donderdag 8 juli 2021

Puberkuren en hoe je ze overleeft

Instagram staat vol met verhalen over baby's en kleine kinderen en hoe je ze opvoedt. Iemand die een vraag stelt over borstvoeding of een merk van fopspeentjes heeft meteen antwoord. Maar zodra die schattige kindertje hun puberteit ingaan, wordt het stil. Begrijpelijk wel, want je gooit het leven van je tiener niet zomaar te grabbel, laat staan zijn problemen.

Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Je hoort het vaak, maar het is echt niet uit de lucht gegrepen.

Ik merk dat de nood om hierover informatie uit te wisselen en troost te zoeken bij andere worstelende puberouders heel groot is. Maar er rust vaak ook een taboe op. Niemand hangt graag de vuile was buiten. En we zijn bang voor een scherp oordeel.

Omdat ik zelf enorm veel troost kan putten uit de herkenbare verhalen van andere ouders deel ik hier graag wat ik al heb geleerd sinds we gezegend zijn met een 'echte tiener' en eentje in volle wasdom. Let op: ik heb het hier niet over kinderen van 11 met 'puberkuren', maar wel over 'the real deal'. Over de puber die de dag inruilt voor de nacht, de weg naar de badkamer niet meer vindt, hele nieuwe biotopen van viezigheid kweekt in zijn kamer, en liever doodgaat dan op straat met zijn ouders te worden gezien. Dat soort puber.

Ik heb zo'n echte puber in huis en nummertje twee is goed op weg er ook eentje te worden. Ik ga hier echt niet beweren de wijsheid in pacht te hebben. Zeker niet. We hebben ook nog heel wat puberjaren te doorworstelen en dus nog veel te ontdekken. Maar dankzij een jarenlange opvolging door de jeugdpsychiater (omwille van ass en adhd), veel gesprekken met onze gezinstherapeute en andere specialisten, kostbare boeken en podcasts ontdekten we al heel wat waardevolle handvatten om ons aan op te trekken. Zonder die hulp zouden we zeker al verdronken zijn. En omdat één nieuw inzicht je hele kijk of de relatie met je kind kan veranderen (wat zeg ik: je leven!), deel ik hier graag de inzichten die mijn hele kijk op opvoeden op zijn kop hebben gezet.


1. Het puberbrein is een bouwwerf. Ze hebben misschien een lijf dat ver boven het jouwe uitsteekt, maar aan die hersenen is nog heel veel werk. Tieners zijn impulsief, streven instant beloningen na, denken niet vooruit ... en ze kunnen er niets aan doen want hun brein is gewoon niet af.

Dan Siegel legt hier heel mooi uit hoe dat brein in elkaar zit.


2. Je kind moet die navelstreng doorknippen. Zich losrukken. En dat doen ze niet op een vriendelijke manier. Ze keren zich heel bruusk van je af, spreken je in alles tegen en je bent gewoon de minst coole en saaiste persoon op aarde. Dit maakt deel uit van het opgroeien. Je kind maakt zich los en doet dat op deze manier. Onze jeugdpsychiater zei zelfs dat hoe veiliger een kind zich voelt bij zijn ouders, hoe meer hij zich durft af te zetten. Want hij durft dat risico te nemen zonder angst zijn ouders te verliezen.


3. Neem het niet persoonlijk. Je tiener zal je gemeen behandelen. Je willen raken. Je haten. En ze weten heel goed hoe ze je moeten treffen. En ouders die dit persoonlijk nemen, zullen het veel moeilijker hebben. Denk aan dat brein, aan dat noodzakelijke proces van afzetten. Ze zijn gewoon nog niet af.


4. Stel jezelf de vraag: wil ik dat mijn kind later aan me terugdenkt als de moeder/vader die altijd zaagde of als een warme ouder waar hij altijd bij terecht kon? Want dat zagen... dat heeft toch geen zin. Daar kun je maar net zo goed mee ophouden. Ze lopen een week in dezelfde onderbroek rond, hun tienergrot is een varkensstal en ze zullen te laat aan hun huiswerk beginnen. Sowieso. Daarover zagen is puur energieverlies. Let op: dat wil niet zeggen dat je dit allemaal maar oké moet vinden. Maar er zijn andere manieren om dit aan te pakken. Humor kan al veel doen.


