zondag 30 juli 2017

Poppemie voor een dag

June heeft altijd afgeweken van het verwachtingspatroon. Op alle vlakken. Daar waar ik tien jaar geleden een dochter verwachtte die van roze glitterspullen hield en met poppen zou rondlopen, kreeg ik een tomboy die huiverde van prinsessen, liever als Batman rondliep en dol was op dino's en vrachtwagens. Eén keer had ze een Barbie vast, samen met een (speelgoed)mes. De gelukkige was zeemeermin Ariel, waar ze sushi van ging maken. Voor de rest bleef ze op een veilige afstand van poppen.

Tot we gisteren in de Kringwinkel waren en ze Jake zag liggen. Jake had een scheur in zijn hoofd en been en ze wou hem redden uit dat "weeshuis". Ze adopteerde hem en vroeg ons de oude wandelwagen die we ooit eens op een rommelmarkt kochten uit de kelder te halen. Ik wist niet wat ik hoorde en zag!

Daar komt nog bij dat ze gisteren zelf een jurkje uitkoos bij Fred & Ginger. Een jurkje dat zo girly is dat ik er toch een paar uur aan moest wennen. Koppel dit aan die wandelwagen en pop en ze zag eruit als een Stepford Wife in miniatuurversie! Ze had het precies ook zelf door, want ze merkte op "Ik lijk wel de verleden tijd!"

Ze zal morgen vast haar salopette wel weer willen aantrekken en Jake zal snel genoeg op een hoop ander speelgoed belanden, maar ik was er toch als de kippen bij om deze tafereeltjes voor de eeuwigheid vast te leggen! 







 

vrijdag 21 juli 2017

Die jeugd van tegenwoordig

Ik had het allemaal zo mooi geregeld, die grote vakantie. Speelpleinwerking, een kampje, een reis ... Want mijn man en ik werken wel thuis en de kinderen kunnen in principe thuisblijven, maar ons vertaalwerk staat dan onvermijdelijk vol fouten omdat we voortdurend uit onze concentratie worden gehaald. Dus ja, ik was heel blij dat die vakantie zo goed was gevuld, met regelmatig wat vrije tijd om samen door te brengen.



Maar toen brak Elliot zijn arm en veranderde alles. Speelpleinwerking mag hij van de orthopedist op zijn buik schrijven. Dus nu zit hij thuis, vaak met zijn zus, want "als mijn broer thuis mag blijven, dan ik toch ook?"

Ze kijken vaak tv en spelen regelmatig op hun Nintendo of iPad, al dan niet stiekem. Toegegeven, dat is gemakkelijk, want het is stil in huis en wij kunnen werken. Maar toch heb ik het daar heel moeilijk mee. Kinderen moeten ook spelen. Maar zet je een figuurlijk slot op al die schermpjes, dan gaan ze binnen de kortste keren rond je hangen en ruzie maken. Lezen doen ze niet, want "dat is saai". We hebben bakken speelgoed, maar die staan ondertussen op zolder, want er wordt nooit mee gespeeld. Gezelschapsspelletjes worden enkel bovengehaald wanneer wij meespelen, want June doet dat niet graag en het leidt onvermijdelijk tot ruzie. June is graag op haar eentje, Elliot heeft altijd gezelschap nodig. Het gevolg is dat Elliot zijn zus gaat lastigvallen en June hem gaat negeren. Het is een vicieuze cirkel waar we niet uit lijken te geraken.

Mijn man heeft er minder problemen mee om de kinderen lang tv te laten kijken, want hij deed dat als kind ook. Anderen opperen dat moderne kinderen nu eenmaal schermpjeskinderen zijn, dat je je daar maar het best bij kunt neerleggen. Maar dat kan ik niet ... Ik weet dat de tijden veranderen, maar ik kan nooit geloven dat kinderen hier beter van worden. Er moet een gezond evenwicht zijn. Ik keek als kind zelden tv en kon samen met mijn broer of neefjes en nichtjes echt mooi spelen, vaak buiten maar bij slecht weer ook binnen. Onze fantasie was grenzeloos. Mijn kinderen lijken dat niet te kunnen, zijn enkel nog geïnteresseerd in die stomme schermpjes en dat vind ik zo jammer.

