zondag 31 mei 2015

Hoezo, een keuken is duur?

For English, scroll down.

Wat me opvalt, is dat mensen die verbouwen vaak rekenen in termen van: 25.000 euro voor de keuken, 25.000 euro voor de badkamer. Maar waarom eigenlijk?

Zowel in ons nieuwe als oude huis stelden we een keuken samen met oude meubelen die toevallig ons pad kruisten. Wij plaatsten geen klassieke keukens met onder- en bovenkasten, maar gebruikten meubels die ooit een ander doel dienden. Dat is niet alleen pakken goedkoper, het levert ook nog een heel origineel en warm resultaat op. Ze passen precies in onze visie van een gezellige leefkeuken.



Voor onze huidige woning vonden we bij het Woontheater in Blaasveld een oud bakkersmeubel en een werkbank uit een fabriek in Frankrijk.

In de werkbank werd een gat gemaakt voor de spoelbak en de kraan. Het "aanrecht" is van staal en is werkelijk tegen alles bestand! Er zitten wel nog boorgaten in, maar daar vinden we nog wel iets op.


Omdat we dankzij deze meubels veel geld uitspaarden, durfden we al wat meer uitgeven aan ons fornuis. We kochten alweer een Lacanche, met deze keer een sudderplaat en warmhoudoven. Pure passie is dat, ik en Lacanche.


En toegegeven, in een "echte" keuken raak je alles gemakkelijk kwijt. In een niet zo echte keuken zoals deze, moet je iets creatiever te werk gaan. Wat niet wil zeggen dat de ruimte in deze kasten niet perfect geschikt kan zijn voor een keuken.


Deze meubelen hebben vooral lades, maar in de herfst wordt onze keuken uitgebreid met een veranda en plaatsen we daar een nieuw meubel waar de borden en glazen komen te staan.

Wat niet wegneemt dat ik in deze lades al heel veel kwijt raak. Sterker nog, er zijn er nog veel leeg.



Zoals ik een tijdje geleden al schreef, moest dit een leefkeuken worden. In de andere helft van de kamer staan fauteuils, een zeteltje en veel boeken. Volgende week wordt hier ook een haard geplaatst. Hier geen tv, maar een gezellige plaats om te aperitieven en wat te lezen.

Dit salonnetje vraagt nu enkel nog om een paar gordijnen. Maar met een plafondhoogte van 4 meter koop je die helaas niet kant-en-klaar ...


Noodgedwongen moesten we de koelkast hier plaatsen, in afwachting van de veranda.


En voor wie nieuwsgierig is: hieronder zie je een foto van onze vorige keuken, ook samengesteld met een werkbank en een oude toonbank/bar.


Zit je wat krap met je verbouwingsbudget? Ga dan niet naar een keukenzaak, maar trek erop uit en laat je inspireren door alles wat je tegenkomt. Het zal beslist een verrassend resultaat opleveren!

Een volgende keer laat ik je zien hoe we op de badkamer bespaarden.

In our newly renovated house we didn't have a traditional kitchen installed. This did not only result in a kitchen that is completely to our taste, we also saved a lot of money, money we partly spent on a Lacanche stove ("the culinary piano"). Our new kitchen is composed of an old baker's counter and a work-bench with a steel countertop. Below you see the kitchen in our former house, composed of (again) a work-bench and a bar/counter.

woensdag 27 mei 2015

Playmobil Give-away

Ik ben een Playmobil-kind. Zelf had ik niet zo gek veel Playmobil, maar overal waar ik ging spelen, ging ik op zoek naar Playmobil en was ik er uren zoet mee. Ik beleefde geen dolle avonturen of romances met die poppetjes, maar bouwde tafereeltjes. Stillevens met Playmobil. Sets tot leven brengen voor de foto's in de catalogus, dat leek me de leukste job van de wereld! Zelfs nu nog durf ik er stiekem van dromen.


Toen ik met het hele gezin werd uitgenodigd voor een Playmobil-perslunch slaakte het kind in mij een gilletje. En ook de echte kinderen sputterden niet tegen. Dus trokken we naar Antwerpen, waar we werden vergast op veel lekkers, veel Playmobil en veel leuke weetjes. We kregen er ook een sneak preview van de nieuwe reeks, geïnspireerd op de tv-serie Super 4, die in september in de winkels zal liggen.

