maandag 30 juli 2018

Het vakkenbord voor moeilijke eters

Van alle uitdagingen waar wij het voorbije jaar voor hebben gestaan, na Junes diagnose van ASS, was eten misschien wel de grootste. Waar wij voorheen altijd principieel eisten dat de kinderen van alles proefden en het liefst nog hun bordje leegaten, hebben wij onze aanpak nu drastisch moeten bijsturen. June liep vast in maaltijden zonder dat wij wisten waarom. Ondertussen, na veel onderzoek en dagelijks geploeter, is ons duidelijk geworden dat iets heel 'onnozels' - zoals de kleur van eten, de geur, de structuur/textuur of hoeveelheid - voor haar een onoverkomelijk euvel kan zijn. Gele kaas? Laat maar komen. Witte kaas? Je moet het lef maar hebben! Een wortelstaafje waar kruimels van haar boterham aan hangen, omdat die in hetzelfde bordje lagen? Besmet. Geef maar aan de kippen. Geduldig vragen wat er precies 'fout' is aan het bordje, lukt ook niet, want de stress is op zo'n moment te groot. En vaak weet ze het zelf niet eens of vindt ze de woorden niet om het uit te leggen.


Waar de maaltijd bij veel kinderen al een grote uitputtingsslag is, kan dat bij kinderen met ASS nog eens extra pittig zijn. Daar komt nog bij dat mijn dochter flink wat groeiachterstand heeft in te halen, en dus goed moet blijven eten.

En dan zijn er zo van die momenten dat het licht aangaat in je hoofd. Een vakkenbord, dat moest ik hebben! Ik had eerder al de aankoop van zo'n bordje overwogen, maar zo'n kleurrijk bordje in melamine voor kleuters, dat wou ik haar ook niet voorzetten, bang om een verkeerd signaal te geven. Tot ik op het idee kwam een fonduebord te kopen, een rond, porseleinen bord met verschillende vakjes. Eentje dat niet meteen opvalt aan tafel. Eentje voor grote kinderen.

Het bordje blijkt een groot succes. Ik kan eindelijk weer gerechtjes maken die wij ouders met plezier eten, en ik kan lekker weer nieuwe gerechten uitproberen. Want koken, dat doe ik te graag om steeds weer dezelfde vijf 'veilige' kindergerechten te moeten blijven maken.

Vandaag maakte ik bijvoorbeeld een groen slaatje met roquefort, gekaramelliseerde pecannoten, plakjes peer en een vinaigrette. Had ik haar dit voorgeschoteld, was de hel losgebarsten. Maar het vakkenbordje loste dit probleem fantastisch op. Ik verving de roquefort door blokjes kaas (geel!), liet uiteraard de vinaigrette weg, hield een paar pecannoten zonder karamellaagje apart en verving de peer door komkommer (om praktische redenen, te veel komkommer en te weinig peer in huis). Hieronder mijn bord… en haar bord.



En haar bordje werd tot op de laatste kruimel leeggegeten! Broer at hetzelfde als zij, maar dan wel door elkaar gemengd op één bord.

Een overwinning, me dunkt! Want niet alleen eet ze nu heel evenwichtig, ze proeft ook van ingrediënten waar ze anders niet aan had durven komen, gewoon omdat alles herkenbaar en benoembaar blijft (ook belangrijk!), en netjes geordend is.

Zal ze altijd zo moeten eten? Misschien wel. De psychologe verduidelijkte nog eens dat ASS voor het leven is, en dat die eetproblemen er misschien nooit zullen uitgroeien. Maar terwijl ik een week geleden nog vreesde nog tien jaar lang kinderkost te moeten maken, ben ik nu opgelucht dat ik op deze manier toch kan blijven koken zoals ik dat zo graag doe. En wie weet… Misschien leert ze op deze manier genoeg ingrediënten kennen om zich ooit aan een slaatje te durven wagen, op een dappere dag...

