maandag 11 december 2017

De olijke tweeling in de Winterefteling

Broer en zus, dat is hier kat en hond. Alsof we nog niet genoeg katten en honden hebben. Zij zit graag op haar eilandje, hij heeft voor alles een maatje nodig en heeft een hekel aan alleen zijn. En dan durven de spanningen wel eens hoog oplopen natuurlijk ...

En toen kwam die uitnodiging voor een weekendje Winterefteling. Met een dochter die bezeten is van dat pretpark moesten we daar echt geen seconde over nadenken.

Maar toen dat weekend dan uiteindelijk voor de deur stond, kreeg Elliot een uitnodiging voor een wel heel tof verjaardagsfeestje (lasershooten mét donuts!). Toen ik ze op een dag van school ging halen, zei hij dat hij liever niet meeging naar de Efteling en misschien bij vriendjes zou kunnen logeren. Die vriendjes, die ernaast stonden, boden hem meteen een bedje aan, en June en haar vriendinnetje Ella, die er ook bij stonden, zagen vliegensvlug de mogelijkheden. In drie minuten tijd had die bende kinderen plannen gemaakt: Elliot zou bij vriendjes blijven slapen en Ella ging mee naar de Efteling!

En eigenlijk was ik daar zo rouwig niet om. Iedereen had nood aan een break van alle ruzies tussen broer en zus. Elliot keek uit naar een weekend vol leuke activiteiten met vriendjes en die twee meisjes maakten ondertussen wilde plannen voor de Efteling en trokken iedere dag een kruisje op hun aftelkalendertje.

De zusjes Ananas, want zo noemen ze zich, zijn precies even groot en hebben toevallig dezelfde jas en beiden goudkleurige schoenen. Ze konden een weekend lang dus perfect voor een echte tweeling doorgaan (al is Ella thuis ook een échte tweeling). Hun gegiechel werkte op mij zo aanstekelijk dat ik meermaals de slappe lach kreeg. En ondanks het feit dat de rode draad meestal kaka, pipi of prot was en ik dat stadium ondertussen wel al even ben ontgroeid, genoot ik enorm van die lachbuien. Het is weer eens wat anders, kinderen die elkaar graag zien. En ik zou er best aan kunnen wennen!






Het sneeuwde in de Efteling en de betovering was daarmee compleet. Overal in het park schuilden kleine, magische verrassingen. Zoals de oorverwarmers van Langnek. Of de Cirque du Soleil-achtige acrobaten in de nok van de bekende ingang tot het pretpark. De duizenden lichtjes en lampionnetjes, de vuurkorven, de schaatsbaan en de langlaufpiste op de sporen waar in de zomer treintjes over rijden...








In de late namiddag trokken we naar ons huisje in Bosrijk om ons wat te verwarmen en te rusten voor we naar het park terugkeerden voor Aquanura, een betoverend mooi licht- en muziekspektakel op het water.




Na een versterkende maaltijd in het restaurant van Bosrijk trokken we onze pyjama's en Klaas Vaak pinnemutsen aan en keken de meisjes nog wat naar Efteling TV.




Zo'n weekendje Efteling is best wel ontspannend omdat je je geen zorgen moet maken dat je het hele park niet gedaan krijgt op één dag. Ons huisje lag op 10 minuutjes wandelen van de ingang tot het park, wat echt een groot gemak was. Als de meisjes moe waren, keerden we gewoon even terug om wat te rusten.

Je kinderen zien genieten, dat is toch het mooiste wat er is. En uiteraard had Elliot achteraf spijt, toen we hem terugzagen en hij zijn zus zag, die nog vol roze suikerspin hing en honderduit vertelde over al haar Efteling-avonturen, over de lasershow en de donuts die ze at. Maar keuzes maken, ook dat hoort nu eenmaal bij het leven ...

 

woensdag 29 november 2017

Leuke activiteit met kinderen: lightpainting of schilderen met licht

Ik volg sinds september een cursus digitale fotografie en ontdek eindelijk waar al die knopjes op mijn spiegelreflexcamera voor dienen.

Gisterenavond spraken we met de hele klas af in het bos om aan lightpainting te doen. Ik nam Elliot mee en we amuseerden ons te pletter!