Sinds april vind je in de winkelrekken ook een paard met lange manen en een staart om te kammen, compleet met speldjes en kleefglitters. Voor fans van Barbie en My Little Pony die niet vies zijn van een spannend Playmobil-avontuur!


Wat sinds kort ook in de rekken ligt, is deze stoere piraat met een kanon dat doodshoofden afschiet. En van die piraten mag ik er van Playmobil 10 weggeven! Ze zitten in een indrukwekkend zakje waar avontuurlijke piraatjes heel gelukkig mee zullen zijn!


Wat moet je daarvoor doen? Twee dingen:

1. Like mijn Facebook-pagina (dit is een link, dus gewoon klikken)
2. En vertel op Facebook of hieronder wat jouw favoriete set is, van vroeger of nu.

Niet vergeten: je moet dus beide doen. En ik geef alleen piraten weg, geen paardjes! (om echt wel helemaal duidelijk te zijn).

Meedoen kan tot zondag 7 juni om 12 uur 's middags. Uit alle antwoorden zullen de onschuldige kinderhandjes hier 10 winnaars kiezen. Of je bij de gelukkigen bent ontdek je diezelfde avond op Facebook! De winnaars krijgen het zakje thuis toegestuurd.

Veel succes!

maandag 25 mei 2015

Kamer 1 is af!

Ondertussen beginnen mensen zich af te vragen of ons huis al bijna is ingericht. En dan denk ik stilletjes bij mezelf: hoooooooow jong! Want we wonen hier nog maar 3 weekjes en er wordt nog verbouwd en geplamuurd dat het een lieve lust is.

Dat neemt echter niet weg dat wij hier keihard de handen uit de mouwen steken om dat hier gezellig te maken. En het begint nog te lukken ook! Vandaag zwaaide meneer Dietemiet wild met boor en hamer en hing hij zowat overal kaders en andere wanddecoratie op. Dat dit een enorm verschil maakt, hoef ik je vast niet uit te leggen. De meeste kamers beginnen dus al aardig vorm te krijgen, maar er is er nog maar één die helemaal af kan worden genoemd: de slaapkamer van dochter June.

Kijk maar even mee  ...




Deze bonheur du jour kochten we in de Brusselse Marollen. 
De pop maakte ik zelf (Tante Hilde), en de bloemetjes die nooit dood gaan komen uit Ikea.


Dit duo moet ik al niet meer voorstellen, toch?


Deze berenkast kochten we ooit eens in Wallonië, 
toen June nog een baby was.


Deze huisjes komen uit de Libelle-collectie die nu bij Blokker ligt.
Het poesje kregen we eens cadeau. Het nep-vetplantje is van Sia,
maar je vindt ze ondertussen zowat overal.


Deze kast vonden we voor een appel en een ei op eBay, precies zoals je hem hier ziet. 
We moesten er dus niets aan veranderen.

De groeimeter links is al heel oud en komt uit een Kringwinkel in Gent, net als het al even oude babyhemdje hieronder.


Binnenkort huldigen we nog meer kamers in, dus stay tuned!

woensdag 20 mei 2015

De tuin van Engeland

We ontsnapten het voorbije lange weekend even aan de verhuisdozen en het verbouwingsstof en trokken naar het Engelse Kent, de tuin van Engeland. We namen niet alleen de kinderen, maar ook de hondjes mee, wat met deze bestemming niet vanzelfsprekend is. De regels voor de invoer van honden zijn heel streng (hoewel geen quarantaine meer), en het vroeg heel wat heen-en-weergeloop en centjes om die paspoorten in orde te krijgen.

We gingen met de boot, wat voor kinderen altijd een avontuur is. Voor honden iets minder, want die moeten tijdens de hele oversteek verplicht in de auto blijven zitten.

Blijkbaar hadden de kinderen zich al een beeld van Engeland gevormd, want bij aankomst zei Elliot: "Hoe? Ik dacht dat alles hier zwart-wit was?!" en June zei: "Waar zijn die bergen nu??"

Maar het eiland werd toch al snel goedgekeurd. "Het is net een schilderij!" riep June enthousiast uit. En inderdaad. Kent is één grote postkaart. Hier heeft de tijd stilgestaan. Je verwacht hier elk moment Mister Darcy op zijn paard de bocht om te zien komen. Ik moest af en toe schreeuwen "Let op, je rijdt rechts!" maar voor de rest was het daar volop genieten van de rust en de stilte.