En soms heb ik een ingeving en roep ik een nieuwe regel in het leven. We hebben nu bijvoorbeeld afgesproken dat als ze een groot deel van de dag mooi samen (of alleen) hebben gespeeld, ze in de namiddag wat op de iPad mogen spelen of tv mogen kijken. Dat lijkt voorlopig te werken, want ze spelen nu ziekenhuis met alle knuffels die ze hebben. Ze giechelen en werkten zelfs al samen om achter mijn rug koeken te stelen. Ik geniet ervan om ze zo samen te zien! De rommel is niet te overzien, maar ook dat lost de belofte op schermpjestijd wel op straks. Het is beangstigend te zien wat kinderen zoal niet doen om op dat ding te mogen ...

Maar ik weet nu al dat het niet lang zal duren, dat er snel weer ruzie van komt en dat de wanhoop en stress op werkdagen dan weer toeslaan. Maar ik kan het maar proberen, zoals ik al zoveel heb geprobeerd ...

Ik ben vast niet de enige met die frustratie, al zal gelukkig niet iedereen werk en kinderen moeten combineren. Hoe vinden jullie het evenwicht? Elke tip is welkom!

dinsdag 18 juli 2017

Groetjes uit Luilekkerland

We hadden grote ambities voor onze reis deze zomer ... Maar net toen we druk bezig waren met de opening van Bazaar en Elliots wagenziekte piekte, stelden vrienden voor om samen naar een all-inclusive hotel in Turkije te gaan. We hadden dus de keuze: dagenlang puzzelen om een (rond)reis in elkaar te steken, met een jammerende Elliot op de achterbank, of gewoon onze bankkaart bovenhalen. Bovendien is dit het soort van reis waar mijn kinderen vaak van dromen en gingen er vriendjes mee. Na onze kinderloze reis naar California in november hadden ze ook wel een snoepreisje verdiend, dachten we zo. We gingen ook ineens voor tien dagen. Dat is wat er gebeurt als je in de winter moet kiezen tussen 7 of 10 dagen zon en warmte.

Elliot besloot het echter wat spannender te maken. Twee weken vóór ons vertrek brak hij zijn arm op de speelplaats. Hij kreeg een gipsverband tot bijna aan zijn schouder. Zwemmen zat er voor hem dus niet in met zo'n bruistablet aan zijn arm ... We kochten wel een beschermhoes en een zwemband, zodat hij toch nog af en toe met zijn benen in het water kon spartelen.

Een impressie van een vakantie die kan worden samengevat tot luieren-lezen-zwemmen-eten-repeat. Elliot compenseerde zijn zwemverbod met veel ijsjes en Nintendo aan het zwembad, en roze gebakjes met kroketten aan tafel. Je staat ervan versteld hoe creatief kinderen kunnen zijn als je ze loslaat op een buffet! Al vormden gefrituurde kost en ketchup wel altijd (letterlijk) de rode draad.










Elliots gips is droog gebleven, maar ergens moet het toch zijn misgegaan, want plots zat het ding los. Dus maakten we een uitstapje naar het ziekenhuis. De dokter wou zijn kapotte gips vervangen door zwemgips, maar Elliot zag het "pizzames" dat die gips moest verwijderen niet zitten. Dus kreeg hij gewoon een versteviging en mocht hij weer met een ijsje plaatsnemen naast het zwembad.





Dit is geen reis die ik elk jaar zou kunnen maken. Even luieren is leuk, maar tien dagen nietsdoen is voor mij een grote beproeving. Pluspunt was wel dat ik veel heb kunnen lezen en dat ik tien dagen niet moest koken. Minder leuk was dat de toiletten aan het zwembad nooit bezet waren. Ik ben daar niet één keer iemand anders tegengekomen! Het zet een mens serieus aan het denken ...

Voor wie er toch nog zin in heeft: ons hotel heet Kefaluka Resort en ligt bij Bodrum. Op verlaten zwembadtoiletten en weinig schaduwrijke plekjes aan het zwembad na, heb ik er weinig op aan te merken.

Voetnoot: June kan met haar 9 jaren al prima zwemmen, maar de zwembandjes stellen haar gerust zo aan die grote, enge zee.

vrijdag 14 juli 2017

Mijn lasagne (met geheim ingrediënt)

Als er één recept is waar bezoekers vaak naar vragen, dan is het wel dat van mijn lasagne. Veel mensen beginnen daar zelf niet aan, omdat het veel werk of moeilijk lijkt, maar als je spaghetti of macaroni kunt maken, dan kan lasagne geen probleem zijn! Ik verklap je mijn recept én geheime ingrediënt!