Ik ga hier helemaal niet pretenderen dat ik een volleerd lightpainter ben. Dit was mijn eerste kennismaking met de techniek, maar ik weet nu genoeg om jullie uit te leggen hoe je samen met je kinderen heel leuke foto's kunt "knutselen"!

Wat heb je nodig?

  • Een goed digitaal fototoestel
  • Lichtjes: een zaklamp, glowsticks, het lichtje van je gsm, gekleurde flesjes om je lichtje in te steken, touwtjes om je lichtjes aan te binden enz.
  • Een statief of stevige ondergrond om je toestel op te zetten zodat het niet kan bewegen.
  • Een flinke dosis moed om 's avonds in het bos te fotograferen, al kan het natuurlijk ook gewoon in de tuin, zolang het er maar donker genoeg is.

Ik leg even kort uit wat er bij lightpainting gebeurt, zonder al te technisch te worden... Je stelt zo'n lange sluitertijd in dat je fototoestel er veel langer over doet om zijn foto te nemen en jij ondertussen tekeningetjes kunt maken in de lucht. In die tijd registreert je toestel alle bewegingen van het licht, met het gevolg dat alle "sporen" van je lichtje op de foto zullen staan. Ken je die foto's van snelwegen waarin de lichten van de auto's lijnen vormen? Dat principe dus.

Zo ga je te werk:

Op de betere digitale toestellen zie je een wieltje met daarop 'Auto', P, A, S en M. Zet je toestel in die laatste stand: M (manueel). Je kunt nu je sluitertijd instellen. Je herkent die aan tekens die op mijn toestel gaan van 30" tot 1/4000. Gevonden? Stel je toestel in op 30" (30 seconden).

Zoek nu uit hoe je het diafragmagetal aanpast. Je herkent het aan het symbooltje F, gevolgd door een getal (bijvoorbeeld F7.1). Hoe kleiner dit getal, hoe meer je van de achtergrond zult zien. Hoe hoger het getal, hoe donkerder de foto wordt, tot je enkel de lichtjestekening ziet, tegen een zwarte achtergrond. Wat je ook kunt doen om de achtergrond lichter te maken, is je ISO-waarde verhogen, maar let dan wel op met ruis op je foto. Experimenteer daar gewoon wat mee. Je zult ook zien dat ik foto's met een blauwige sfeer en foto's met een eerder oranje sfeer maakte. Die verkrijg je door te spelen met je witbalans (WB), maar dit alleen ter info voor wie nog een stapje verder wil gaan. Zet ook de automatische focus uit: waarschijnlijk zit er op je toestel een schuivertje met AF en MF. Het is MF dat je hier moet hebben (manuele focus). Wat hier nog het belangrijkst van allemaal is, is dat je toestel gedurende die 30 seconden niet kan bewegen! Gebruik dus een statief als je dat hebt, of plaats het toestel op een muurtje en raak het na het indrukken van de ontspanknop niet meer aan!


Alles klaar?

Maak met de zoeker van je toestel een mooi kader, zoom naar wens in of uit en stel scherp met de manuele focus (je doet dat door te draaien aan de cirkel rond je lens, helemaal vooraan). Druk nu de ontspanknop in (of gebruik de zelfontspanner), spring met z'n allen voor de lens en teken er maar op los met je lampjes! Denk er ook aan je lampje aan en uit te zetten als je bijvoorbeeld oogjes of andere losstaande elementen wilt tekenen. Je hebt hiervoor dertig seconden de tijd, en dat is langer dan je zou denken. Als dat te lang is, stel je een iets kortere sluitertijd in, bijv. 15". 

Na 30 seconden hoor je een klik en zodra je foto is verwerkt, kun je het resultaat bewonderen.





Hierboven zie je een foto met een laag diafragmagetal. Hieronder was het iets hoger, waardoor de achtergrond donkerder wordt. Maar voor alle duidelijkheid: het was op dat moment heel donker in dat park/bos, hoewel het op de foto lijkt te schemeren. Je krijgt dan een magisch sfeertje dat ik wel kan pruimen.



