woensdag 24 januari 2018

Junes verjaardagstraktatie

June werd vandaag 10 jaar. Een bijzondere leeftijd voor een bijzonder meisje. En dat verdiende een bijzondere traktatie op school!




Ik trok naar de klas en 'bakte' daar frietjes terwijl de kinderen nietsvermoedend in de computerklas zaten. Toen ze binnenkwamen vonden ze echter geen frietjes met mayonaise maar ...



... cake met slagroom!

Gefopt!

Hoe ik dit deed? Ik kocht een kant-en-klare cake in Delhaize omdat die de perfecte lengte én kleur voor frietjes had. En ook omdat dat - laten we eerlijk zijn - een lekker luie oplossing was. Ik sneed de cake in frietjes en legde die in kartonnen frietbakjes die we in de frituur hadden gekregen. Ik prikte er een vorkje in (alweer dank aan onze frituur) en voorzag ieder bakje van een toefje mayonaise van slagroom. Als je tien minuutjes wacht zakt je mooie slagroomtorentje in elkaar en lijkt het écht op mayonaise.






zondag 21 januari 2018

Veggie spaghetti die net 'echt' lijkt

Nooit eerder deed ik zoveel aangename ontdekkingen in de keuken als sinds wij geen vlees meer eten. Want een vleesvrij leven dwingt je om op zoek te gaan naar alternatieven en nieuwe dingen uit te proberen. Quorn en andere kant-en-klare alternatieven voor vlees kopen wij niet, want ik vind die veel te duur voor de vaak povere of ietwat 'geforceerde' kwaliteit die je ervoor terugkrijgt. En ik vind het ook gewoon niet nodig.

Met een beetje fantasie, geduld en slimme tips uit kookboeken kun je immers lekkere en gezonde alternatieven voor vlees op tafel toveren. En vandaag vertel ik je hoe ik spaghettisaus maak met de consistentie van saus met gehakt, gewoon met groenten! En het grote voordeel is dat je altijd alles in huis kunt hebben, zodat dit gerecht in een wip op tafel staat op dagen dat het snel moet gaan of je wat minder inspiratie hebt.









Het geheim? Linzen! En die gebruikte ik zelden voor we stopten met vlees eten. Nu staan ze minstens één keer per week op het menu. Bijkomend voordeel is dat ze supergezond zijn! Je kunt ze droog kopen en zelf koken maar vindt ze ook gewoon in blik in de supermarkt, klaar voor gebruik.

Ik maak mijn saus eigenlijk klaar zoals ik het altijd al deed, maar nadat ik mijn ui, knoflook en eventuele andere groenten (hier selderij en wortel) heb gestoofd, voeg ik linzen toe in plaats van gehakt. Om ze echt op gehakt te laten lijken, stamp ik ze iets fijner met de pureestamper. Maak er wel geen moes van... Je zult zelf wel zien dat ze na een paar keer stampen echt op gehakt gaan lijken. Wat ik dan doe, is wat gerookt paprikapoeder toevoegen. Ik weet niet wat dat is met gerookt paprikapoeder, maar ineens staat het in bijna ieder recept dat ik maak uit mijn kookboeken! Ik gebruik het dus vaak en ben er echt verslingerd aan geraakt. En het geeft je gerecht een gerookte toets die je ook wel in vlees terugvindt. Zeker eens proberen!

Voor de rest grijp ik naar mijn gebruikelijke ingrediënten, zoals tomatenpuree, balsamicoazijn en passata/tomatenblokjes, verse kruiden enzovoort. Maar wat in spaghettisaus ook heel lekker is, zijn een paar fijngehakte dadels of wat pure chocolade. 
 
Ook Jeroen en Jamie gebruiken linzen voor hun vegetarische variant van spaghettisaus en het is altijd interessant om te zien wat zij er nog in gebruiken. Mijn spaghettisaus ziet er iedere keer weer anders uit, afhankelijk van mijn inspiratie van het moment of de inhoud van mijn voorraad/koelkast.
 