Ingrediënten
Voorgekookte lasagneblaadjes (ik zweer bij die van Barilla)
1 fles tomatenpassata
Een klein blikje tomatenpuree
Een potje rode pesto uit de supermarkt
Naar keuze 250 g gehakt
1 grote ui of 2 sjalotten
2 teentjes knoflook
Balsamicoazijn of rode wijn
Een groot bakje (kastanje)champignons (deze kunnen het gehakt perfect vervangen!)
50-60 g boter
Olijfolie
Vloeiende bloem
Melk
100-150 g geraspte gruyère
Gratineerkaas
Peper
Zout 
Nootmuskaat

Bereiding
Voor de rode saus:
Bak het gehakt, als je dat gebruikt, in een koekenpan in wat olijfolie. Hak de ui(en) en een teentje knoflook fijn. Fruit die in een kookpot in olijfolie. Voeg het gehakt toe, gevolgd door de tomatenpuree en een flinke scheut balsamicoazijn of rode wijn. Laat de alcohol verdampen. Voeg dan het succesingrediënt toe: het potje rode pesto. Groene pesto in een potje vind ik walgelijk, maar rode pesto kan een tomatengerecht heel fijn pimpen! Voeg tot slot de passata toe en laat eventjes pruttelen. Kruid met peper en zout.

Snij de paddenstoelen in plakjes en bak die in wat boter en/of olijfolie en een teentje knoflook in een koekenpan, tot ze beginnen te kleuren. Kruid met peper en zout. Een beetje gedroogde oregano op de champignons is trouwens altijd lekker.

Voor de witte saus:
Laat de 50-60 g boter smelten in een pannetje. Voeg langzaam vloeiende bloem toe, tot je zachte kruimels krijgt. Giet er geleidelijk melk bij, tot de saus dik wordt. Blijf al die tijd kloppen met een klopper, want deze saus brandt snel aan. Neem van het vuur en voeg een zakje geraspte gruyère toe. Kruid goed af met peper, zout en nootmuskaat.

Verwarm de oven voor op 220 °C.
Neem een grote ovenschaal. Bestrijk de bodem met een beetje witte of rode saus. Leg daarop een laag lasagneblaadjes. Schep daarop de rode saus. Afhankelijk van je hoeveelheid gebruik je die nu helemaal op of gebruik je straks nog een laagje. Dek weer af met lasagneblaadjes. Schep er een laag witte saus op. Blaadjes. Een laag champignons. Blaadjes ... Gebruik zo al je laagjes op. Hoe dunner je laagjes en hoe meer blaadjes je gebruikt, hoe steviger en ook wat droger je lasagne zal worden. Dat is een kwestie van smaak. Ik probeer altijd een gulden middenweg te vinden.

Eindig met een flinke laag witte saus en bestrooi met gratineerkaas. Schuif in de oven en zet de timer op 20 minuten. Zo lang hebben de lasagneblaadjes nodig om gaar te worden en na die tijd is je kaas ook perfect gekleurd. Als je geen voorgekookte lasagneblaadjes gebruikt en je lasagne zo'n 40 minuten in de oven zal staan, zul je de schotel moeten afdekken met aluminiumfolie, die je er dan 10 minuten voor het einde afneemt.

Smakelijk!

maandag 10 juli 2017

Op stap in een nieuwe jurk

Toegegeven, deze jurk hangt al eventjes beurtelings aan mijn dochter of in de kleerkast, maar ik besloot er toch nog maar een blogpostje aan te wijden. Deze keer trokken we voor de fotoshoot naar onze concept store Bazaar, in Vilvoorde, waar het stofje vandaan komt.

Het patroontje komt uit Stof voor durf-het-zelvers 2. Ik maakte de Anna-Lotte-Lee met kapmouwtjes. Het stofje komt uit de collectie van La Maison Victor en kocht ik hier, bij Madeline De Stoffenmadam.