Met deze foto's ga ik echt geen prijzen winnen, maar het is gewoon een heel leuke activiteit om samen met de kinderen te doen. En misschien komt er nog wel een leuke kerstkaart uit!







zaterdag 11 november 2017

ASS: een nieuwe start

Ik was niet meteen van plan hier iets over te schrijven, maar ik begin zo stilaan de voordelen van een open communicatie hierover in te zien.

Herinner je je nog die post die ik twee jaar geleden over mijn dochtertje schreef en waar heel veel reactie op kwam? Bleek dat we toch vanaf het begin op het juiste spoor zaten. In september, na vele onderzoeken en gesprekken in Paika in Jette, kreeg June de diagnose Autismespectrumstoornis (ASS). En uiteraard vielen wij niet uit de lucht. En uiteraard viel niemand op school uit de lucht. June was altijd al dat "speciale" kind. Die hooggevoeligheid is er nog steeds en zal er altijd zijn. Die hoort er gewoon bij. Maar het plaatje is nu eindelijk compleet. 


Foto: HappyShoots

Geen verrassing dus, maar we moesten June nu wel opnieuw leren kennen, in zekere zin. Plots werd er veel duidelijk. De psychiater had het over de typische repetitieve handelingen van veel kinderen met ASS. "Oh, maar dat heeft June niet!" antwoordden wij bijna opgelucht. "Toch wel", antwoordde de psychiater. "Ze tekent veel en tekent altijd hetzelfde type van mannetjes en diertjes." Dat ze graag mutsen en fietshelmen draagt, zelfs in de zomer, vonden wij grappig en weer typisch voor die June die lekker alle regeltjes aan haar laars lapt. Blijkt dat ze zo het lawaai buitensluit. Het drama om nieuwe gerechten, al zijn die nog zo kindvriendelijk, of gerechten met niet meteen herkenbare ingrediënten... De sarcastische mopjes die ze nooit begrijpt of letterlijk neemt. Haar beruchte zombie-ogen, waarbij ze haar oogbollen zo wegdraait dat je bijna alleen het wit ziet... "Haha, die gekke June toch!" reageren de mensen dan. Nu blijkt dat een tactiek te zijn om niet in de ogen te moeten kijken. "Maar je kijkt toch wel in mijn ogen, June?" Haar antwoord op die vraag moest ik toch even wegslikken: "Nee mama, ik kijk naar je neus of tussen je ogen, want in ogen kijken vind ik eng." En aanrakingen door mensen die ze niet kent. Ook eng. Ze is beginnen paardrijden en telkens komen ze mij halen om ze op haar paard te tillen, want andere mensen mogen haar niet aanraken. Of hoe ze soms compleet de kluts kwijt is als er onverwacht bezoek aanklopt. Hoe wij altijd zeiden: "Vooruit, ga eens dag zeggen!" en zij gewoon als aan de grond genageld bleef staan of stilletjes wegsloop. Onze eurocent viel en bleef maar vallen de voorbije weken.

Ik twijfelde of ik hierover wel ging schrijven. Want dit gaat niet over mij. Het lijkt alsof ik haar leven en "haar geheimen" zomaar even te grabbel gooi. Maar sinds de diagnose kregen we zo vaak dezelfde reactie uit onze omgeving: "Oh, maar dan toch maar een lichte vorm!" Want ja, ze is vaak heel vrolijk en tatert erop los. En nee, ze kent het telefoonboek niet vanbuiten en roept niet spontaan "246!" als er een doosje met lucifers op de grond valt. Zelfs in onze familie kregen we te horen: "June is niet autistisch. Ik ken een autist en June is helemaal niet zo, ik zie niets abnormaals". Tenenkrulmomentje, dat. Al begrijp ik de meeste reacties wel.

Want het is ook zo complex. En ik beken, ook wij vroegen de psychiater in Jette of ze "het erg heeft zitten of toch niet zo". Een vraag die met heel veel nuances en een ingewikkelde uitleg werd beantwoord. Want we hebben het hier niet voor niets over een "spectrum".