De kinderen waren verbaasd hoe hard deze spaghettisaus met linzen op 'echte' spaghettisaus lijkt en vinden hem minstens even lekker. En ik durf wedden dat je er nietsvermoedende gasten mee kunt foppen!
 
Trouwens, een andere spaghetti die ik heel graag klaarmaak en die schittert in eenvoud is deze one-pot spaghetti van Anna Jones. En ook deze is heel snel klaar!



 

woensdag 17 januari 2018

Hoe ik mijn winterdip overwin

Ik zag als een berg tegen de winter op. Koude deert me niet zo, maar ik moet regelmatig de zon zien om gelukkig te blijven. Het is zelfs zo erg dat ik in de tuin ga staan zodra ze even komt piepen, gewoon om dat licht en die warmte op mijn gezicht te voelen. Ik voel de energie dan echt binnenstromen en ik heb dat keihard nodig. De voorbije maand was dan ook een enorme beproeving!

Maar ik vond er gelukkig iets op! Ik schreef me in september halsoverkop (ik zocht info op en zat letterlijk drie kwartier later in de les!) in voor een cursus 'digitale fotografie'. Ik leerde eindelijk waar al die knopjes op mijn spiegelreflexcamera voor dienen. De uitleg is behoorlijk technisch, maar ik snap nu eindelijk hoe het zit met sluitertijd, diafragmaopening, ISO-waarden enz. Afgelopen les leerden we over het gebruik van de interne flits en ging er voor de zoveelste keer een licht (ha!) branden (je gebruikt die dus niet 's avonds, maar overdag, ook in de zon!!). Ik haal zoveel energie uit die lessen en die nieuwe kennis dat ik heb besloten cursussen, workshops en opleidingen te blijven volgen, het liefst in gloednieuwe domeinen, zodat ik de zon in de winter iets minder hard nodig heb.

En zo schreef ik me ook in voor een cursus EHBO. Iets compleet anders, maar dit stond al lang op mijn to do list. Ik had dat wel een beetje onderschat, want de docente verkondigde afgelopen maandag tijdens de eerste les dat er af en toe een 'simulant' vol verwondingen zal komen binnenvallen, onaangekondigd, en wij dan beurtelings razendsnel moeten ingrijpen, en dat we dan best niet al te propere kleren aandoen omdat we vol nepbloed zullen hangen ... Ik weet dus nu al dat ik iedere maandag met een heel klein hartje naar die les zal gaan. Ik hoop dat mijn kinderen in bed liggen als ik daarna thuiskom, of ze zijn getraumatiseerd voor het leven! Iets minder energie daar dus, maar misschien verandert dat wel zodra ik een eerste leven red :-D

In februari start ik ook met een module 'Lightroom/Photoshop' en daar kijk ik nu al enorm naar uit. Het wordt veel, maar gelukkig kom ik telkens vol energie weer thuis.

De eerste module fotografie zit er bijna op (we krijgen een weekje pauze en starten dan met module 2) en ik diende mijn eerste portfolio in. Ik ben heel benieuwd om mijn foto's te zien groeien. En waar kan dat beter dan op mijn blog? Onderstaande foto's zijn het resultaat van de opdrachten die we sinds september kregen en waarin telkens een andere techniek aan bod kwam. Het gaf me bij momenten veel stress en ik lag er ook wel eens van wakker (zeker met dat grijze weer), maar je loopt gelukkig ook op wolkjes als het dan wel lukt. Onderstaande foto's zijn niet bewerkt, want dat mocht in module 1 nog niet. Hier zijn ze dus, met dank aan mijn trouwe medewerker Elliot!















maandag 8 januari 2018

Mijn creatorium

Ik ben nogal graag 'op mijn eigen'. Heb een plekje nodig dat alleen van mij is, waar mensen nog op de deur moeten kloppen (al is dat nog een groot werkpunt voor mijn huisgenoten) en dan nog geen garantie hebben dat ze ook effectief binnen mogen. Niet zo lang geleden werkten mijn man en ik (beiden freelancevertalers) nog in hetzelfde kantoortje, hier thuis. Maar hij ramt zo hard op zijn computer - hij ontkent dat, maar dat zijn klavier na 1 jaar al niet meer werkte zie ik als een bewijs dat ik gelijk heb - en belt zo vaak dat ik besloot mijn eigen plekje in te richten en naaikamer en kantoortje samen te voegen. Slaapkamer (groot) en naaikamer (klein) werden verwisseld en ik kreeg een 'creatorium' dat stukje bij beetje mijn eigen, heel persoonlijke plekje werd.




