eitjes en hoe gezellig is het om de kinderen vóór het ontbijt om verse eitjes te sturen in de tuin? Plus, kippen in een stadstuin: hoe cool is dat??

Geluk is een kip dus.

En dus kochten wij een kippenhok dat zo uit The Hamptons lijkt te zijn geplukt. Wij staken het netjes in elkaar en mijn papa en broer kwamen af om de "hoenderhof" te helpen omheinen.



Ik was zo ongelooflijk blij met mijn rustiek hekje en omheining dat die kippen bijna niet meer hoefden!

De kippenren was dus af en wij trokken naar een markt in Eisden om kipjes uit te kiezen. En neen, wij zijn daarvoor niet speciaal naar Limburg gereden, want onze kindertjes zaten daar bij de grootouders.

We kozen Leghorns, want dat zijn heuse eiermachines. We gingen eigenlijk voor drie kippen, maar de verkoper raadde ons aan twee kippen van elke kleur te nemen, want kippen zijn blijkbaar racisten. Dus werden het twee bruine en twee witte kippen.

Over de namen hadden we trouwens al weken gediscussieerd met de kinderen. Mijn man en ik gingen voor ouderwetse namen zoals Pauline en Jacqueline. Maar daar waren de kinderen niet mee akkoord. June wou Jack, Jill en Jones, Elliot zocht het meer in de stijl van Blackie, Brownie en Whitie. Mijn man amuseerde zich ook met varianten zoals Chick Sparrow of Benoît Poelvoorde.

Uiteindelijk gingen we voor Josiane, Yvette en Michael Chickson. En toen moesten we plots nóg een naam kiezen! 



Elliot had medelijden met al die kippen in een kleine kooi, die ook nog eens uitkeken op een kraam met gebraden kippen! June vond het allemaal ongelooflijk spannend!

De dames vertrokken naar Vilvoorde, namen hun intrek in hun villa met wilde tuin en mochten op heel wat belangstelling rekenen ...


Kipje kijken/bewaken is een voltijdse bezigheid geworden voor de andere dieren!




Maar dat was toen.

Ondertussen zijn we vijf dagen verder en vind ik kippen zo tof niet meer. 

Wat wij al leerden:
  • Je moet die kippen de eerste dagen/week in hun kot zetten tegen dat de zon ondergaat, en dat is een heel karwei! Na een tijdje zouden ze zelf naar hun kot moeten gaan, maar zover zijn we duidelijk nog niet. Dus rennen wij elke avond achter die kippen aan.
  • Wacht je daar te lang mee en wordt het donker, dan zitten ze hoog in de struiken en kun je ze gaan plukken!
  • De bruine kippen zijn mak en heerlijk zacht, de witte zijn snel en echte krengen! Ze spelen ook de baas over de bruine kippen.
  • De witte, lichtere kippen vliegen met gemak over hun omheining. We hebben ze vanmorgen gekortwiekt en zullen vandaag zien wat dat geeft.
  • Omdat die kippen zo af en toe eens uit hun kippenresort komen, hebben onze hondjes er een leuke hobby bij. Vandaag had Lola er bijna eentje bij haar nekje vast en ik weet niet wat er zou zijn gebeurd als ik er toen niet bij had gestaan om die kip haar hachje te redden. Babette blijkt een getalenteerde drijfhond te zijn, maar verschoot daar precies zelf wel een beetje van.
  • Samen met kinderen kippennamen kiezen is vermoeiend. Op een bepaald moment zeiden we "foert" en gaven we de kinderen carte blanche. De kippen heten nu "lachebekje", "kakkertje", "tokkertje" en nog iets in die stijl dat ik al ben vergeten ...

Maar 's avonds tussen de struiken kruipen om kipjes te vangen, ik vind dat zo tof toch niet ... Dat ze maar snel eitjes beginnen leggen om het goed te maken!





 



zaterdag 8 april 2017

Uitstapje: speelbos 't Vossenhol

In Bertem (bij Leuven) ligt speelbos 't Vossenhol. We trokken er op een van de eerste mooie lentedagen eind maart naartoe met kinderen en hondjes en genoten van het zonnetje, de frisse lucht, een flinke wandeling en witte zeeën van bosanemonen.

Hoewel er aan het speelbos een kleine parking ligt, parkeren wij graag in de Dreefstraat, in de bewoonde wereld, om daar het aardeweggetje in te slaan. Het is een mooie wandeling (grotendeels over een mix van zand en kasseien) van zo'n 20 minuten door de velden, met hier en daar een pittoresk schaapje in een wei. Je loopt het weggetje af tot aan een vijfhoek (stel je daar zeker geen druk verkeerspunt bij voor). Hier ga je naar rechts, richting de radartorens die je al ziet opdoemen. Eenmaal die torens voorbij ben je er bijna.












Op de terugweg kun je een binnenweggetje nemen door aan een van de radartoren links een brede aardeweg in te slaan. Je snijdt dan een flink stuk weg af. Altijd handig met kinderen die moe zijn van het spelen!

Flinke maar ook afgepeigerde stappers kun je eventueel nog belonen met een ijsje van Croccantino in de buurt.

Meer info over 't Vossenhol vind je hier. Veel plezier!

woensdag 5 april 2017

Kookboek onder de loep: Kom & Vork


Ik probeerde nog eens een kookboek uit dat me geweldig aansprak: Kom & Vork. Het uitgangspunt is simpel: je eet uit een individueel kommetje met enkel een vork. Dat beeld katapulteerde me meteen terug naar mijn jaren op kot, toen ik op die manier at voor mijn tv'tje, nadat ik eerst minutenlang met de antenne in de weer was om vervolgens naar The Bold & The Beautiful te kijken, omdat dat het enige was wat mijn prehistorische toestel wilde ophoesten.


Ik vond het heerlijk om op die manier te eten, maar sinds mijn jaren op kot deed ik het niet meer. In mijn opvoeding gold immers dat een gezin netjes samen eet aan tafel, met een vork én mes. Voor de tv eten was echt not done. Ook nu ik zelf kinderen heb, eten we altijd aan tafel. In de zetel eten, voor de tv of computer, doe ik enkel als ik eens een dagje helemaal alleen thuis ben, wat eigenlijk (of helaas) maar zelden gebeurt.

Tot ik dit kookboek zag en me weer even een student durfde voelen. Ik besloot een weekje kom & vork in te roepen, maar dan zonder tv. Een week lang zouden we uit dit boek koken en met ons kommetje op schoot in de zetel eten.










Dit boek werd geschreven door 15gram, die je misschien wel kent van de foodboxen. De gerechten zijn veelzijdig, relatief eenvoudig en toch modern, en het is niet moeilijk om de ingrediënten te vinden. De hoofdstukken zijn als volgt ingedeeld: ontbijt, soep, salade, pasta, rijst, noedels, granen en comfort food. Je reist met deze recepten bovendien van Italië of Japan via Thailand naar Nice en zo door naar India.

Een mes heb je echt niet nodig. De porties of ingrediënten passen altijd perfect op je vork!

Die week kom & vork was zo'n succes bij de kinderen dat ze hun frietjes op vrijdag ook uit een kommetje wilden eten. We eten ondertussen weer braafjes aan tafel, maar misschien roepen we wel een vaste kommetjesdag in het leven!

Ik ontving dit recensie-exemplaar van Agora. Voor Kom & Vork betaal je in de boekhandel € 22,95. Het telt 176 pagina's en werd uitgegeven door Aerial Media Company.