vrijdag 29 juli 2016

5:2 of het vastendieet: hoe ik het volhoud

Dag lieve lezertjes. Vandaag heb ik het over het vastendieet, ook wel het 5:2 dieet genoemd. Want ook ik ben ondertussen op de trendy vastenkar gesprongen. En voor je met je ogen rolt omdat ik nou niet bepaald 50 kilo kwijt moet: de kilo's die ik sinds de geboorte van mijn kinderen erbij heb gekregen, gaan helaas allemaal gezellig op mijn buik en dijen zitten. Dus heb ik twee opties: ofwel blijf ik zoals de laatste tijd shoppen naar patattenzakjurken, ofwel probeer ik die kilo's eraf te werken.


Maar goed, dat gewichtsverlies is eigenlijk maar bijkomstig. Want wie deze bbc-reportage bekeek, weet dat er veel meer voordelen te winnen dan kilo's te verliezen vallen. De gezondheidsvoordelen lijken immens te zijn. Je bent een straffe als je deze reportage bekijkt en niet overstag gaat! Kort samengevat komt het erop neer dat je 2 van de 7 dagen (bij veel mensen is dat op maandag en donderdag) maar 500 (vrouwen) of 600 (mannen) calorieën eet. Dat is gemiddeld 25% van je normale calorie-inname op één dag. De andere 5 dagen eet je normaal en hoef je niets te laten. Zo verlies je niet alleen gewicht, maar zou het risico op hart- en vaatziekten, diabetes, je cholesterol en het risico op bepaalde kankers ook fors dalen.

Ik heb nooit aan diëten meegedaan. Omdat het tot nu toe nooit echt nodig was, maar vooral omdat ik er absoluut het karakter niet voor heb. Maar dit dieet is heel goed vol te houden. Het is immers maar voor één dagje, en de dag erna eet je weer normaal en toast je met een glaasje wijn weer op elkaars gezondheid. 

Maar je moet het wel juist aanpakken. Mijn eerste vastendag was verschrikkelijk zwaar omdat ik maar een gokje deed naar de calorieën die ik die dag at. Ik at niets tot 17 uur en dronk toen een groentesoepje. Tien minuten later had ik alweer honger. Maar ik dacht dat die soep vast wel 500 calorieën moest bevatten. Het uitrekenen was onbegonnen werk, want de soep kwam uit de diepvriezer en er zaten te veel verschillende ingrediënten in. Dus zag ik verder af en ging ik chagrijnig slapen om 21 uur.

De dag erna kocht ik dit boek. Helemaal achterin staan menu's met telkens een ontbijt/lunch en een avondmaal, goed voor in totaal respectievelijk 500 en 600 calorieën. Een openbaring! Niet alleen hoef ik zo niet meer te gaan rekenen en gokken, de gerechten zijn ook lekker en modern.

Gisteren bracht de postbode ook het receptenboek van dit dieet, voor nog meer inspiratie en variatie.

Vandaag vast ik. Benieuwd wat ik eet uit dit boek?

Lunch/ontbijt (166 calorieën)
1 hardgekookt eitje en 50 g gerookte zalm.

Avondmaal (322 calorieën)
Thais slaatje: 50 g rijstnoedels, 2 eetlepels Thaise vissaus, het sap van 1 limoen, 1 theelepel suiker, 2 fijngesneden lente-uitjes, 1 kleine, fijngesneden chilipeper, 10 kleine gekookte garnalen en 2 grote geraspte wortels.

Nagerecht (20 calorieën)
5 grote aardbeien

Dat is al wat anders dan dat kommetje groentesoep, he!

Sinds ik me op de menu's baseer vind ik het vasten gemakkelijk. Ik had gedacht dat ik chagrijnig zou worden van de honger, dat ik krampen zou krijgen en daarvan krom zou gaan lopen, dat ik mijn kinderen en man zou gaan mishandelen. Maar dat is niet zo. De honger is er bijna altijd, maar op de achtergrond. En vaak vergeet ik die lege maag compleet. Afleiding doet wonderen. Tijdens mijn vastendag vorige vrijdag kreeg ik onverwacht bezoek van vrienden die in het buitenland wonen en die ik al 15 jaar niet meer had gezien, net op een moment dat ik last begon te krijgen van de honger. Die mensen zijn een uur gebleven en pas toen ze weg waren, dacht ik eraan dat ik eigenlijk honger had voor ze kwamen. Ik was het compleet vergeten! Ik vind vasten op een dag met veel bezigheden en afleiding dus gemakkelijker dan vasten op een dag dat ik de hele dag achter de computer zit. Ik ben daarnet zelfs naar Delhaize geweest en heb zeker een uur lekkers staan uitkiezen. Geen moment heb ik aan de honger gedacht!