We vroegen de psycholoog die haar sinds kort opvolgt wat we moeten antwoorden als we weer zo'n minimaliserende opmerking krijgen. Ze bevestigde wat de psychiater al zei, dat er inderdaad niet zoiets is als een lichte of zware vorm, maar dat June intelligent is (ook dat werd in Jette getest) en daardoor strategieën vindt om haar ASS te verbergen. Je gaat aan June dus niets merken als je ze bijvoorbeeld uitnodigt voor een verjaardagsfeestje. Hoewel ik er geld op durf inzetten dat ze al snel naar een hoekje verdwijnt met wat interessant speelgoed of gaat zitten tekenen. Maar misschien heeft ze net een goede dag en doet ze mee met de activiteiten, dat kan ook.

Mijn buikgevoel zei me ook meteen dat paardrijden en kinderyoga wel eens een succes zouden kunnen zijn. We schreven ze in en ik bleek twee keer de nagel op de kop te hebben geslagen. Ze is ook al naar de scouts geweest, waar ze drie keer mag testen, omdat haar vriendinnetje dat doet. Maar we merken nu al dat ze zich afzondert, met dat vriendinnetje, en niet meedoet met de activiteiten. Afgelopen zondag schreef ze bijvoorbeeld de nummers van haar nieuwe rockband Boomerang terwijl de rest van de scouts zich uitsloofde met levensechte stratego. Die totem zal ze dus waarschijnlijk op haar buik mogen schrijven.

En ja, een rockband. Met nummers die dan ook maar ineens in het "Engels" worden geschreven. Want aan fantasie ontbreekt het haar niet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik een hele dag op een stoeltje zou kunnen zitten om naar June te kijken en te luisteren. Ze blijft me verbazen met haar fantasie en fantastische, unieke kijk op de wereld! Maar ze durft zich ook wel eens te verliezen in haar rijke fantasie, wat dan ook weer van het goede te veel is. Maar ook wij vinden stukje bij beetje strategieën om daar een gezond evenwicht in te brengen.

Het is een ontdekkingstocht maar we laten ons goed begeleiden. De grootste uitdaging is misschien weggelegd voor haar broer, die geen grotere tegenpool kon zijn en het momenteel wat moeilijk vindt om haar de ruimte en rust te geven die ze zo hard nodig heeft, wat dan bij ons alle vier voor stress zorgt. En nu weet je ook meteen wie er buiten vloog die woensdag op Instagram!

Nu deze blogpost er staat, ben ik blij dat ik 'm toch heb geschreven. Het kan het begrip voor die "speciale" en soms ook "asociale" of met momenten ook "onbeleefde" June alleen maar vergroten, waardoor ze nog meer kan openbloeien en misschien als een gelukkig kind kan opgroeien. Want het is zo fijn om begrepen te worden...

En ik weet niet of ze mijn blog zo af en toe lezen, maar ik zou graag haar twee beste vriendinnetjes Ella en Ida willen bedanken voor hun ongelooflijk trouwe vriendschap. June heeft het houvast van die vriendschappen heel hard nodig en zou zonder hen nooit het blije meisje zijn dat ze meestal is. Ik kan alleen maar hopen dat ze nog heel lang beste maatjes zullen blijven.

En misschien nog een nuttige tip: ik heb alle ontwikkelingen en grappige uitspraken van de kinderen altijd bijgehouden in een soort van dagboek. Ik blogde er hier al eens over. Ik had echt geen flauw benul toen ik ermee begon, maar het bleek van grote waarde tijdens de onderzoeken in Jette. Ik kan iedereen met jonge kinderen dus aanraden een soort van logboek bij te houden. Je weet nooit waarvoor het nog kan dienen!



zaterdag 4 november 2017

Favoriet adresje: WoonTheater

Zoals ik onlangs al aankondigde, starten we in Bazaar Trend Lab binnenkort met workshops. Er zullen de workshops van Madeline de Stoffenmadam zijn, voor wie wil leren naaien, maar ook wijzelf gaan een tafel plaatsen die voor workshops, degustaties of demonstraties kan worden gehuurd (lees ook mijn oproepje helemaal onderaan).

De uitdaging waar we nu voor stonden, was een tafel vinden die lang en breed genoeg was en die ook de juiste look uitstraalde. We schuimden het internet af en bezochten verkoopzalen waar de tafels tot aan de nok opgeslagen stonden. Ze waren echter nooit lang of breed genoeg. Of ze waren te romantisch, te landelijk, te fout. Terwijl het best wel stoer mocht zijn. Niet te perfect en afgelikt ook. Wabi sabi, weet je wel, de filosofie waarop mijn hele interieur steunt.