5. Luister zonder oordeel. Als je wil dat je kind je dingen blijft vertellen, zul je moeten luisteren zonder (meteen) te oordelen, zonder te preken. Mijn 15-jarige zoon vertelde me tijdens een wandeling onlangs dat hij een sigaretje heeft geprobeerd. Dat zei hij uit zichzelf. Ik luisterde, vroeg wat hij ervan vond ("misselijk", oef!), wat hem ertoe heeft gebracht dat te proberen. Hij bleef vertellen. Ik luisterde. Uiteindelijk stuurde ik het gesprek wel in de juiste richting en konden we ook de risico's en gevaren bespreken. Maar de communicatie bleef open en een preek bleef uit. Wat je kind je komt vertellen, is niet altijd wat je wilt horen. Maar die communicatie openhouden, is zo belangrijk als je wilt weten wat er in zijn leven gebeurt.


6. Vergeet niet dat ze je heel hard nodig hebben. Pubers gaan je het gevoel geven dat enkel hun vrienden er nog toe doen, dat ze jou niet nodig hebben. Maar niets is minder waar. Ze hebben je net heel hard nodig, net als de grenzen die jij stelt. Grenzen zijn veiligheid. Een kind dat niet wordt begrensd, wordt een ongelukkig, onzeker kind.


7. Maak samen afspraken. Je puber zet zich niet alleen af tegen jou als persoon, maar ook tegen alle regels die je oplegt. Stel die regels samen op. Geef je tiener inspraak, want dat vinden ze nu heel belangrijk. Vraag "wat stel jij dan voor?" en zoek samen naar een compromis waar iedereen zich in kan vinden. Jouw wil blijft wet natuurlijk. Jij houdt de eindredactie in handen. Maar geef ze inspraak in het vastleggen van die regels. Anders mag je er zeker van zijn dat ze met de voeten worden getreden.


8. Blijf werken aan een positieve relatie. Is je kind 's avonds met slaande deuren en een "ik haat jou" naar zijn kamer verdwenen? Maak hem dan 's morgens gewoon zoals altijd wakker met een knuffel of een lief woordje. Een nieuwe dag, een nieuw begin. Wrok koesteren is zijn gedrag persoonlijk nemen. En dan ben je terug naar af. Stel wel duidelijke grenzen als je tiener écht brutaal wordt.


9. Herstel de verbinding. We maken als ouders fouten. We zeggen dingen die we niet menen, verliezen ons geduld, slingeren onze kinderen verwijten naar het hoofd. Dat zal gebeuren. We zijn ook maar mensen. Zolang je de verbinding maar herstelt. Het kan geen kwaad om je kind te vertellen dat je het moeilijk had, dat je geduld op was, dat je dit of dat niet had mogen zeggen. Integendeel. Je kind leert hier veel uit.


10. Verdiep je in emotiecoaching. Stel: je kind zit nukkig in de zetel en snauwt iedereen af. Je kunt vragen wat er scheelt, maar de kans is groot dat je geen antwoord krijgt. Wat dan wel te doen? Benoem zijn emoties. "Ik zie dat je boos bent", "Ik zie dat je het moeilijk hebt"... Wedden dat hij dan zal beginnen te praten? Want hij voelt zich gezien. Bevestig zijn verhaal en gevoelens met "dat is inderdaad niet leuk", of "het moet echt rot zijn geweest om zoiets mee te maken". Ik volgde er een cursus over, probeerde het thuis uit en stond versteld van het resultaat. Ik ontdekte bovendien dat ik zelf ook nood heb aan die aanpak. Iemand die zegt "Ik zie dat je het moeilijk hebt" in plaats van "Ben je nu boos omdat....???" Het is zo simpel, maar zo doeltreffend.


11. Verwacht niets (positiefs) terug. Mind blown! Wat een schok toen ik dat voor het eerst uit een professionele mond hoorde. Want je geeft zoveel en krijgt niets terug (zonder te willen veralgemenen). Dat is een rotgevoel. Je voelt zoveel ondankbaarheid. Als je er vrede mee neemt dat je niets terug moet verwachten, wordt alles weer zoveel gemakkelijker.


12. Verlies geen energie aan mensen die vinden dat je te soft bent, die denken dat je je kind zijn zin geeft door hem inspraak te geven in de regels, door niet te reageren op zijn bitse aanvallen. Want door de relatie met je kind positief te houden, bereik je zoveel meer dan wanneer je continu de strijd aangaat. Want die strijd zul je uiteindelijk verliezen. En je stelt wel degelijk grenzen, maar niet op een agressieve, destructieve manier. Wij kwamen tot dit inzicht door ons te verdiepen in 'geweldloos verzet', een heel mooie opvoedingsstijl die alleen maar winnaars oplevert als je het weet vol te houden.


13. Dat gezegd zijnde: hou vol. Blijf erin geloven. Onze jeugdpsychiater zei "hou vol en het komt goed". Is dat gemakkelijk? Nee. Als je uitgeput bent, is dat zelfs heel moeilijk. Blijf dus ook goed voor jezelf zorgen, zodat je steeds weer de energie vindt om het te kunnen blijven volhouden. En dan komt het echt wel goed.


