woensdag 29 juli 2015

Kinderen baas

Sinds we in ons nieuwe optrekje zitten, hebben de kinderen de hele bovenste verdieping voor zich alleen. Hun slaapkamers zijn iets kleiner dan in het vorige huis, maar dat verlies wordt ruimschoots gecompenseerd door de grote speelkamer. We bouwden er een speeltafel door Ikea's Trofast-kasten in een vierkant te plaatsen en daar een blad op te leggen. Zo hebben we opbergruimte en een speelplatform in één.

Er staan ook twee bureautjes waar we een lang werkblad op plaatsten, en in een hoekje van de kamer kunnen de kinderen op hun xbox spelen.

Later, als mijn schattige kindertjes dwarse pubers zijn, wordt dit een 'kinderliving' waar ze vrienden kunnen ontvangen, en waar het zo gezellig zal zijn dat ze nooit het huis zullen willen verlaten. Dat is dus het plan.

Ondertussen spelen ze nog lekker onschuldig met Lego en Playmobil met hun vriendjes. En kunnen ze al wat meer lawaai maken, daar op hun eigen verdieping, zonder dat mama's en papa's oren gaan tuiten.



Het hemdje dat Elliot draagt is de Gingerbread uit Homemade Mini Couture. Ik gebruikte hiervoor een stofje van Soft Cactus en oranje vintage knoopjes uit de Kringwinkel. De mouwen werden afgewerkt met boordstof. Ah ja, want hier wordt ondertussen ook nog wel wat genaaid!




De opbergmanden hierboven zijn van 3 Sprouts. Ik bestelde ze bij De Kleine Zebra.

De Lego zit in een handige, draagbare speelmat van Play & Go. Ik bestelde de onze bij Little Fashion Addict.



Om de vlaggenlijn te maken, gebruikte ik lapjes stof uit mijn restjesmand.





En Bidule, die vindt het hier supergezellig en slaapt gewoon door het gekwebbel heen ...

vrijdag 24 juli 2015

Momentjes: vuurkestook

Geluk schuilt soms in hele kleine dingen.

Ik groeide op in een huis met een grote tuin, waar ik samen met mijn vader en broer woonde. We hadden schapen, ganzen, kippen, honden, katten en konijnen en mochten in een groot stuk van de tuin volledig onze zin doen. We bouwden kampen, groeven putten, fietsten uren in het rond en bouwden zelf gocarts. Als we vielen en een bloedende knie hadden, zei mijn vader "Ach, doe daar maar wat zand op, dat deden de indianen ook!" Kortom, we stonden daar echt met onze voeten in moeder aarde. Wat mijn vader ook regelmatig deed, was een vuurtje stoken, meestal om tuinafval te verbranden. En mijn broer en ik hielpen maar wat graag mee! Ik heb daar dus heel mooie herinneringen aan. De geur van de rook, het geknetter van het vuur, de warme gloed in ons gezicht ... Ze maken deel uit van vele mooie herinneringen aan die periode dat we de hele zomer op blote voeten buiten leefden, met zand op onze knietjes.

Afgelopen weekend waren mijn vader en mijn broer met hun gezin op bezoek. Ik had een grote zak marshmellows gekocht en was van plan een vuurtje te stoken om die daarin te roosteren. Mijn kinderen droomden daar al een tijdje van. En we hebben hier in de tuin genoeg dennenappels liggen om dat vuur nog vele weken levend te houden. Ik had geen grote woorden nodig om mijn vader en broer te overtuigen.







Vooral Elliot was niet bij het vuur weg te slaan. Dit kind had zich vast in zijn nopjes gevoeld in de tuin uit mijn jeugd!

Het was maar een eenvoudig vuurtje in een eenvoudige vuurkorf in een eenvoudig stadstuintje, maar het bracht toch mooie herinneringen naar boven. De herinnering ook aan spelen met neefjes en nichtjes, wat mijn kinderen die dag ook deden. Hopelijk kunnen ze deze kleine geluksmomenten later ook koesteren!

dinsdag 21 juli 2015

Muurbloempjes

Op rommelmarkten en in Kringwinkels ga ik altijd op zoek naar oude, al dan niet ingekaderde schilderijtjes of tekeningen, porseleinen bordjes en soms ook wel zwart-witfoto's van hologige mensen die nu al lang onder de zoden liggen.