Maar wat voor kinderen met ASS werkt, werkt vaak ook bij kinderen zonder beperking. Dus aarzel niet om deze methode ook te introduceren als de maaltijd iedere dag weer een strijd is. Bovendien kun je er ook een heel aantrekkelijk hapjesbord van maken om als vieruurtje of zoals hieronder bij de boterhammen voor te schotelen. Dat is hier in een mum van tijd leeg!


Om vragen voor te zijn: het recept van het slaatje dat ik maakte vind je hier (ik maakte het zonder spekjes).

Porseleinen vakkenbordjes, waaronder dat van June, vind je onder meer hier.




zondag 22 juli 2018

Weg met kinderen: fiets eens naar een ander land

Een fietstochtje maken met kinderen die nog geen grote afstanden aankunnen en toch helemaal naar een ander land fietsen? Dat kan!

Limburg is een fietsparadijs. Wij maakten gisteren, samen met mijn vader en plusmoeder, een tochtje vanuit Dilsen-Stokkem, waar ik in een ver verleden woonde en naar school ging. Deze route van in totaal zo'n 7-8 km brengt je door mooie landschappen en langs het water naar een voet/fietsveer die je naar de overkant van de Maas en dus een ander land brengt: Nederland! Daar rij je meteen het dorpje Grevenbicht in. Ons eigen landje ligt nog maar net achter ons, en toch voel je meteen dat je in Nederland… en dus op vakantie bent! En de kinderen vinden het geweldig dat ze van het veerpont gewoon een ander land instappen! In het dorp zelf kun je een terrasje doen en/of een ijsje eten voor je weer terugkeert.
















Parkeren kan gemakkelijk in de Vissersstraat in Dilsen-Stokkem. Iets voorbij restaurant Vivendum ligt een kleine parking onder de bomen, het ideale vertrekpunt van je route. Ik stippelde de route hieronder voor je uit, in het groen en/of het geel. Voetveer 't Veerke brengt jou en je fiets dan voor € 1 per persoon naar de overkant. Raadpleeg misschien wel even de openingstijden.



Nog niet moe? Rij dan eens door naar maascentrum De Wissen, waar je nog 1001 leuke activiteiten wachten. Er zijn wilde pony's, je kunt er een tochtje met een fluisterboot maken en zelfs kamperen op een vlot! Je kunt hier trouwens ook fietsen huren.

Honger na al dat fietsen en varen? 't Dilsers Eetcafé heeft een ruime kaart waar klein en groot zijn meug vindt én er is een speeltuintje op het terras, zodat jij rustig kunt genieten terwijl de kinderen spelen!

Op stap met grote of geen kinderen? Waag je dan eens aan deze uitdagende maar prachtige route, met De Wissen als vertrek- en eindpunt. 

Veel plezier!







zaterdag 14 juli 2018

Mijn boekentips voor op vakantie

Ik ben er later mee dan gepland, maar de zomer is ook nog niet zo lang bezig, dus hopla: mijn tips voor boeken om mee te nemen in die reiskoffer of mee in de hangmat te kruipen thuis! Of handiger nog: om op je e-reader te zetten (nog steeds grote fan, ik)!


Misschien vind je niet op iedere pagina prachtige, dure volzinnen die je meteen op gastendoekjes wil borduren… Maar wees gerust, mijn tijd is te kostbaar om te verdoen aan slechte boeken, dus brol ga ik jullie nu ook weer niet voorschotelen. Integendeel! Dit zijn stuk voor stuk prachtige, maar wel vlot leesbare boeken waar je je hersenen niet op moet breken. Precies wat je nodig hebt op vakantie dus!

Ik lees altijd in het Engels, dus ik vermeld de originele titels, maar zet er wel de vertaalde titel bij, for good measure. Ik sta echter niet in voor de kwaliteit van die vertaling, dus kom daarover niet klagen!