Het meubel met de vele schuifjes is het meubelstuk dat ik zou proberen redden als mijn huis in brand zou staan (en gezin en huisdieren al op de stoep stonden). Het zou helaas ook zelfmoord zijn, want het is echt loodzwaar. We kochten het ooit eens in een winkeltje in Gent dat helaas al jaren gesloten is. De eigenares bracht het mee uit Scandinavië.




Het bureautje vond ik in een verkoopzaal in de Kloosterstraat in Antwerpen. De zaal verkocht er een groot deel van de meubels die uit het oude gerechtshof in Antwerpen werden gehaald, compleet met statige rechterstoelen! Ze konden me helaas niet vertellen waarvoor het had gediend, maar ik vind het wel inspirerend om te werken aan een meubel vol krassen en verfspatten en dus een rijk verleden. Moesten meubels toch eens kunnen praten, he ... (het zou hier nogal een kakofonie zijn!)

De mand waar mijn paradijsvogelplant (Strelitzia) in zit, is van HK Living. De kast met de rolluiken links komt uit een verkoopzaak in Ieper.
 



Marmeren plank, wandsteunen en memobord zijn van House Doctor. Het paardentafereeltje is een print op hout en komt uit de Kringwinkel, net als de kadertjes op het plankje. Het poesje naaide ik zelf. Het is compleet mislukt, ziet er 100 jaar oud uit en net daarom krijgt het een ereplekje in mijn kamertje.

Het moderne lampje moet een tegengewicht voor de kitschprenten bieden. Maar ik weet al niet meer waar ik het kocht!




De kleur op de deur hieronder is Vert de Terre van Farrow & Ball. De paspop komt uit een vintage winkel, de linnenkast uit de Brusselse Marollen.
 




Het wandrekje met de mandjes in messing is van Madam Stoltz, de naaitafel is een oud aanrecht op stalen poten en een ladenblok van Ikea. De krukjes zijn nog steeds in veel verschillende kleuren verkrijgbaar in het Woontheater. In de oude letterbak (vintage winkel) bewaar ik mijn stikzijde.
 



Het doek met de spar is ook van HK Living. Ik hing er een lichtsnoer achter zodat het lijkt alsof de boom met lichtjes is versierd. Dat idee komt trouwens niet van mij, maar van het merk zelf.
 



Mijn knipmeubel is gewoon een keukeneiland uit Ikea. Het heeft de ideale, ergonomische hoogte om aan te knippen of te spelden. Ook de barstoel komt uit Ikea. Het tapijt is alweer van HK Living, duidelijk een van mijn favoriete merkjes (deze post is echter niet gesponsord!), en is eigenlijk gewoon katoen met een print op.



Met dit zeteltje ben ik nog steeds heel blij. Ik vond het in de Kringwinkel voor maar 60 euro. Ik ben normaal snel vies van stoffen tweedehandsmeubels, omdat er ik-weet-niet-wat in die stof kan zitten en wonen, maar deze zag er zo nieuw uit dat ik hem toch kocht. Iemand merkte trouwens op dat Phoebe uit Friends net zo'n zetel in haar appartement had staan, wat hem extra bijzonder maakt voor mij. De Japanse kaligrafiekwasten naast de kast komen uit een winkeltje in de Kloosterstraat in Antwerpen.


Voor de opmerkzame lezer die de print 'Hallo herfst' zag: ja, zolang ben ik al met deze blogpost bezig!