Sommige van die schilderijtjes zijn behoorlijk kitch. Denk maar aan het huilende kindje, een thema dat de muur van menig bommaatje siert en dat het nageslacht niet snel genoeg in de Kringwinkel kan dumpen zodra bomma het loodje heeft gelegd.

Maar zodra je die kaders en schilderijtjes samenvoegt ontstaat er iets magisch.





Het risico dat je interieur zelf op dat van je bomma gaat lijken is echter groot. Zorg daarom altijd voor een modern tegengewicht: een muur in een witte of net opvallende kleur, een 'pop of colour', leuke, kleurrijke accessoires of speelse knipoogjes.

In het zitgedeelte van mijn leefkeuken hing ik bijvoorbeeld deze maskers (uit Moose in the city).


Dit schilderij met gigantisch hoog bommagehalte hangt boven een kastje waar ik twee verschillende deurknopjes op bevestigde. De lamp komt van Humor in Gent. De klok vond ik op een rommelmarkt.


Kleurrijke kussens, een vintage zeteltje en een schapenvachtje houden het wat luchtiger. En natuurlijk doen de witte vloeren ook al veel (de raamkasten blijven niet groen, wees gerust).


In de keuken werd een hele muur volgehangen met schilderijtjes en kaders. Ik hing er ook een zonvormige spiegel, een krijtbord en een hertenkopje tussen om voor wat variatie te zorgen en het patroon te doorbreken. Durf je kaders ook boven een raam of deur te hangen. Dat zou de bomma nooit gedurfd hebben ...



Ook leuk vind ik de tekeningen van rozen van Redouté. Je komt ze nog regelmatig tegen op rommelmarkten, maar de prijzen beginnen flink te stijgen.


Ook porseleinen bordjes hang ik op. Hieronder zie je een foto uit ons vorige huis. De bordjes moet ik in het nieuwe huis nog ophangen. Of althans wat er na de verhuis van overschiet ...


Zodra de gang is geschilderd hang ik ook mijn collectie dode mensen boven de trap. Het zijn zwart-witfoto's die al zeker een eeuw oud zijn, van baby's in kanten jurkjes, meisjes met grote strikken in hun haar, maar ook trouwfoto's. Ik fantaseer graag over die mensen, vraag me af wie ze waren en wat er met hen is gebeurd.

zaterdag 18 juli 2015

Pairi Daiza

Tot ieders vreugde hier ten huize Dietemiet kreeg ik van Pairi Daiza een uitnodiging voor een dagje dierentuin, met op de koop toe een lunch met enkele andere blogsters. We keken ernaar uit, want de laatste keer dat we het park bezochten heette het nog Paradisio en groeide er een dochter in mijn buik.

Het park draagt ondertussen een nieuwe naam (June denkt dat het Harry Daiza is) en eigenlijk herkende ik het nauwelijks. Hier ligt de klemtoon net zo veel op 'dier' als op 'tuin'. Het is een enorm park waar je de mooiste bomen, landschapjes, waterpartijen en planten aantreft. De dieren hebben heel veel ruimte. Het contrast met de dierentuinen uit mijn jeugd kan niet groter zijn.

Aan de ingang werd ons ingefluisterd dat de panda's vooral 's ochtends actief zijn, dus zetten we meteen koers naar Hao Hao en Xing Hui. Helaas zaten ze binnen actief te wezen en kon ik geen leuke foto nemen.

We pikten terloops ook een roofdierenshow mee. Nu moest het toch wel lukken dat Elliot en ik in die tribune net op de vliegroute van die indrukwekkende beesten bleken te zitten. Ze scheerden telkens vlak boven ons hoofd. Ik gilde alsof ik op een achtbaan zat.



We schudden de donsveertjes uit ons haar en wandelden verder.

De kinderen hadden een diepgaand gesprek over eendjes ...



... en Elliot haalde er Moeder de Gans bij ...


's Middags trokken we naar het Oosters buffetrestaurant Temple des délices, waar we de andere blogsters en hun gezin zouden ontmoeten: Heidi (Laloe), Lobke (Leuke Wereld), Anne (Mama van vijf), Kelly (Tales from the Crib) en Kathleen (Verbeelding).

 
Na veel vieren en vijven, loempia's en noedels zetten we ons avontuur in het park voort.

We zagen dat niet alleen onze huiskatten de hele zomer op hun luie derrière doorbrengen ...



 ... waren met deze hitte behoorlijk jaloers op deze dikhuiden in hun zwembad ...


... gingen visjes kijken ...