Ook ga ik een beetje speciaal doen door auteurs aan te raden, en geen individuele boeken. Want als een auteur me bevalt, dan heb ik de neiging meteen alles van die persoon te lezen.

David Nicholls

One day (De eerste dag)
Us (Wij)
Starter for ten (Heftig)
The understudy (Kicken)

Lachen en wenen, dat is hier de magische cocktail. En ik als er één moet uitkiezen, dan is het 'One day' wel (werd ook verfilmd, trouwens). Zet dan wel een doos zakdoeken klaar.

Liane Moriarty

Moet ik ze nog inleiden? Je kent ze ondertussen misschien van de bekroonde tv-reeks Big Little Lies, met onder meer Nicole Kidman en Reese Witherspoon in de hoofdrollen. Maar lees eerst het boek! Vakantieliteratuur om in één ruk uit te lezen? This is it! In volgorde van fantastischlijkheid:

Big Little Lies (Grote kleine leugens)
The Husband's Secret (Het geheim van mijn man)
Three Wishes (Drie wensen)
Truly Madly Guilty (Bijna echt gebeurd)

Een beproefd recept van Liane: ze begint vaak (zo niet altijd) met het einde, dat zo dramatisch is dat je niet anders kunt dan verder lezen omdat je zo nieuwsgierig bent naar het verhaal dat tot dat ondenkbare einde heeft geleid. Werkt altijd! Ikzelf neem binnenkort What Alice forgot (Wat Alice vergat) mee op reis.

Anne Tyler

Haar iets tragere stijl moet je liggen, maar bij mij werkt het alleszins. De meeste romans spelen zich af in Baltimore. Haar personages zijn excentrieke, boeiende mensen en het verhaal beslaat meestal meerdere generaties van één familie. Het leven van de gewone mens, maar dan goed doorspekt met drama en regelmatig een vleugje humor. Precies zoals ik mijn boeken graag heb dus! In volgorde van graaggelezenheid:

A spool of blue thread (De blauwe draad)
Dinner at the homesick restaurant (Het heimweerestaurant)
Breathing Lessons (Ademlessen)
The accidental tourist (De toevallige toerist)

Jonathan Tropper

Wie mij hier regelmatig volgt, ziet deze naam niet voor de eerste keer, maar ik ben dan ook een heel groot fan van deze man. Kon je de boeken van David Nicholls wel smaken? Lees dan zeker ook deze, en omgekeerd. De rode draad: mannen die een knoeiboel hebben gemaakt van hun leven en dat weer op de rails proberen te krijgen, maar vooral enorm veel humor. Nu ik er zo bij stilsta, sommige fragmenten zou ik eigenlijk wel op mijn gastendoekjes willen borduren...

Op de eerste plaats:
This is where I leave you (Ik rouw van jou)

In willekeurige volgorde, want allemaal even goed:
Plan B, The book of Joe (Het boek van Joe), Everything changes, How to talk to a widower (Leven na Hailey), One last thing before I go.

Ze zijn niet allemaal vertaald naar het Nederlands, als ik het goed begrijp, vandaar dat ik niet overal de vertaalde titel tussen haakjes vermeld.

Dit zijn dus mijn tips voor luchtig leesvoer. Hongerig naar meer tips? Lees dan ook deze blogpost nog eens.

Kun je je wel vinden in mijn smaak en heb je zelf nog tips voor mij? Laat ze zeker achter in de comments hieronder. Dank je!







zondag 1 juli 2018

Feest of stress?