Dit is dus alles wat ik tot nu toe leerde. Maar mijn oudste is nog maar 15 jaar. Hij moet nog beginnen uitgaan. Dus hierbij een warme oproep aan andere ouders om hun gouden tips hieronder te delen! Of je hart te luchten, of vragen te stellen aan elkaar... Er is nood aan, daar ben ik zeker van!


Tot slot nog wat inspiratie om te lezen, te bekijken of te beluisteren:


Boek: Ouders in nesten, van Sven Bussens: de theorie over 'geweldloos verzet' van Haim Omer, maar in een beknopt, heel leesbaar formaat.


Podcasts: de intussen 128 afleveringen van Marieke Ringrose-Blijlevenmotivatiecoach voor tieners en hun ouders. Goud waard!


Lezingen op YouTube: alles van psychiater Dan Siegel (wel in het Engels).


zaterdag 11 januari 2020

Mijn dochter en haar tekenkriebel

Mijn dochter werd geboren met een tekenpotlood in haar hand. Wat een geluk dat ze met een keizersnede ter wereld kwam, anders was dat een behoorlijk pijnlijk zaakje geweest. Zolang ik het me kan herinneren zat ze altijd wel ergens te kribbelen. Het huis ligt altijd bezaaid met boekjes, schriftjes en tekenblokken. Naar school vertrekken doet ze steevast met haar potlood in de hand en een tekenblok onder de arm.


Dat tekenen voor haar therapeutisch werkt is overduidelijk. Omdat ze zelfs op haar toetsen tekende, moesten we met de school afspraken maken over de momenten waarop ze wel en niet kon tekenen in de les. Het grootste deel van de dag volgt ze de lessen al schetsend. Stress vloeit weg via haar potlood en concentreren lukt zo veel beter. Op restaurant gaan of op een drukke plek zijn lukt enkel met potlood en papier op zak. Soms loopt ze zelfs tekenend door de stad.

Zeker therapeutisch dus. Maar met haar autistisch oog ziet ze ook details die wij zelden opmerken. Als wij een beeld zien, zien we dat in zijn geheel. Iemand met autisme ziet allemaal de losse details en verliest vaak het overzicht. In veel situaties is dat een probleem (denk maar aan autorijden). Maar in het tekenen is dat net Junes grote kracht. We tekenden onlangs samen een giraf, uit het hoofd. Ik zette meteen de lange nek en de vlekken van het beest op papier... Dat kan niet anders dan een giraf worden, dacht ik. Maar het plaatje klopte niet. Van geen kanten. Er ontbrak van alles aan en ik zag niet wat. Zij tekende haar giraf, in echt een oogwenk, en alles klopte. De wimpers, die hoorntjes op zijn kop, de grote afstand tussen zijn ogen...  En dat volledig uit het hoofd. Wanneer zij tv kijkt of gewoon om zich heen kijkt, slaat ze al die details in haar hoofd op. En die komen er op het papier weer uit.


Ze wordt 12 deze maand. En we staan op een kruispunt in haar leven. Dit voorjaar moeten we een secundaire school voor haar kiezen. Het zal je vast niet verbazen dat het KSO (kunstsecundair onderwijs) wordt, als de digitale inschrijving lukt. En hopelijk kan ze dan later, op een zolderkamertje of wie weet zelfs onder een palmboom, weg van alle drukte, illustraties maken en zo haar boterham verdienen.


Thuis tekent ze ook vaak op de computer. We kochten een Wacom-tekentablet met een pennetje en daarmee maakt ze de mooiste digitale tekeningen. Op de iPad werkt ze graag met Procreate, maar het aantal programma's dat ze gebruikt is al niet meer bij te houden. Ze bekijkt veel filmpjes van tekenaars op YouTube en leert zo snel heel veel technieken bij.

Digitale tekeningen wil ze helaas ook afdrukken en zwart-wit is zelden een optie. Het leek dus een geschenk uit de hemel toen Epson me vroeg zijn EcoTank ET-2756 printer te testen. Inktpatronen die leeglopen terwijl je erbij staat, zijn met deze printer verleden tijd. Je giet gewoon flesjes inkt leeg in de 4 reservoirs (zwart en kleuren) en kunt daar echt heel lang mee printen. De inhoud van één flesje is gelijk aan maar liefst 88 inktpatronen. Reken dus maar uit. En dat is niet alleen fijn voor de portemonnee, maar ook voor het milieu. Handig dus als je kinderen in huis hebben die altijd wel iets af te drukken hebben.