Gelukkig is er één adres dat nooit teleurstelt. We vonden er twee jaar geleden onze keukenmeubels en we vonden er nu ook meteen de perfecte (want niet perfecte) workshoptafel mét bankjes en krukjes. Je stapt hier in het WoonTheater gewoon de grot van Ali Baba binnen, want deze winkel is gevuld met schatten. Net zoals we er toen de gedroomde keukenmeubels vonden (en veel meer dan dat), zag ik er ook nu weer verschillende meubels die ik zo weer in een keuken zou plaatsen! En omdat ik zo vaak de vraag krijg waar we onze keukenmeubels toch gevonden hebben, besloot ik foto's te nemen en er meteen een blogpostje aan te wijden.












Het leuke aan dit soort van meubels is dat ze in elk interieur passen. Ze voelen zich perfect thuis in een landelijke keuken, maar geven ook een strak, industrieel interieur een warme, karaktervolle touch. Je kunt er desgewenst ook een ander blad op leggen of een gat voor een spoelbak maken, zoals wij deden.

En is er toch een kleur of element dat niet helemaal naar je zin is, dan passen de stielmannen het gewoon aan in het atelier.




Betaal je er veel voor? Kringwinkelprijzen moet je hier niet verwachten. Maar maak de vergelijking met de prijzen die je in een keukenzaak betaalt en je zult veel geld uitsparen. En zijn die losse meubels toch niet helemaal je ding, of ontbreekt het je aan inspiratie, dan kun je er ook een op maat gemaakte en toch unieke, sfeervolle keuken of andere meubels laten maken. Je ziet er op de eerste foto eentje in de achtergrond. En het bijna zwarte eiland op de voorlaatste foto? Dat werd op maat gemaakt om bij de grote kast erachter te passen. Op die manier wordt echt alles mogelijk, voor een keuken die je nergens anders zult vinden.

Deze foto's werden genomen in onze favoriete vestiging in Blaasveld (ongeveer halfweg tussen Antwerpen en Brussel), maar je vindt het Woontheater ook in de Kloosterstraat in Anwerpen. Beide adressen vind je hier.

En dan nog snel dat oproepje ... Wie graag een workshop, degustatie of demonstratie zou geven (geen naaiworkshops, daarvoor zorgt Madeline al) waarvoor je aan een tafel voor ongeveer 8 personen genoeg hebt, in Bazaar in Vilvoorde, waar The Girl in My Soup eventueel voor lekkers kan zorgen, mag ons altijd mailen met een voorstel. We bezorgen je dan alle info.



zondag 22 oktober 2017

Sweet: bakken met Ottolenghi

Dat ik een grote Ottolenghi-fan ben, is een understatement. Zijn recepten zijn altijd een schot in de roos. Terwijl gerechten uit andere kookboeken nu eens een succes maar vaak ook 'meh' zijn, heb ik in die van hem altijd het grootste vertrouwen. De man is een goochelaar!

Na Het Kookboek, Plenty, Jerusalem, Plenty More en Nopi, die ik als grote fan uiteraard allemaal in huis heb, kwam onlangs ook Sweet uit, het bakboek waar Yotam Ottolenghi samen met bakgoeroe Helen Goh drie jaar aan werkte, tot alles helemaal goed zat, zoals we dat van hem gewoon zijn.

Toch was ik niet meteen overtuigd van de noodzaak om dit boek aan mijn collectie toe te voegen. Want bakken, ik doe dat wel graag. Maar ik vind het al een hele kunst om iedere dag een degelijke maaltijd op tafel te krijgen. En als je dan een halve dag in de keuken hebt gestaan en een dampende taart uit de oven haalt, dan heb je nog niet gegeten. Kun je daarna gewoon opnieuw de keukenschort voorbinden om de kinderen een degelijke maaltijd voor te schotelen en al dat zoets goed te maken.

Een leuke bezigheid voor een dooie zondag, dat is het natuurlijk wel. Een muziekje op, je gezin dat rondom je gewoon zijn ding doet en niemand die je opjaagt. En dan het zalige gevoel dat over je komt wanneer je zo'n goddelijk gebak uit de oven haalt en het hele gezin ineens rond je staat, want wat ruikt dat heerlijk! Toegegeven, op de gezelligheidsschaal scoort bakken op zondag toch wel heel hoog!