Het schooljaar zit er alweer op! En wat een bumpy ride en rollercoaster is dat voor ons geweest! Aan het begin van het schooljaar kreeg June de diagnose ASS (autismespectrumstoornis). We kregen een antwoord op vragen waar we al jaren mee zaten en ook op school vielen veel puzzelstukjes plots in elkaar. Niet alleen voor ons, maar ook voor de juf, de zorgjuffen en het CLB begon een zoektocht in een poging zoveel mogelijk stress bij June weg te nemen en te verzekeren dat de leerstof zo goed mogelijk binnenkomt. Er werden een paar aanpassingen gedaan, zoals in haar eentje lunchen in een rustige ruimte zodat ze die batterijtjes weer kon opladen, en die wierpen zichtbaar hun vruchten af. Na de paasvakantie kreeg ze een eigen begeleidster toegewezen die elke vrijdag individuele ondersteuning bood op school. We besloten ook Junes plaatsje in het type 9-onderwijs vanaf volgend schooljaar af te staan, om zoveel redenen maar ook omdat ze al in een fantastische school zit, maar ik wil maar zeggen: er werd enorm veel gewikt, gewogen, wakker gelegen, overlegd, geschipperd en bijgestuurd.


En dan was er de afgelopen week. Een feestweek eigenlijk. De vakantie hing al in de lucht, niemand had veel zin om te werken en de kinderen trokken iedere dag met een vederlicht rugzakje naar school in plaats van een zware boekentas. De hele week knalde er regelmatig luide muziek uit de boxen van het schooltje om de hoek. De kinderen waren uitgelaten en iedereen vierde feest.

Junes klas ging dinsdag op schoolreis. Woensdag werd de klas opgeruimd en gepoetst. Donderdag nam de school deel aan Run for Fun, een event waaraan zo'n 2500 kinderen uit verschillende scholen deelnamen. Elliot ging met het zesde leerjaar van 7 uur s' morgens tot 18.30 's avonds naar een al even druk Pennenzakkenrock. Zoals ik al zei dus: een feestweek in een vakantiesfeertje en voor de meeste kinderen iets om heel hard van te genieten.

Maar June bleef thuis. Zo'n week zonder enige vaste structuur, vol verrassingen, drukte en lawaai is voor haar een hel. Maar voor ons was dat gelukkig geen probleem, want voor haar kinderpsychiater volstaat één woord om een afwezigheidsbriefje voor die hele week te schrijven. Probleem opgelost. Maar al die vorige schooljaren kwam June na zo'n week wel thuis met boosheid en buikpijn en wisten wij niet wat er scheelde. En afgelopen week, terwijl ze rustig zat te tekenen of strips las op ons terras, stond ik toch vaak stil bij al die kindjes die geen 'stickertje' of handleiding kregen, of bij die kinderen die het gewoon moeilijk hebben met al die drukte en zich door deze feestweek hebben geworsteld terwijl ze zo snakten naar een beetje stilte, rust en regelmaat.

Voor June werden er het afgelopen schooljaar veel uitzonderingen gemaakt en daar zijn wij de school enorm dankbaar voor. Maar zoals de kinderpsychiater heel terecht opmerkte: waarom bieden scholen die mogelijkheden niet aan alle kinderen aan? Steeds meer scholen bieden gelukkig rustige plekjes om te eten of eventjes te bekomen van alle drukte, om een boekje te lezen of wat te tekenen. Maar laat de kinderen ook de keuze of ze willen deelnemen aan massa-events. Ze hoeven daarom niet thuis te blijven, maar een rustig alternatief, gewoon op school, zou fijn zijn. Ik denk dat er nog al te vaak onderschat wordt hoeveel kinderen het moeilijk hebben met de drukte op school of tijdens uitstappen en in stilte aftellen tot het einde van die schooldag.

De vakantie is ondertussen officieel begonnen, maar ik wou dit toch nog even kwijt. En gelukkig kunnen de kinderen nu genieten van 9 relaxte weken!

Dus genoeg serieuze praat, tijd voor iets leuks! In de blogpijplijn: mijn favoriete kookboeken, mijn tips voor leesvoer deze zomer en een maga-nuttige tip om de tablet/gameverslaving van je kinderen onder controle te houden! Jij mag beslissen wat het dringendst is :-)