Mijn kinderen zijn dol op knutselen. En dat houden ze zeker 5 minuten vol. Daarna mag ik minstens een halfuur opruimen, plasticine van vloer en kleding schrapen, en lijm uit hun haar prutsen. Tenzij ik zelf mee knutsel. Dan houden ze het best wel lang vol. Maar ik haaaaaat knutselen. Ik ben geen knutselmama. En ik ben er ook mee opgehouden me daar schuldig over te voelen.
Dus vonden we een compromis: knuffeltjes maken! De kinderen kiezen het patroon en duiken de koffer met stoffenrestjes in (en dat levert bijvoorbeeld een rood met blauwe kangoeroe op). Elliot begint de kneepjes van het vak zelfs goed te kennen.
We beginnen er altijd heel enthousiast aan, en het is dan een drukte van jewelste in mijn piepklein naaikamertje. Maar een halfuur later zit ik daar toch weer zielsalleen aan hun knuffeltjes te werken. Maar ach, ik heb toch maar weer mijn moederplicht gedaan ...
De afgelopen jaren naaide ik dit zootje ongeregeld bij elkaar.
De meeste knuffels komen uit Wil je mijn vriendje zijn?. De poppen komen uit De poppen van Tante Hilde.
Het nijlpaard is wel een beetje mislukt. Met zijn zware kop is hij zomaar door zijn voorste pootjes gezakt, de sukkelaar ... Dat had ik kunnen oplossen door de pootjes steviger te vullen, maar dan scheurden de naadjes van zijn veel te dunne stof. Kies voor je knuffeltjes dus degelijke stof uit, want door de vulling staan de naden soms flink onder druk.
De poppen zijn trouwens leuk om cadeau te doen. Zo maakte ik er voor mijn nichtjes van 6 en 8.
 |
| De poppen van Tante Hilde |
Ze werden voorzien van leuke details, zoals een litteken voor deze pop ...
... en een stoere tatoeage voor de andere.
De details van de popjes zijn geweldig!
BeantwoordenVerwijderen