Tijdens elk oudercontact, van de eerste kleuterklas tot het eerste leerjaar, keken Junes juffen ons met bezorgde ogen aan. Of we June toch niet eens zouden laten testen, want ze had toch onrustwekkende trekjes. Ze leefde in een bel, speelde vaak alleen ... Of we eens met het CLB konden gaan praten. Het woord 'autisme' viel nooit, want dat mocht niet, maar het stond in de ogen van elke juf te lezen.
En dus trokken we maar naar het CLB. Ook al maakten we ons zelf niet altijd zorgen. Ons kind speelt inderdaad graag alleen, leeft vaak in haar eigen wereldje, maar is wel sociaal en legt gemakkelijk contact. Alweer kwam autisme ter sprake, maar voor een test was ze op dat moment nog te jong.
Toen ook haar juf tijdens het eerste oudercontact van het eerste leerjaar haar ongerustheid uitte, omdat June zich vooral tijdens de speeltijden terugtrekt, in de rol van een dier kruipt en daar helemaal in opgaat, in haar eentje, ben ik wat beginnen surfen op het net. En daar was het: hoogsensitiviteit. Geen ziekte, geen stoornis, gewoon een karaktertrek. En een perfecte omschrijving van niet alleen mijn dochter, maar ook mezelf. Wat een ontdekking! De drama's bij het aantrekken van haar schoenen, omdat de naad van haar sok haar stoort, een labeltje dat kriebelt in haar nek, de buikpijn tijdens verjaardagsfeestjes, hoofdpijn soms, hartstochtelijke huilbuien op een ontroerend liedje, de prachtige tekeningen met de vele details, haar fantasie, haar onherstelbaar gebroken hart wanneer ik even boos op haar ben geweest, snel schrikken, haar gevoeligheid voor geuren, haar afschuw van natte of zanderige kleren, haar extreme perfectionisme, de diepzinnige vragen, haar lage pijngrens, haar verbluffend oog voor detail, haar voorzichtigheid in mogelijk gevaarlijke situaties ...
Plots ging het licht aan. Ik had niet alleen haar handleiding, maar ineens ook de mijne gevonden. Het opgeluchte gevoel dat we perfect normaal zijn, alleen een beetje anders. Gevoeliger, intuïtiever, moeilijker vaak.
De ontdekking ook dat maar liefst 20% van de mensen hier in meer of mindere mate last van heeft, en dat er dus veel meer kinderen zoals June zijn. En dat zoveel leerkrachten hiervan niet op de hoogte zijn, omdat hoogsensitiviteit een nog relatief jong begrip is. Omdat ze vaak blijven vasthangen aan de klassieke labeltjes. Er zijn misschien raakvlakken met autisme, maar het is tegelijk ook zo anders. Het is zelfs een grote rijkdom, als je er maar op de juiste manier mee omgaat. Het herkent en erkent.
Ik heb mijn kind opnieuw leren kennen, en ook mezelf. Ik begrijp plots waarom ook ik als klein meisje hysterisch in het rond schopte aan de voordeur, omdat mijn sok in de weg zat in mijn schoen, en ik aan niets anders meer kon denken. Waarom ik intens verdrietig kon worden als ik een triestig liedje hoorde. En nu nog, waarom ik zo verschrikkelijk zenuwachtig word als er achter mij een auto staat te wachten wanneer ik moet fileparkeren, waarom ik bijna gek word wanneer kind 1 me iets vraagt terwijl kind 2 me op de schouder tikt en de radio eigenlijk te hard staat, waarom ik onredelijk hard kan schrikken van het minste, waarom ik na een drukke dag in het gezelschap van veel mensen compleet ben uitgeput, ik zo perfectionistisch ben, en compleet ongelukkig wanneer het niet lukt om perfect te zijn, etentjes voor een wat grotere groep me enorm zenuwachtig maken, net als veranderingen of verrassingen, waarom de Gentse Feesten, festivals of drukke en luide feestjes een hel zijn voor mij, ik zo graag alleen ben, niet naar het nieuws kan kijken zonder te huilen, voortdurend het leed van de hele wereld met me meedraag, helemaal van slag kan zijn van een negatieve opmerking ...
Op de website van Kus de Kikker vond ik de perfecte omschrijving van hoogsensitiviteit:
Hoogsensitiviteit is een mooie, aangeboren
karaktereigenschap. Je ervaart het als een last of een gave, afhankelijk van
hoe jij en anderen ermee omgaan.
Hoogsensitieve personen hebben een gevoelig zenuwstelsel, waardoor ze geuren,
geluiden, licht en sfeer sterker waarnemen. Ze hebben als het ware grotere
antennes. Daardoor hebben ze meer tijd en rust nodig om indrukken en emoties te
verwerken. Ze moeten zich af en toe terugtrekken, maar zijn zich daar niet
altijd van bewust of krijgen er de kans niet toe.
En ook:
Hooggevoeligheid is een kracht, zeker geen ziekte of stoornis. Een niet
(h)erkende hooggevoeligheid kan wel leiden tot leerproblemen, en op
lange termijn zelfs tot ernstige lichamelijke en mentale klachten (CVS,
fybromyalgie, depressie, burn-out).
Ik heb dit stukje geschreven omdat één reactie op de blogpost van Miss Pixie (ik was 'die andere blogster' in haar verhaal) me enorm raakte en heeft doen inzien dat er waarschijnlijk nog veel mensen in het duister tasten en misschien het licht gaan zien bij het lezen van deze post. Die na het lezen van mijn verhaal gaan googelen en van de ene verbazing in de andere vallen, omdat wat ze lezen zo herkenbaar is. Want het is zo fijn om eindelijk je eigen handleiding of die van je kind te ontdekken!
PS: er bestaan testen die helpen uitwijzen of jij hoogsensitief bent, en in welke mate. Je vindt er hier en hier. Neem ook eens een kijkje op deze website.
