vrijdag 8 september 2017

Mijn muur van dode mensen

Met zo'n titel moest je wel verder lezen, he!

Maar 't is niet gelogen: ik heb hier thuis echt een muur vol dode mensen. Al zullen er misschien nog wel een paar in leven zijn ...

Die muur, dat zit zo. Op rommelmarkten, en dan vooral die op het Vossenplein in Brussel, kom je nogal eens oude kaders met heel oude foto's tegen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe wanhopig je wel niet moet zijn om die foto's te verkopen. Voor de kaders moet je het meestal niet doen, want die kwaliteit laat vaak te wensen over, en zeker als je het ding probeert open te maken om de foto te vervangen.

Maar die foto's begonnen me ook steeds meer te fascineren. Het zijn vaak heel statige plaatjes, van opgedirkte en trotse mensen, die nooit zouden hebben vermoed dat hun foto vele jaren later ergens op een rommelmarkt zou belanden, in alle anonimiteit.

Ik kocht er een paar en het werd al snel een verzameling. De kaders zijn soms beschadigd, maar als wabi sabi je interieurfilosofie is, is dat alleen maar mooi meegenomen.

Op de foto met de vier kindjes op het bankje staat mijn eigen vader. Al de rest zijn onbekenden. Maar ik ben ze wel gaan koesteren. Ik verzon verhalen achter de mensen en achter de foto's, en ik stop nog regelmatig eens op mijn weg naar boven om die mensen eens in hun ogen te kijken, om te horen of ze nog iets nieuws te vertellen hebben.











10 opmerkingen:

  1. Ik heb dus ook zo'n muur en bij één foto hoort een creepy verhaal. Ik kocht ooit de eerste kader op een rommelmarkt in Lokeren. Toen was het plan om de kader te herbruiken met eigen foto. Ik sprak de verkoper aan om iets te weten te komen over het kind op de foto. Het bleek "ons Linda" zijn zus te zijn. Linda had een gelukkig leven gehad en was op oude leeftijd gestorven. Een eigen foto in die kader steken kwam er nooit van en Linda kwam aan onze muur te hangen en plots enkele jaren later keek ik omhoog de trap op, waar mijn dochter Ellis stond. Ineens schrok ik mij een hoedje want Ellis stond naast "ons Linda" en leek er als twee druppels water op. Bleek gezichtje, blonde, wilde krullen, dezelfde bles in het haar.... Ik postte de foto op FB (mijn Ellis naast Linda) en iedereen beaamde het. Een beetje freaky vond ik. En ondertussen blijf ik dus ook zo'n foto's scoren en ontwikkelde ik een gelijkaardige fascinatie voor de mensen op die oude foto's.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. pictures on the wall, strange people... a little creepy :):):)
    so, your blog is amazing ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben ook gek op oude foto's, maar mijn man weerhoudt me ervan ze aan de muur te hangen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Keischoon die verzameling. Ik heb ook al een serie gouden kaders bijeen, maar nog zonder foto's...
    om ooit ergens op te hangen...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bijzondere verzameling, het staat wel prachtig. Selecteer je de oude lijsten/kaders op kleur of geef je ze zelf een gouden kleurtje?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je! Nee, ik heb ze zo gekocht. De meeste van die oude kadertjes hebben wel een gouden kleurtje.

      Verwijderen
  6. Ik sta op zo een rommelmarkt ook altijd te kijken naar die foto's...
    Mooie wall of not so fame 😄

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb ook zo'n muurtje :-) Maar de foto's zijn wel degelijk allemaal familie. Dat vinden de kinderen nog zo tof, telkens een verhaaltje over overgrootmoe of zo. Heel erg Disney & Pixar film 'Coco' ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Penny for your thoughts!