Je vindt Bazaar Trend Lab in Toekomststraat 51 in Vilvoorde.
Voor hongerige magen en dorstige keeltjes, stoffen, meubeltjes, kleding en heel veel cadeautjes en leuke hebbedingen!
En 't is ook nog eens solden. Profiteer ervan!
https://www.bazaar-trendlab.be/
 https://www.instagram.com/bazaartrendlab/


dinsdag 4 juli 2017

Mijn boekentips voor deze zomer

Het is vakantie en we kunnen weer lekker veel lezen! Het is bij mij altijd een traditie geweest om wekenlang te broeden op de vraag welke boeken ik meeneem op reis. Want een vakantie is voor mij pas echt geslaagd als ik minstens één goed boek achter de kiezen kreeg (ook omdat dit betekent dat de kinderen me met rust lieten).

Dit jaar heb ik dat probleem echter niet, want ik heb ze gewoon allemaal op mijn e-reader staan! Ik zal waarschijnlijk dus pas ter plaatse beslissen wat ik ga lezen, al ben ik er grotendeels wel uit.

Eind vorig jaar schepte ik een overzicht van mijn favorieten in 2016, en nu doe ik dat voor mijn favorieten sinds januari van dit jaar. Dat ik iedere keer weer kippenvel kreeg bij het schrijven van de stukjes hieronder, bevestigt alleen maar hoe graag ik ze gelezen heb.

Ik lees meestal in het Engels, maar geef je - vriendelijk als ik ben - ook telkens de vertaling. Daar komen ze!

Extremely Loud & Incredibly Close van Jonathan Safran Foer. Wat een boek! Prachtig geschreven, bijzonder meeslepend en ongelooflijk ontroerend. Na Tropper weer een Jonathan om keihard fan van te zijn. Het mooiste boek dat ik dit jaar al las, over een excentrieke 9-jarige jongen die zijn vader verloor in de aanslag van 9/11 en met een gevonden sleutel een mysterie probeert te ontrafelen. 
In vertaling: Extreem luid & ongelooflijk dichtbij




The Invention of Wings van Sue Monk Kidd. 
Een verhaal dat blijft nazinderen. De hoofdstukken zijn afwisselend Handful en Sarah getiteld en dus ook uit hun verschillend perspectief verteld. Handful is een slavenmeisje, Sarah de dochter uit het rijke gezin dat eigenaar is van Handful en andere slaven. Ze zijn beiden even oud. Het boek beslaat een groot stuk van hun leven en vertelt over de hunker naar vrijheid van beide meisjes/vrouwen, de ene gevangen in lichaam, de andere in geest. Een ongelooflijk mooi, diep rakend boek, dat voor het grootste deel is gebaseerd op waargebeurde feiten. Indrukwekkend!
In vertaling: Witte vleugels, zwarte vleugels




The Light Between Oceans van M.L. Stedman
Wat een dilemma! Over verliezen en hartverscheurende keuzes maken, en wat kinderen krijgen met een mens kan doen ... Heel graag gelezen, heel hard gesnotterd.
In vertaling: Het licht van de zee
 



The Last Days of Rabbit Hayes van Anna McPartlin
Niet meteen het vrolijkste boek, want het gaat over een familie die afscheid neemt van de terminaal zieke Rabbit. Maar zo mooi! Een boek om heel traag van te genieten en toch snel uit te lezen. Jane Green kon het op de cover niet beter samenvatten.
In vertaling: De negen dagen van Rabbit Hayes
 



The Love Song of Miss Queenie Hennessy van Rachel Joyce
Last but zeker not least: het ontroerende verhaal van Queenie, die haar eenzame leven lang bleef vasthouden aan een onmogelijke, geheime liefde. Het boek zal je nog meer raken als je eerst/ook The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry leest. Veel, veel hartjes voor Rachel Joyce!
In vertaling: Het liefdeslied van Queeny (en De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry)



Plan B van Jonathan Tropper
Geen kippenvelboek deze keer, maar wel een heel vermakelijk verhaal van een nog jonge Jonathan Tropper, over een superster die het verkeerde pad opgaat en het plan dat zijn vrienden bedenken om hem van de ondergang te redden. Ik miste de donkere humor uit zijn latere boeken, maar heb dit toch weer met heel veel plezier en glimlachjes gelezen. Ik blijf fan!
In vertaling: Plan B




Hebben jullie nog tips voor mij? Ik vind vast nog wel wat plaats op mijn e-reader!