vrijdag 24 april 2015

De laatste rechte lijn

Het lijkt wel 60 minute make-over, maar dan met minder camera's en minder gefoefel. Nog 9 dagjes en we verkassen naar ons nieuwe huis. Er is de voorbije weken zoveel werk verricht, maar er moet ook nog zoveel worden gedaan. Maar ik zie het helemaal in orde komen, op de valreep!

En vandaag was een dag waar ik halsreikend naar uitkeek, want onze 'kookpiano' werd geleverd. Zes mannen volstonden nog maar net om het loodzware ding binnen te krijgen. Laten we nu maar hopen dat die 113 jaar oude vloerbalken het houden!


Ons huidige fornuis (bijna ex-fornuis) is ook een Lacanche, maar een maatje kleiner. Nu hebben we er ook een sudderplaat en een warmhoudoven bij. Deze fornuizen zijn niet goedkoop, maar je hebt er zoveel plezier van!

De verdieping van de kinderen (onder het dak) is zo goed als af én volgestouwd. De kinderen vielen hier na een week bij de grootouders binnen en smeten zich op het speelgoed alsof ze het nooit eerder hadden gezien. Dus als je wil dat je kinderen weer spelen, moet je het gewoon naar een ander huis brengen. Simpel!



De vieze loper op de trap is het ook afgetrapt, en dat scheelt een pak in stof en viezigheid.


De badkamer had al geïnstalleerd moeten zijn, maar omdat er een paar foute leveringen bij zaten, is dat uitgesteld. Dinsdag zou de badkamer klaar moeten zijn.


De douchewand wordt morgen betegeld met metrotegeltjes. Ook hier zetten we in op tijdloze klassiekers, in de hoop er nog lang van te kunnen genieten.


In de gang liggen ondertussen deze tegels, al liggen ze er door het vele heen-en-weergeloop heel vuil bij.


Dezelfde tegels liggen ook in de berging (ik heb nu een berging, ben er nog altijd zo blij mee!). De honden en katten hebben nu ook een eigen achterdeur.


Ons bureau is de heerlijkste kamer van het huis. Op mooie dagen valt hier veel zon binnen, en het balkon verwent ons met een heerlijk uitzicht (naar stadsnormen althans). Volgende week komen hier ingebouwde his & her bureautjes.



Nope, de naaikamer is nog steeds niet af, al begint het met dit vers geverfd vloerke stilaan in orde te komen.


In de leefkeuken werd vandaag deze boekenwand gebouwd. De boeken moeten voor veel kleur en gezelligheid zorgen in ons witte interieur. De sceptici die tot nu toe orakelden dat een wit interieur veel te steriel is, zullen bij het zien van onze boekenmuur wel anders gaan piepen. Wacht maar!

Over een maand zal er trouwens een cassette in de schoorsteen zitten. Vuur en boeken, dat heeft altijd goed gemarcheerd!


We lopen een paar keer per dag naar het huis, een wandelingetje van amper twee minuten, en wanneer mogelijk nemen we dan op ons trouwe steekkarretje spullen mee. Als de kinderen erbij zijn, helpen ze ook een handje. June draagt hier haar nieuwe insectenhotel. Vandaag hebben we zelfs een lieveheersbeestje verhuisd. Woensdag was het een slak.


En zo geraakt dat huis stilaan goed vol.

Tot gauw! Follow my blog with Bloglovin

zondag 19 april 2015

Pizzadeeg ... en pesto!

Mijn vader is de man van de opbouwende kritiek wanneer het op eten aankomt. Maar toen ik hem vorige week een zelfgemaakte pizza voorschotelde, bleef het verdacht stil. Hij vroeg me een paar dagen later naar het recept van mijn pizzadeeg, want dat vond hij blijkbaar wel heel lekker. Missie geslaagd dus!

In plaats van het recept voor hem op een briefje te kribbelen, deel ik het meteen hier. Hebben jullie er misschien ook nog wat aan. Here goes!

Ingrediënten voor 4-6 personen
15 g verse gist
250 ml lauw water
een snufje suiker
1 el olijfolie
400 g tipo 00-meel (maar je kunt desnoods ook wit broodmeel gebruiken)
1/2 el zout

Bereiding
Verkruimel de gist in een maatbeker, voeg het lauwe water, de suiker en de olijfolie toe. Roer om de gist op te lossen en laat 10 minuten staan, tot er schuim op het mengsel staat.

Vermeng het meel en het zout in een mengkom en kneed er beetje bij beetje het gistmengsel onder. Ik gebruik hiervoor mijn KitchenAid, maar met een beetje spierkracht zal het ook wel lukken. Kneed tot je een mooie bal hebt. Normaal moet dat met deze hoeveelheden perfect lukken. Is je deeg toch nog te nat, doe er dan nog een beetje meel bij (of vice versa). Dek de mengkom af met huishoudfolie en laat minstens 1 uur op een warme, tochtvrije plaats (naast een radiator, in de zon, ...) staan. Deze stap is waarschijnlijk de belangrijkste. De bal zou in volume moeten verdubbelen.

