Maandag zijn we dus verhuisd. Bad idea. Je moet daar blijkbaar niet meer aan beginnen als je bijna 39+1 bent. Terwijl ons ploegje spierballen op testosteron volgens een strak plan meubels van huis 1 naar huis 2 sleurde, stond ik gewoon te midden van de binnengebrachte chaos. Compleet radeloos. Ik ben super-georganiseerd (ze noemden me Monica in mijn studententijd en het Friends-tijdperk), maar als de chaos te groot wordt, blokkeer ik gewoon. Ik kon er alleen maar naar staren.
En daar schiet je dus niets mee op, he.
Die hele dag ben ik eigenlijk wat doelloos blijven rondlopen, en af en toe maakte ik me nuttig door de plaatsen voor de meubels aan te wijzen. Of riep ik "Allez, nog één trapje, bijna daar!" terwijl die mannen een loodzware piano naar binnen sleurden. Of ging ik me in een andere kamer verstoppen wanneer ze een heel zwaar meubel de trap op sleurden, omdat ik niet wilde zien hoe ze allemaal naar beneden zouden storten, met dat meubel bovenop hen. Kortom, ik was weer even een klein, hulpeloos meisje dat eigenlijk geweldig in de weg liep.
En ondertussen werd er ook nog gewerkt in het huis zelf. Zo kreeg dit keukenmeubel een spoelbak en een kraan en kregen we - op de valreep - toch nog een volwaardige keuken op onze verhuisdag.
En dierenoppas en -psycholoog, dat was ik ook die dag. Want de poezen verhuisden samen met de meubels, en dat is niet niks voor hoogsensitieve beestjes zoals poezen.
En wat doe ik nu, 4 dagen later? Stof eten! En serieus vloeken ...
Zijn wij verhuisd naar de Australische woestijn? Niet echt. Maar over dat mysterieuze rode slijk meer in een volgende update!
Follow my blog with Bloglovin
oh jee, succes en sterkte om de eerste tijd door te komen tot alles af is en op z'n plaats staat!
BeantwoordenVerwijderenAmai courage!!! Ik deed hier juist het gras af en kuiste het terras op en zag er eerst wat tegenop,.. Nu ik dit zie denk ik zeg Ann nie overdrijven he :))
BeantwoordenVerwijderenNog even volhouden ....
BeantwoordenVerwijderenDat blokkeren is zo herkenbaar. Ik heb daar ook last van als het te onoverzichtelijk wordt. Ik ben al benieuwd naar het stofverhaal!
BeantwoordenVerwijderenOjee :-/
BeantwoordenVerwijderenIk voel mij hier met de verbouwingen soms ook wat in de weg lopen, ken het gevoel ...
BeantwoordenVerwijderenNu ben ik wel benieuwd naar dat rode slijk. :-)
Sterkte de komende periode, maar hopelijk kan je nu wel je sterkte aan spreken, opruimen!
BeantwoordenVerwijderenKomt helemaal goed, dat zie ik van ver!
BeantwoordenVerwijderenNog eventjes doorbijten (haha) en dan wordt het opnieuw stof kopen en stof verwerken!
BeantwoordenVerwijderenI feel you, girl. Hang in there!
BeantwoordenVerwijderenIk ben nieuwsgierig naar een foto van de keuken als hij afgewerkt is. Ziet er alvast veelbelovend uit!
BeantwoordenVerwijderenDie mannen die die piano aan het versleuren zijn. Eigenlijk is dat wel sexy. Zorgzaam en sterk tegelijk.
BeantwoordenVerwijderenVoor de rest: hou vol, Monica, 't is maar tijdelijk ;-).
En dan moet je je er nog de oerkreten en de zweetgeur bij inbeelden! :-)
VerwijderenWij hebben 2 jaar in de verbouwingen en het stof gezeten, verschrikkelijk! Hopelijk gaat het bij jullie iets sneller!
BeantwoordenVerwijderenEn als er nog iets te kort is of er is een probleem, ik woon maar een straat verder hé ;-)
Merci, buurvrouw! :-)
VerwijderenHeb je geen schrik dat de poesjes terug naar het oude huis gaan lopen? Het is toch vlakbij hé?
BeantwoordenVerwijderenJa, maar ze blijven nu minstens twee weken binnen. Ze beginnen zich na één week toch al wat thuis te voelen, heb ik de indruk, dus dat komt wel goed.
VerwijderenZelfs in die chaos ziet jouw huis er geweldig uit! Tikje jaloers...
BeantwoordenVerwijderen