... bewonderden kwallen in alle soorten en vormen ...


... roddelden achter de rug van deze olifant en vroegen ons af of hij geen smal staartje met een kwastje eraan hoort te hebben ...



 ... keken naar een wel heel bijzondere boom ...


... zagen in een andere boom drie gevaarlijke aapjes zitten ...


... hadden een tête-à-tête met iemand die wel erg uit de hoogte deed ...



... keken toe hoe de olifanten een verfrissend modderbadje kregen ...



... en kwamen tot het besluit dat het toch wel een heel romantisch park is ...



De kinderen kregen in de giftshop aan de uitgang nog een goodiebag die meteen een einde maakte aan hun gezaag over een knuffelpanda.





We hebben er allemaal van genoten! Het was leuk je nog eens terug te zien, Pairi Daiza!

maandag 13 juli 2015

Zomerhuis met zwembad

Elke zomer huren we een huisje in Frankrijk of Italië. Zo'n huisje zoeken duurt een eeuwigheid, want mijn man en ik weten precies wat we willen. Of wat we niet willen. Zo knappen we meteen af op een zielloos interieur, op de foute beddensprei of plastic tuinstoelen. Je mag dat zielig vinden, maar voor ons moet het plaatje kloppen.

Wat we ook belangrijk vinden, is dat je het zwembad vanuit het huisje kunt zien. Anders moet er altijd iemand met de kinderen mee als die willen gaan plonzen. Toch zeker als ze nog niet kunnen zwemmen ... Het moet ook heel rustig en idyllisch zijn gelegen, dus niet aan een drukke baan of de parking van een supermarkt. Iets waar je meestal pas ter plaatse achterkomt ...

Foto van http://bandbprovence.com/ - Mijn eigen lens bleek helaas besmeurd met zonnecrème ...

Drie jaar geleden vonden we dat perfecte huisje, in het Zuid-Franse departement Var, vlak bij het charmante stadje Mons (een 'village perché'). Het werd toen uitgebaat door een Amerikaans koppel, Bob en Lynette, die er de hele zomer verbleven. Op het terrein staan 3 huisje en één zwembad. Wij huurden het huisje Les deux chevaux, dat vlak aan het zwembad ligt. Vanop het terras konden we de kinderen daar in de gaten houden. Omdat de gasten uit de andere 2 huisjes er elke dag op uittrokken, hadden we het zwembad bijna altijd voor ons alleen.

Links: de tafel gedekt voor het welcome dinner van Lynette

Het huisje is bovendien heel smaakvol ingericht en het zalige bed werd speciaal overgebracht uit Amerika. Bij aankomst vergastte Lynette ons op een welcome dinner met groenten uit de moestuin. Ook de gasten mochten naar believen van die moestuin smullen, net als van de vele vijgenbomen. En dan was er nog een vaste gast: een reusachtige hond die er de naam Tramp droeg en in de zomer op het terrein verbleef. In de winter, wanneer de Amerikanen weer naar huis gingen, zwierf Tramp verder. Op de foto hieronder zie je hoeveel kleiner Tramp in die 3 jaar is geworden ;-)

June met Tramp in 2012 en in 2015

Voor deze zomer besloten we dit huisje nog eens te huren. De Mas du bois doré was intussen echter overgenomen door een Fins koppel dat niet ter plaatse bleek te verblijven. Gelukkig hadden ze niets aan de gîtes of het terrein veranderd. Enkel de moestuin is verdwenen. Tramp, die er nog steeds welkom is, heet nu wel plots Patou, al zijn wij hem koppig Tramp blijven noemen.


We sliepen in hetzelfde heerlijke bed, hadden het zwembad alweer voor ons alleen en gingen naar dezelfde fantastische bakker en het fantastische restaurantje (Chez Barbaroux) in het nabijgelegen stadje Mons.



Maar het grote voordeel van dit huisje (de rustige ligging hoog in de heuvels) is meteen ook het grootste nadeel. Je legt hier wel wat kilometertjes af als je veel stadjes wil bezoeken. Maar dat heeft ons niet belet om onder meer naar de Gorges du Verdon te rijden, waar je in een adembenemend landschap met een bootje kunt gaan varen. In de buurt van Mons liggen ook veel andere villages perchés, en op een dik uur sta je ook in St. Tropez, Nice, Cannes of Antibes.



Kortom, een fantastisch vakantiehuisje als je van rust, privacy, groen en schoonheid in het algemeen houdt!