woensdag 29 november 2017

Leuke activiteit met kinderen: lightpainting of schilderen met licht

Ik volg sinds september een cursus digitale fotografie en ontdek eindelijk waar al die knopjes op mijn spiegelreflexcamera voor dienen.

Gisterenavond spraken we met de hele klas af in het bos om aan lightpainting te doen. Ik nam Elliot mee en we amuseerden ons te pletter!



Ik ga hier helemaal niet pretenderen dat ik een volleerd lightpainter ben. Dit was mijn eerste kennismaking met de techniek, maar ik weet nu genoeg om jullie uit te leggen hoe je samen met je kinderen heel leuke foto's kunt "knutselen"!

Wat heb je nodig?

  • Een goed digitaal fototoestel
  • Lichtjes: een zaklamp, glowsticks, het lichtje van je gsm, gekleurde flesjes om je lichtje in te steken, touwtjes om je lichtjes aan te binden enz.
  • Een statief of stevige ondergrond om je toestel op te zetten zodat het niet kan bewegen.
  • Een flinke dosis moed om 's avonds in het bos te fotograferen, al kan het natuurlijk ook gewoon in de tuin, zolang het er maar donker genoeg is.

Ik leg even kort uit wat er bij lightpainting gebeurt, zonder al te technisch te worden... Je stelt zo'n lange sluitertijd in dat je fototoestel er veel langer over doet om zijn foto te nemen en jij ondertussen tekeningetjes kunt maken in de lucht. In die tijd registreert je toestel alle bewegingen van het licht, met het gevolg dat alle "sporen" van je lichtje op de foto zullen staan. Ken je die foto's van snelwegen waarin de lichten van de auto's lijnen vormen? Dat principe dus.

Zo ga je te werk:

Op de betere digitale toestellen zie je een wieltje met daarop 'Auto', P, A, S en M. Zet je toestel in die laatste stand: M (manueel). Je kunt nu je sluitertijd instellen. Je herkent die aan tekens die op mijn toestel gaan van 30" tot 1/4000. Gevonden? Stel je toestel in op 30" (30 seconden).

Zoek nu uit hoe je het diafragmagetal aanpast. Je herkent het aan het symbooltje F, gevolgd door een getal (bijvoorbeeld F7.1). Hoe kleiner dit getal, hoe meer je van de achtergrond zult zien. Hoe hoger het getal, hoe donkerder de foto wordt, tot je enkel de lichtjestekening ziet, tegen een zwarte achtergrond. Wat je ook kunt doen om de achtergrond lichter te maken, is je ISO-waarde verhogen, maar let dan wel op met ruis op je foto. Experimenteer daar gewoon wat mee. Je zult ook zien dat ik foto's met een blauwige sfeer en foto's met een eerder oranje sfeer maakte. Die verkrijg je door te spelen met je witbalans (WB), maar dit alleen ter info voor wie nog een stapje verder wil gaan. Zet ook de automatische focus uit: waarschijnlijk zit er op je toestel een schuivertje met AF en MF. Het is MF dat je hier moet hebben (manuele focus). Wat hier nog het belangrijkst van allemaal is, is dat je toestel gedurende die 30 seconden niet kan bewegen! Gebruik dus een statief als je dat hebt, of plaats het toestel op een muurtje en raak het na het indrukken van de ontspanknop niet meer aan!


Alles klaar?

Maak met de zoeker van je toestel een mooi kader, zoom naar wens in of uit en stel scherp met de manuele focus (je doet dat door te draaien aan de cirkel rond je lens, helemaal vooraan). Druk nu de ontspanknop in (of gebruik de zelfontspanner), spring met z'n allen voor de lens en teken er maar op los met je lampjes! Denk er ook aan je lampje aan en uit te zetten als je bijvoorbeeld oogjes of andere losstaande elementen wilt tekenen. Je hebt hiervoor dertig seconden de tijd, en dat is langer dan je zou denken. Als dat te lang is, stel je een iets kortere sluitertijd in, bijv. 15". 