Wat voor mij persoonlijk ook helpt, is het moment van de eerste maaltijd zo lang mogelijk uitstellen. Omdat ik het beter volhoud als ik het ontbijt oversla. Ik eet mijn eitje met zalm pas tegen 15-16 uur. De tijd tot het avondmaal is dan veel korter en ik heb dan telkens het gevoel dat het "ergste" alweer achter me ligt. Hoewel ik het eigenlijk, op deze manier, op geen enkel moment echt moeilijk heb.

Nog iets waar ik schrik voor had: dat ik me met een knorrende maag niet ging kunnen concentreren op mijn vertaalwerk. En wat blijkt? Mijn maag knort helemaal niet en ik kan me net heel goed concentreren. Hoe dat komt, ontdek je ook in de bbc-reportage.

Ik begon er met een klein, bang hartje aan, maar ik begin stilaan zelfs uit te kijken naar die vastendagen en het gevoel waarmee je gaat slapen: dat je het toch maar weer mooi hebt gedaan, dat er morgen weer wat minder op de weegschaal staat en dat je de volgende dagen weer lekker mag eten wat je wil!

---------------------------------------

Update: we zijn nu een week verder en ik kan het al met gemak uithouden tot het avondeten. En dan eet ik al mijn 500 cal in één keer en ga ik niet met honger slapen. Win-win! Ik heb trouwens ook ondervonden dat het zo (voor mij!) gemakkelijker vol te houden is omdat ik mijn lichaam niet "wakker" maak. Als ik iets kleins eet, start ik mijn lichaam precies op en wil het meer. Ik laat het dus rustig slapen :-) Rond 15-16 uur, wanneer het moeilijk begint te worden, zoek ik afleiding buitenshuis en voor ik het weet is het weer avond!

zondag 24 juli 2016

Vakantie op ons terras

We vieren deze zomer vakantie in eigen land. We legden niet zo lang geleden een nieuw terras, dus we genieten daar zo hard van dat het idee van een vakantie in het buitenland zelfs niet een klein beetje kriebelt. Toch niet met dit mooie weer.

Hier zag je al hoe de werken verliepen en dat het nieuwe terras moest aanvoelen als een living in de tuin. En in die opzet lijken we geslaagd, want de voorbije week verhuisden we gewoon naar buiten.

Als je uit de veranda stapt, kom je op een verhoogd terras waar loungezetels staan. De set (kussens en al) komt uit Ikea, maar is ondertussen al uitverkocht. En dat verwondert me niet, want het is niet gemakkelijk om een betaalbare loungeset te vinden die voor de verandering niet van plastic riet is gemaakt. 

Op dit terras legden we een keramisch parket. Het ziet eruit als hout, maar je hebt het onderhoudsgemak van een tegel.




Via twee trapjes ga je dan naar het lager gelegen terras, waar de tafel staat. Op dit terras legden we blauwe steen. Wie me op Instagram volgt en me een paar weken geleden gras zag transplanteren, ziet dat het slimmere plan om grasmatten te leggen ondertussen is geslaagd. In combinatie met het decoratieve schors in de borders maakt dit dat we nu eindelijk gespaard blijven van vuile modderpootjes. Je hebt geen idee wat een opluchting dat is na een jaar ploeteren!






Zonnige groetjes uit Vilvoorde!





vrijdag 15 juli 2016

Live and let live ...


Deze blogpost was al een pagina lang, maar ik begin opnieuw. Ik heb zoveel te vertellen sinds die zoveelste verschrikkelijk aanslag, maar heb ook geen zin in gepreek en discussies. Dus ik kom maar meteen ter zake.

Ik ben boos. Boos op alle haters in de wereld. Op iedereen die zich beter waant dan een ander, ingegeven door een superioriteitsgevoel dat wordt geschraagd door afkomst, huidskleur, geaardheid of godsdienst. Op iedereen die andere mensen in hokjes stopt en niet verder kijkt dan dat. Een labeltje opplakt. Homo, moslim, ongelovige, zwarte ... Ik weiger om enkel dat te zien. Ik wil alleen maar mensen zien. Mensen die allemaal een eigen verhaal hebben. Soms extreem, helaas, maar vaak ook erg genuanceerd. Maar om die schakeringen te zien moet je wel uit je zwart-witte wereldje durven stappen.