Mijn man en ik kozen elk een receptje uit om het boek te testen. Hij bakte toen zijn ouders op bezoek kwamen en speelde het veilig met abrikozen-amandeltaart met kaneel. Zelf waagde ik me aan speculaas met een vulling van amandelspijs.





Beide gebakjes waren toppers en ik zou ze graag nog eens maken/eten, maar al het andere lekkers in Sweet vraagt erom uitgeprobeerd te worden. Met dit boek ben ik nog wel een flink aantal zondagen zoet!

Wat vind je in dit bakboek? De hoofdstukken zijn achtereenvolgens koekjes en biscuits, minicakes, cakes en taarten, kwarktaarten, platte taarten in een deegbodem, nagerechten en zoete snoeperijen getiteld.

De recepten worden uitvoerig toegelicht, de ingrediënten staan helaas niet altijd in je keukenkast en achter sommige moet je misschien wel even zoeken, maar het repertoire is zo ruim dat iedereen hier wel iets uit kan maken. 

En mijn kippen? Die weten eindelijk waarom ze eitjes uit hun lijf persen!
  
 
Ik ontving dit recensie-exemplaar van Agora nv. Sweet wordt uitgegeven bij Fontaine Uitgevers, telt 384 pagina's en kost € 29,95.


 

woensdag 18 oktober 2017

De lelijkste blogpost ooit

Opgelet, dit is geen blogpost voor gevoelige lezertjes. Deze foto's kunnen je netvlies ernstige schade toebrengen. Verder lezen is op eigen risico.




Mijn gang ken je ondertussen al. Maar er is één deur die op foto's altijd angstvallig gesloten blijft: onze Chamber of Horrors!

Het is de kamer die we niet meer kunnen missen, maar die tot nu toe aan de renovaties wist te ontsnappen. Hier ligt, hangt, staat en slingert alles wat anders in de gang zou liggen, hangen, staan of slingeren, namelijk jassen, schoenen, rugzakjes, boekentassen, steps, handschoenen en sjaals, en als we dan toch bezig zijn ook maar ineens de stofzuiger, de benches van de honden, de kussens van het terras en de eierdozen voor bezoekers die verse eitjes mee krijgen.

Een heel handige ruimte dus, deze "vestiaire", want een opgeruimde gang is mijn lang leven. En ze verdient nu wel een make-over! De foto's hieronder zijn best al moeilijk te verteren, maar het wordt pas echte horror als je de foto met de cementtegels ziet. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik na wat krabben aan het vinyl een authentieke cementtegel ontdekte. Ik krabde een dik uur vlijtig verder en vond toen enkel nog lelijke beige tegels. Ook een kamer met een sarcastisch gevoel voor humor dus.










Het spijt me dat ik jullie dit aandeed. Maar ik maak het binnenkort goed met mooie foto's van onze vernieuwde vestiaire!

Trouwens, het woord vestiaire dekt de lading nogal goed, maar is wat saai. Iemand een creatieve suggestie?


zondag 8 oktober 2017

Creatief met verfrestjes

Ik kocht een potje roze verf om de deuren van de berging te verven en hield een mooi bodempje verf over. Eigenlijk hoopte ik daar al op, want ik vind het heel leuk om nog wat leuks te doen met die restjes. Een jaar of zo geleden gebruikte ik een restje blauwe verf om een van de stoelen aan onze tafel te schilderen, en ik besloot hetzelfde te doen met deze roze verf.

Deze eenvoudige stoelen kochten we ooit eens in de Marollen in Brussel. De rest komt uit Kringwinkels. Deze zachtroze stoel vormt voor mij de perfecte aanvulling op deze speelse stoelenmix. Het enige wat ik nu nog wil doen, is de uiteinden van de poten van een van de ongeverfde stoelen "nonchalant" in gouden verf dopen. En dan is mijn bonte stoelencollectie helemaal compleet!