Na 30 seconden hoor je een klik en zodra je foto is verwerkt, kun je het resultaat bewonderen.





Hierboven zie je een foto met een laag diafragmagetal. Hieronder was het iets hoger, waardoor de achtergrond donkerder wordt. Maar voor alle duidelijkheid: het was op dat moment heel donker in dat park/bos, hoewel het op de foto lijkt te schemeren. Je krijgt dan een magisch sfeertje dat ik wel kan pruimen.



Met deze foto's ga ik echt geen prijzen winnen, maar het is gewoon een heel leuke activiteit om samen met de kinderen te doen. En misschien komt er nog wel een leuke kerstkaart uit!







zaterdag 11 november 2017

ASS: een nieuwe start

Ik was niet meteen van plan hier iets over te schrijven, maar ik begin zo stilaan de voordelen van een open communicatie hierover in te zien.

Herinner je je nog die post die ik twee jaar geleden over mijn dochtertje schreef en waar heel veel reactie op kwam? Bleek dat we toch vanaf het begin op het juiste spoor zaten. In september, na vele onderzoeken en gesprekken in Paika in Jette, kreeg June de diagnose Autismespectrumstoornis (ASS). En uiteraard vielen wij niet uit de lucht. En uiteraard viel niemand op school uit de lucht. June was altijd al dat "speciale" kind. Die hooggevoeligheid is er nog steeds en zal er altijd zijn. Die hoort er gewoon bij. Maar het plaatje is nu eindelijk compleet. 


Foto: HappyShoots

Geen verrassing dus, maar we moesten June nu wel opnieuw leren kennen, in zekere zin. Plots werd er veel duidelijk. De psychiater had het over de typische repetitieve handelingen van veel kinderen met ASS. "Oh, maar dat heeft June niet!" antwoordden wij bijna opgelucht. "Toch wel", antwoordde de psychiater. "Ze tekent veel en tekent altijd hetzelfde type van mannetjes en diertjes." Dat ze graag mutsen en fietshelmen draagt, zelfs in de zomer, vonden wij grappig en weer typisch voor die June die lekker alle regeltjes aan haar laars lapt. Blijkt dat ze zo het lawaai buitensluit. Het drama om nieuwe gerechten, al zijn die nog zo kindvriendelijk, of gerechten met niet meteen herkenbare ingrediënten... De sarcastische mopjes die ze nooit begrijpt of letterlijk neemt. Haar beruchte zombie-ogen, waarbij ze haar oogbollen zo wegdraait dat je bijna alleen het wit ziet... "Haha, die gekke June toch!" reageren de mensen dan. Nu blijkt dat een tactiek te zijn om niet in de ogen te moeten kijken. "Maar je kijkt toch wel in mijn ogen, June?" Haar antwoord op die vraag moest ik toch even wegslikken: "Nee mama, ik kijk naar je neus of tussen je ogen, want in ogen kijken vind ik eng." En aanrakingen door mensen die ze niet kent. Ook eng. Ze is beginnen paardrijden en telkens komen ze mij halen om ze op haar paard te tillen, want andere mensen mogen haar niet aanraken. Of hoe ze soms compleet de kluts kwijt is als er onverwacht bezoek aanklopt. Hoe wij altijd zeiden: "Vooruit, ga eens dag zeggen!" en zij gewoon als aan de grond genageld bleef staan of stilletjes wegsloop. Onze eurocent viel en bleef maar vallen de voorbije weken.

Ik twijfelde of ik hierover wel ging schrijven. Want dit gaat niet over mij. Het lijkt alsof ik haar leven en "haar geheimen" zomaar even te grabbel gooi. Maar sinds de diagnose kregen we zo vaak dezelfde reactie uit onze omgeving: "Oh, maar dan toch maar een lichte vorm!" Want ja, ze is vaak heel vrolijk en tatert erop los. En nee, ze kent het telefoonboek niet vanbuiten en roept niet spontaan "246!" als er een doosje met lucifers op de grond valt. Zelfs in onze familie kregen we te horen: "June is niet autistisch. Ik ken een autist en June is helemaal niet zo, ik zie niets abnormaals". Tenenkrulmomentje, dat. Al begrijp ik de meeste reacties wel.