Ik woon in Vilvoorde. Dat betekent dat mijn bleke, asblonde kinderen een grote minderheid zijn op school. Dat betekent ook dat ik heel veel nationaliteiten ken. Soms klikt het, soms niet. En soms maak je vrienden. Mijn wereld is zoveel groter geworden sinds ik Limburg achter me liet en in Brussel en later ook Vilvoorde ging wonen. Ik heb heel fijne mensen leren kennen, mensen die over bepaalde dingen heel anders denken dan ik, maar ook gewoon een heel groot hart hebben en dat hart op dezelfde manier laten spreken. En dat heeft ook mijn hart wat groter gemaakt en me een pak "levenswijzer" gemaakt.

Eenentwintig jaar geleden leerde ik mijn beste vriendin kennen. Ik had mijn Veilige Limburg verlaten om aan de VUB te gaan studeren, helemaal in het Grote, Enge Brussel. En in mijn jaar zat een gesluierd Turks meisje. Het klinkt nu belachelijk, maar ik was nog nooit in contact gekomen met een gesluierde persoon. Ik voelde me wat onwennig in haar buurt, wist niet goed wat ik moest zeggen. Zou ze me wel begrijpen? En dat gevoel leefde ook bij mijn medestudenten. Mijn eerste gesprek met haar was voorzichtig, en ik lette op dat ik goed articuleerde zodat ze me zeker zou verstaan.



Dat eerste jaar aan de universiteit ligt ondertussen ver achter me. En mijn beste vriendin woont nu om de hoek. Want we blijven in elkaars buurt hangen. Haar sluier draagt ze nu niet meer, en haar Nederlands is nog steeds perfect, wat het trouwens altijd al was. In die 21 jaar leerde ik haar cultuur beter kennen. Ik maakte kennis met haar mama, die de tafel vol lekkere hapjes zette en me pas weer naar huis liet gaan als ze me de deur uit kon rollen. Ik heb daar dingen gegeten die ik toen niet lustte (druivenbladeren, say what?) maar weigeren was geen optie. De gastvrijheid van die mensen is bijna beangstigend!

Mijn vriendin en ik zaten allebei op kot. In ons laatste jaar huurden we samen zelfs een appartement. Als zij moest bidden, hield ik me in stilte bezig. Waren er anderen bij, dan wisten die van onwennigheid niet waar kruipen. Voor mij werd het de normaalste zaak van de wereld.

Discussiëren over onze overtuigingen hebben we nooit gedaan. Ik kom uit een vrijzinnig nest. Ik ben zelfs niet gedoopt, en mijn kinderen zijn dat evenmin. Onze meningen op dat vlak lopen dus mijlenver uiteen. Maar daar hebben wij nooit een probleem van gemaakt. We geloven elk het onze, en dat is prima. Waarom zouden we daarover ook discussiëren? In ons hart zijn we hetzelfde. We huilen samen over het leed van de wereld, over mensen die het slecht hebben, kinderen die afzien. We proberen allebei ons steentje bij te dragen om de wereld een klein beetje leefbaarder te maken. We geloven in naastenliefde, in lief zijn voor elkaar, en dat is een geloof waar we allebei keihard achter staan. We zijn zo verschillend in afkomst, en toch zo gelijk in ons menszijn.

We zijn ondertussen al zo lang vriendinnen door dik en dun. Er werden 5 kinderen geboren, 5 huizen gerenoveerd, we waren tegelijk zwanger en gingen al vaak samen op reis. We vonden rond dezelfde periode de liefde, en die liefdes zijn nu ook de beste maatjes.




Het klinkt wat melig allemaal, maar zo voel ik me nu. Dat is wat die terreurdaden, dat extremisme, die onverdraagzaamheid met me doen. Ik hoorde vandaag een verschrikkelijk verhaal, over een Marokkaanse, gesluierde poetsvrouw die twee klanten verloor omdat ze de ene pijnlijke opmerking na de andere te slikken kreeg. Of ze een bommengordel droeg, terwijl ze gewoon wat was verdikt. Dat is iemand die je soms stiekem uit de weg wilt gaan, omdat ze je platdrukt als je ze op straat kruist. Iemand die overloopt van liefde. Iemand die net zo goed kapot is van wat er allemaal in de wereld gebeurt.


Laten we alsjeblieft wat liever zijn voor elkaar. Mensen met verschillende achtergronden kunnen echt perfect samenleven, dat heb ik de voorbije 21 jaar getest. Het is zelfs een groot succes gebleken. Meer dan een beetje respect en begrip voor elkaar is daar niet voor nodig. Het is echt niet moeilijk.