Ik gebruikte dit restje nu op een stoel, maar verfde in het verleden ook vogelkastjes, plankjes, een bureautje en een sleutelkastje met kliekjes verf.


woensdag 4 oktober 2017

De hanglampjes die niet hangen

Vorige donderdag lag de nieuwe Playtime collectie van See You at Six bij Madeline in Bazaar. Omdat de stofjes belachelijk snel de deur uitgingen omdat ze ook zo belachelijk mooi zijn, ben ik nog diezelfde dag een voorraadje gaan inslaan. En toen kreeg ik plots geen vertaalwerk meer binnen. Het is alsof het zo moest zijn, iets van sterren en planeten op één lijn die precies naar mij wees of zoiets ... Tijd voor een naaidagje dus! En zo kwam het dat ik vrijdagochtend mijn naaikamer in dook en er weer uitkwam met 4 stuks: 2 sweaters en 2 sweaterjurkjes. Ik gebruikte hiervoor het Mitch patroon uit La Maison Victor (editie 5/2016). Voor de jurkjes verlengde ik het patroon. Omdat LMV voor maat 146/152 een lap stof van 120 cm aanbeveelt (en voor maat 128 slechts 50 cm) heb ik nog getwijfeld of 120 cm niet te veel zou zijn. Ik besloot zeker te spelen en zat uiteindelijk met net genoeg overschot voor nog een sweatertje in maat 128, voor June. Nu kunnen ze twinnen, moesten ze op een dag beslissen vriendjes te worden.

Op Instagram kreeg ik de voorzichtige opmerking dat ik de zwarte stof ondersteboven had gebruikt, omdat de lampjes naar boven zijn gericht en niet hangen. Met onderstaande foto bewijs ik dat ik het juist heb gedaan en alle anderen fout zijn.



De sweaterjurkjes zijn zo comfy dat ik misschien ook wel eentje voor mezelf maak. Ik heb mijn kinderen het hele weekend niet uit hun sweatertjes gekregen! Een paar sfeerbeeldjes.





Ik kocht mijn stofjes bij Madeline in Bazaar, op 5 minuten van mijn deur, maar je zult snel moeten zijn als je ze nog wilt bemachtigen, want ze vliegen de deur uit!
 

zondag 1 oktober 2017

Oona en Juliette in de keuken met June

Ik kwam nu even niet op een betere titel, maar het vat alles wel mooi samen. Juliette is een hemdje uit La Maison Victor en Oona is een jurkje uit hetzelfde naaiblad.

Het hemdje was een uitdaging, met al die plooitjes op voor- en achterpand. Het was ook zo ongeveer op het moment dat ik van frustratie al het haar uit mijn hoofd wou trekken dat ik zag dat dit projectje 4 huisjes had gekregen (de moeilijkheidsgraad van LMV gaat van 1 tot 4 huisjes). Een luie naaister als ik zou er nooit aan zijn begonnen als ik er vooraf op had gelet.

Maar kijk, de missie is dan toch geslaagd! En de Oona jurk, die staat tomboy June echt op het lijf geschreven. Omdat we hier niet te veel meer aan poseren doen, fotografeerde ik ze op een moment dat ze net uit het kippenhok kwam (bewijs: de vuile knietjes) en papa in de keuken stond om het avondmaal te bereiden. Zelf vond ik dit als kind een van de gezelligste momenten thuis: de heerlijke geuren in de keuken, de verwachting van een warme maaltijd, gewoon wat rondhangen in een gezellige drukte, een worteltje meenemen van het aanrecht ... 










Ter info: ik liet in de Oona jurk de blinde rits en zelfs de elastiek achterwege en stikte de tailleband volledig toe. De dag nadat ik deze foto's nam, heb ik er nog een elastiek in gestoken, maar achteraf gezien was dat niet nodig geweest. Ik moet er nu wel bij zeggen dat ik een heel smalle dochter heb, dus hier komt misschien niet iedereen mee weg.

De Oona jurk komt uit editie 5 van 2017. Het stofje is een gabardine van bij Madeline de Stoffenmadam. De knoopjes slingerden nog rond in mijn knopenschuifje, maar bleken perfect voor dit jurkje.

Het Juliette hemd komt uit editie 6 van 2016. Het stofje is er nog eentje uit de eerste Playtime collectie van See You at Six, eveneens gekocht bij Madeline in Bazaar.