Want het is ook zo complex. En ik beken, ook wij vroegen de psychiater in Jette of ze "het erg heeft zitten of toch niet zo". Een vraag die met heel veel nuances en een ingewikkelde uitleg werd beantwoord. Want we hebben het hier niet voor niets over een "spectrum".

We vroegen de psycholoog die haar sinds kort opvolgt wat we moeten antwoorden als we weer zo'n minimaliserende opmerking krijgen. Ze bevestigde wat de psychiater al zei, dat er inderdaad niet zoiets is als een lichte of zware vorm, maar dat June intelligent is (ook dat werd in Jette getest) en daardoor strategieën vindt om haar ASS te verbergen. Je gaat aan June dus niets merken als je ze bijvoorbeeld uitnodigt voor een verjaardagsfeestje. Hoewel ik er geld op durf inzetten dat ze al snel naar een hoekje verdwijnt met wat interessant speelgoed of gaat zitten tekenen. Maar misschien heeft ze net een goede dag en doet ze mee met de activiteiten, dat kan ook.

Mijn buikgevoel zei me ook meteen dat paardrijden en kinderyoga wel eens een succes zouden kunnen zijn. We schreven ze in en ik bleek twee keer de nagel op de kop te hebben geslagen. Ze is ook al naar de scouts geweest, waar ze drie keer mag testen, omdat haar vriendinnetje dat doet. Maar we merken nu al dat ze zich afzondert, met dat vriendinnetje, en niet meedoet met de activiteiten. Afgelopen zondag schreef ze bijvoorbeeld de nummers van haar nieuwe rockband Boomerang terwijl de rest van de scouts zich uitsloofde met levensechte stratego. Die totem zal ze dus waarschijnlijk op haar buik mogen schrijven.

En ja, een rockband. Met nummers die dan ook maar ineens in het "Engels" worden geschreven. Want aan fantasie ontbreekt het haar niet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik een hele dag op een stoeltje zou kunnen zitten om naar June te kijken en te luisteren. Ze blijft me verbazen met haar fantasie en fantastische, unieke kijk op de wereld! Maar ze durft zich ook wel eens te verliezen in haar rijke fantasie, wat dan ook weer van het goede te veel is. Maar ook wij vinden stukje bij beetje strategieën om daar een gezond evenwicht in te brengen.

Het is een ontdekkingstocht maar we laten ons goed begeleiden. De grootste uitdaging is misschien weggelegd voor haar broer, die geen grotere tegenpool kon zijn en het momenteel wat moeilijk vindt om haar de ruimte en rust te geven die ze zo hard nodig heeft, wat dan bij ons alle vier voor stress zorgt. En nu weet je ook meteen wie er buiten vloog die woensdag op Instagram!

Nu deze blogpost er staat, ben ik blij dat ik 'm toch heb geschreven. Het kan het begrip voor die "speciale" en soms ook "asociale" of met momenten ook "onbeleefde" June alleen maar vergroten, waardoor ze nog meer kan openbloeien en misschien als een gelukkig kind kan opgroeien. Want het is zo fijn om begrepen te worden...

En ik weet niet of ze mijn blog zo af en toe lezen, maar ik zou graag haar twee beste vriendinnetjes Ella en Ida willen bedanken voor hun ongelooflijk trouwe vriendschap. June heeft het houvast van die vriendschappen heel hard nodig en zou zonder hen nooit het blije meisje zijn dat ze meestal is. Ik kan alleen maar hopen dat ze nog heel lang beste maatjes zullen blijven.