En nu mag je het deeg gaan uitrollen. Bestrooi je werkvlak met wat meel en gebruik voor het rollen een deegroller of fles. Bij mij wordt dat allesbehalve een mooie cirkel. Ik rol het deeg eigenlijk uit tot mijn hele bakplaat is gevuld. Dat levert dan zo'n onregelmatig gevormde maar o zo indrukwekkende en ambachtelijk uitziende pizza op.


En dan beleggen maar! Ik begin met een laagje tomatensaus. Elvea verkoopt van die kleine doosjes speciaal voor pizza. Daarop strooi ik geraspte mozzarella. Dat is de basis. Afhankelijk van het seizoen gebruik ik vervolgens wilde paddenstoelen of zomerse groenten zoals (vooraf gegrilde) aubergines of paprika's, maar ook altijd dikke plakken buffelmozzarella. De kinderen eten hun pizza graag met ham en ananas.

Ondertussen heb je de oven op de allerhoogste stand voorverwarmd. Die van mij gaat tot 260 °C. Eenmaal hij is opgewarmd, schuif je er de pizza heel kort in. In mijn geval is dat precies 6 minuten. Maar dit zal afhangen van oven tot oven.

Maar dan komt het. Ik ben een fanatieke pestofan. En dan bedoel ik niet "pesto" uit een potje, want dat spul verkopen zou strafbaar moeten zijn. Het heeft niets, maar dan ook niets met echte pesto te maken. Ik dacht vroeger dat pesto vies was, omdat ik alleen de potjesversie kende, tot ik eens zelfgemaakte pesto proefde. Man, een wereld dat er voor mij openging! Ik ben nu zo'n grote fan dat ik eens naar mijn bakker trok met een proefpotje zelfgemaakte pesto nadat ik had ontdekt dat ze het spul uit de potjes op hun belegde broodjes smeerden. Wanneer ik op pensioen ga, word ik pesto-missionaris en trek ik met dat potje de wereld rond. Want er vallen nog veel zieltjes te bekeren, hoor!

Foto: italianaddiction.com

Ik gebruik pesto sinds die openbaring op risotto, op vis, op pasta, ... en al zeker op pizza (maar wel nadien, het gaat niet mee de oven in). Dat moet je echt eens proberen. Het is heerlijk! Het verbaast me altijd dat zo weinig pizzeria's dat doen. En bovendien is pesto in 1-2-3 gemaakt! Het gaat zo:

Ingrediënten
Vers basilicum (dat staat hier standaard in mijn keuken)
Verse Parmezaanse kaas (geen zakje zagemeel!!)
Goede olijfolie
Pijnboompitten
Peper & zout

Bereiding
Heel simpel. Doe een handvol basilicumblaadjes in een maatbeker, voeg een handjevol geraspte Parmezaanse kaas toe, giet er flink wat olijfolie bij en mix alles. Ik weeg mijn ingrediënten niet af en doe dit puur op gevoel. Dus varieer die hoeveelheden naar smaak. Voeg olijfolie toe tot je een beweeglijke saus hebt. Kruid met peper en zout. Je kunt er eventueel wat knoflook bij doen, maar ik vind rauwe knoflook te pikant, dus ik doe dat niet. Volgens het traditionele recept moet je de pijnboompitten ook onder de bereiding mixen, maar ik rooster ze liever kort in een hete pan (zonder vetstof) om ze daarna over mijn pestogerecht te strooien. Mijn kinderen zijn dol op die 'nootjes' en er wordt tijdens de maaltijd flink jacht op gemaakt.

Probeer het dus zeker eens zelf, zo'n pizza. Je zal ervan versteld staan hoe gemakkelijk het eigenlijk is! Ken jij nog originele ingrediënten om op een pizza te doen? Ik hoor het graag!

Follow my blog with Bloglovin

zondag 12 april 2015

Het Witte-Benen-Manifest

Al mijn stofjes, fournituren en patronen zitten al in verhuisdozen, dus naaien doe ik de laatste tijd niet meer. Het was een bewuste keuze om die als eerste in te pakken, omdat ik me zo helemaal op de verhuizing kan concentreren, zonder naaikriebels die me uit mijn focus halen. Pas achteraf hoorde ik dat mijn nieuwe naaikamer als laatste wordt bezet en geschilderd. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat die naaikamer geen prioriteit is bij die werkmannen.

Deze rok - de Pippa van La Maison Victor - maakte ik bijna twee maanden geleden al. En toen paste hij nog perfect. Nu zit hij te los op de heupen. Conclusie: ik ben goed bezig met dat verhuizen!