We hadden een kleine cottage gehuurd via Airbnb. Het lag aan een vijvertje en een grote weide waar we telkens weer andere nieuwsgierige bewoners ontmoetten.



We bezochten - uiteraard - een Engelse tuin en verdwaalden in een echt taxusdoolhof.



Hier geen lelijke flatgebouwen of fabrieken. Kent is echt een schilderij. Zelfs de schoolkinderen die we 's morgens zagen, lijken zo uit een vorige eeuw te komen. In het dorpje waar wij logeerden, droegen de schoolmeisjes zelfs een hemdjurkje met lichtblauwe vichyruitjes en witte kniekousen. Heerlijk, toch?






In vijvers en beekjes drijven zomaar waterlelies. Ik dacht dat die tegenwoordig alleen nog in sprookjesboeken bestonden.



En dan die kerkhofjes! Je ziet ze overal, met oude stenen die schots en scheef staan. Af en toe zie je er zelfs schapen grazen.


Eten deden we natuurlijk in échte Engelse pubs en inns, waar ook de hondjes welkom waren. Al dagen had ik uitgekeken naar die typische vis met een smoutenbollenjasje, dikke frieten en al even dikke erwten.

Ook voor het ontbijt gingen we all the way. En dat ding daar in het midden, wees gerust, dat is gewoon een rolletje spek.


's Avonds kon ik sinds lange tijd nog eens echt ontspannen, met een boek en een haardvuurtje. Al viel ik eigenlijk al heel snel in slaap ...


De volgende dag, op weg naar Dover, stopten we in een brocantezaakje. Het pand was maar liefst 500 jaar oud! Het huis stond zo scheef, dat het wel leek alsof we al op de boot zaten. En ik me maar zorgen maken over de ouderdom van ons eigen huis ...



Ik was al heel vaak in Engeland geweest, maar Kent was voor mij de eerste keer. Ik kende de settings uit de kostuumdrama's, maar ik had nooit durven dromen dat Kent er écht zo uitziet. Hier kom ik zeker terug. En de kinderen waren al net zo onder de indruk. Al vielen hun oogjes op weg naar huis wel snel dicht ...


vrijdag 8 mei 2015

Stof eten

Maandag zijn we dus verhuisd. Bad idea. Je moet daar blijkbaar niet meer aan beginnen als je bijna 39+1 bent. Terwijl ons ploegje spierballen op testosteron volgens een strak plan meubels van huis 1 naar huis 2 sleurde, stond ik gewoon te midden van de binnengebrachte chaos. Compleet radeloos. Ik ben super-georganiseerd (ze noemden me Monica in mijn studententijd en het Friends-tijdperk), maar als de chaos te groot wordt, blokkeer ik gewoon. Ik kon er alleen maar naar staren.


En daar schiet je dus niets mee op, he.

Die hele dag ben ik eigenlijk wat doelloos blijven rondlopen, en af en toe maakte ik me nuttig door de plaatsen voor de meubels aan te wijzen. Of riep ik "Allez, nog één trapje, bijna daar!" terwijl die mannen een loodzware piano naar binnen sleurden. Of ging ik me in een andere kamer verstoppen wanneer ze een heel zwaar meubel de trap op sleurden, omdat ik niet wilde zien hoe ze allemaal naar beneden zouden storten, met dat meubel bovenop hen. Kortom, ik was weer even een klein, hulpeloos meisje dat eigenlijk geweldig in de weg liep.


En ondertussen werd er ook nog gewerkt in het huis zelf. Zo kreeg dit keukenmeubel een spoelbak en een kraan en kregen we - op de valreep - toch nog een volwaardige keuken op onze verhuisdag.


En dierenoppas en -psycholoog, dat was ik ook die dag. Want de poezen verhuisden samen met de meubels, en dat is niet niks voor hoogsensitieve beestjes zoals poezen.


En wat doe ik nu, 4 dagen later? Stof eten! En serieus vloeken ...


Zijn wij verhuisd naar de Australische woestijn? Niet echt. Maar over dat mysterieuze rode slijk meer in een volgende update! Follow my blog with Bloglovin