En misschien nog een nuttige tip: ik heb alle ontwikkelingen en grappige uitspraken van de kinderen altijd bijgehouden in een soort van dagboek. Ik blogde er hier al eens over. Ik had echt geen flauw benul toen ik ermee begon, maar het bleek van grote waarde tijdens de onderzoeken in Jette. Ik kan iedereen met jonge kinderen dus aanraden een soort van logboek bij te houden. Je weet nooit waarvoor het nog kan dienen!



zaterdag 4 november 2017

Favoriet adresje: WoonTheater

Zoals ik onlangs al aankondigde, starten we in Bazaar Trend Lab binnenkort met workshops. Er zullen de workshops van Madeline de Stoffenmadam zijn, voor wie wil leren naaien, maar ook wijzelf gaan een tafel plaatsen die voor workshops, degustaties of demonstraties kan worden gehuurd (lees ook mijn oproepje helemaal onderaan).

De uitdaging waar we nu voor stonden, was een tafel vinden die lang en breed genoeg was en die ook de juiste look uitstraalde. We schuimden het internet af en bezochten verkoopzalen waar de tafels tot aan de nok opgeslagen stonden. Ze waren echter nooit lang of breed genoeg. Of ze waren te romantisch, te landelijk, te fout. Terwijl het best wel stoer mocht zijn. Niet te perfect en afgelikt ook. Wabi sabi, weet je wel, de filosofie waarop mijn hele interieur steunt.

Gelukkig is er één adres dat nooit teleurstelt. We vonden er twee jaar geleden onze keukenmeubels en we vonden er nu ook meteen de perfecte (want niet perfecte) workshoptafel mét bankjes en krukjes. Je stapt hier in het WoonTheater gewoon de grot van Ali Baba binnen, want deze winkel is gevuld met schatten. Net zoals we er toen de gedroomde keukenmeubels vonden (en veel meer dan dat), zag ik er ook nu weer verschillende meubels die ik zo weer in een keuken zou plaatsen! En omdat ik zo vaak de vraag krijg waar we onze keukenmeubels toch gevonden hebben, besloot ik foto's te nemen en er meteen een blogpostje aan te wijden.












Het leuke aan dit soort van meubels is dat ze in elk interieur passen. Ze voelen zich perfect thuis in een landelijke keuken, maar geven ook een strak, industrieel interieur een warme, karaktervolle touch. Je kunt er desgewenst ook een ander blad op leggen of een gat voor een spoelbak maken, zoals wij deden.

En is er toch een kleur of element dat niet helemaal naar je zin is, dan passen de stielmannen het gewoon aan in het atelier.




Betaal je er veel voor? Kringwinkelprijzen moet je hier niet verwachten. Maar maak de vergelijking met de prijzen die je in een keukenzaak betaalt en je zult veel geld uitsparen. En zijn die losse meubels toch niet helemaal je ding, of ontbreekt het je aan inspiratie, dan kun je er ook een op maat gemaakte en toch unieke, sfeervolle keuken of andere meubels laten maken. Je ziet er op de eerste foto eentje in de achtergrond. En het bijna zwarte eiland op de voorlaatste foto? Dat werd op maat gemaakt om bij de grote kast erachter te passen. Op die manier wordt echt alles mogelijk, voor een keuken die je nergens anders zult vinden.

Deze foto's werden genomen in onze favoriete vestiging in Blaasveld (ongeveer halfweg tussen Antwerpen en Brussel), maar je vindt het Woontheater ook in de Kloosterstraat in Anwerpen. Beide adressen vind je hier.

En dan nog snel dat oproepje ... Wie graag een workshop, degustatie of demonstratie zou geven (geen naaiworkshops, daarvoor zorgt Madeline al) waarvoor je aan een tafel voor ongeveer 8 personen genoeg hebt, in Bazaar in Vilvoorde, waar The Girl in My Soup eventueel voor lekkers kan zorgen, mag ons altijd mailen met een voorstel. We bezorgen je dan alle info.