Het stofje is van Mis-en-Plis en kocht ik vorige lente bij MonDepot. Er zit een heel subtiele glans op en ik heb er maanden mijn schaar niet in durven zetten, zo mooi is het.

En dan nog iets. Ik heb besloten dat ook witte benen vanaf nu superhot en trendy zijn. Ik roep helemaal op mijn eentje een nieuwe rage in het leven. Ik heb altijd zelfbruiners gebruikt om me mooier te voelen en ergerlijke opmerkingen in de kiem te smoren ("Allez, gij zijt al zo wit en dan gaat ge in de schaduw zitten!"), maar vanaf deze lente/zomer ben ik trots op mijn melkflessen! En ik blijf mijn huid beschermen met een hoge beschermingsfactor. De zon is heerlijk en we worden er allemaal gelukkig van, maar ik vraag me af wanneer mensen eindelijk gaan beseffen wat een schade die zon in onze huid aanricht. Ze verschieten vaak wanneer ze mijn leeftijd horen (over 2 maanden word ik 39 + 1) en vragen dan wat mijn geheim is. Als ik dan antwoord dat ik me goed bescherm tegen de zon krijg ik vaak de vreemdste blikken. De media staan er vol van, en toch dringt het bij zoveel mensen niet door hoe gevaarlijk de zon is en hoe oud ze onze huid maakt. En het zijn die mensen die me dan de domste opmerkingen geven over mijn wit velleke. En dat moet nu maar eens gedaan zijn. Dus voilà: ik onderteken mijn eigen Witte-Benen-Manifest. Wie tekent mee? 

Follow my blog with Bloglovin

zaterdag 4 april 2015

Onze queeste naar vintage meubeltjes

Terwijl ons nieuwe huis stevig onder handen wordt genomen, dromen wij al over de inrichting ervan. De afgelopen maanden speurden we het internet af op zoek naar een sideboard of lowboard, zoals dat dan heet, en een meubel voor borden, glazen en bestek om in de nieuwe leefkeuken te plaatsen, oftewel een double sideboard. Ja, die dingen hebben allemaal een naam!


Want we zijn - en we zullen vast niet alleen zijn - nogal fan van Scandinavisch meubilair van rond de jaren 50, in een stijl die mid-century modern wordt genoemd. Maar wat dan helemaal niet de bedoeling is, is dat we ons huis volledig in die stijl inrichten. We combineren graag verschillende invloeden en stijlen, in de hoop dat ons interieur zo veel langer meegaat en boeiend blijft. Dat betekent dus ook dat die nieuwe meubels zo tijdloos mogelijk moeten zijn. Of we in die missie zijn geslaagd, moet je me over dertig jaar nog maar eens vragen.

Gisteren en vandaag trokken we er in real life op uit om een paar stukken van dichtbij te besnuffelen. In Modest Furniture in Antwerpen vonden we juweeltjes zoals de kast hieronder. De deuren bestaan uit heel fijne latjes die als een rolluik links en rechts in de kast schuiven. Binnenin zitten besteklaatjes, net zoals die van een bestekkoffertje. Maar met deze kast zaten we helaas boven het budget dat we eraan wilden besteden dus zochten we verder.


Op onze weg naar buiten kwamen we ook dit pareltje tegen. Maar daar waren we niet naar op zoek, dus ging het wijselijk verder richting uitgang.


We zetten onze weg verder naar Mobelfabrik, een winkel die nog maar een dag open was en waar de champagne al koud stond voor ons.


Er stond een prachtige double sideboard, maar ook daar hing een stevig prijskaartje aan. Bovendien vertelde de eigenaar ons dat er in zijn andere winkel in Beveren nog meubels stonden, waaronder nog een andere double sideboard die de helft goedkoper was dan deze.


Aan de overkant stond deze sideboard, en het was grote liefde. De vorm deed ons wat denken aan een oude tv, en vooral van de hoeken was ik compleet weg.




Maar eerst zouden we naar de andere winkel in Beveren gaan, waar niet alleen die goedkopere double sideboard maar ook een andere sideboard stond, beide meegebracht uit Denemarken.

Dus trokken we vandaag naar Beveren en werden we verliefd op deze kast (al ziet die er in het echt veel mooier en minder gelig uit) ... In het onderste stuk passen al mijn borden, in de laatjes kan ik het bestek kwijt en in het bovenste deel vinden alle glazen een plaatsje. In die kleine laatjes kan ik nog een hoop prulletjes kwijt. Perfect dus!


We vonden er uiteindelijk ook deze sideboard (al ziet die er in het echt weer minder rood uit) ... We sloegen twee vliegen in één klap en krijgen de levering gratis, ondanks het plasje dat ons hondje Lola in de toonzaal achterliet.


We kunnen niet wachten tot dat bestelwagentje met onze nieuwe meubels in mei voor onze deur parkeert!