Deze blogpost kwam er in samenwerking met Epson. ik ben extreem zuinig in mijn samenwerkingen en stem hier enkel mee in als ik ten volle achter het product kan staan. En hier is dat zeker het geval.

vrijdag 26 juli 2019

Met Intersoc naar Zwitserland

Al een paar jaar zie ik mensen op Instagram op reis vertrekken met Intersoc. Met de ziekenkas op reis, dacht ik. Zoals ik dat als tiener ook deed. Ik dacht er verder niet over na. Wat me wel opviel, is dat mensen op reis bleven gaan met Intersoc en er ook heel enthousiast over waren.


En dan stonden we plots zelf in Zwitserland, met Intersoc. En ik begreep het enthousiasme. Want de formule die ze met hun reizen aanbieden, is echt heel goed! Je kent de grote all-in hotels in warme landen wel. Eten en drankjes à volonté. Niet nadenken over waar je volgende maaltijd vandaan moet komen. En dat op zich is al iets om naar uit te kijken. Met Intersoc heb je die luxe ook, maar daar houdt de vergelijking dan ook op. Vijf grote verschillen op een rijtje:

1. Hier lig je geen tien dagen te bakken aan een zwembad. Intersoc biedt zoveel (all-in) excursies en wandelingen aan dat kiezen je grootste probleem wordt. Het kan dus een heel actieve vakantie worden, als je daar zin in hebt. De andere hotelgasten hadden dat beter begrepen dan wij, want bijna iedereen had wandelmateriaal mee (trekkingschoenen, wandelstokken, shorts...). Wij? Not so much. Maar we trokken al snel onze plan. Wat wij ook niet mee hadden, waren doosjes en potjes voor onze picknick. Want wie op daguitstap vertrekt, kan bij het ontbijt een (uiteraard all-in) picknick samenstellen. Het was duidelijk dat wij de newbies waren in een goed geoliede machine.



2. Je verblijft niet in een willekeurig gelegen mastodont waar je tien dagen niet buiten komt. Net als de andere hotels van Intersoc werd ook ons hotel zorgvuldig uitgekozen. Palace Hotel ligt in het autovrije, bijzonder charmante Wengen hoog in de bergen. Het terras is niet voor niets bij de tien mooiste van Zwitserland. Het uitzicht op de besneeuwde Jungfrau bleef me overweldigen. Neem je er een Jungfraupas bij, dan heb je vrije toegang tot alle treinen, kabelbanen en diverse boten in de omgeving. Je kunt de omgeving dus naar hartenlust verkennen! Hoe je dat doet, kies je zelf. Je vertrekt op eigen houtje, of stapt in de voetsporen van een Intersoc-begeleider die de omgeving ondertussen kent als zijn broekzak.




3. Je wordt er verwelkomd in je eigen taal. Hoewel ik het doorgaans wel leuk vind om op reis een mondje Engels of Frans te kunnen spreken, had het wel iets om in het hotel in het Nederlands te worden verwelkomd. Je komt er meteen thuis. En voor kinderen kan het heel handig zijn. Zelf een drankje kunnen bestellen, begrepen worden door de monitors... In het buitenland is dat geen evidentie en hebben monitors van kinderclubs het raden naar de wensen of verdrietjes van een kind.




4. De kinderclubs zijn hier van een compleet ander niveau. Bij Intersoc geniet je de grote vrijheid er met z'n tweetjes of met het hele (of halve) gezin op uit te trekken. Heeft er iemand geen zin om mee de bergen in te gaan met al die 'oudjes'? Geen probleem, we zien elkaar 's avonds wel. Terwijl de kleine kindjes zich creatief bezighouden of een dutje doen in het hotel, trekken de al wat grotere kinderen samen met hun kinder- of tienerclub op uitstap. Je hebt er zelfs een club voor 15-17-jarigen! En wie wel eens met een tiener op reis gaat, weet dat die graag hun plan trekken en niet de hele dag achter hun ouders willen lopen. Mijn kinderen volgden ons overal maar hadden op het eind, toen ze die hechte vriendengroepjes zagen, spijt dat ze de club geen kans hadden gegeven.


5. Je zit 's avonds niet op je kamer opgesloten met een baby of peuter. Want Intersoc bedacht er iets op: je schrijft je in voor de schoentjesdienst! Dat betekent dat je je kindje te slapen legt en een schoentje voor de deur plaatst. Zo weten de vrijwilligers die hun ronde doen dat ze daar telkens even aan de deur moeten gaan luisteren. Huilt je kindje, dan word je op de hoogte gebracht.


Kortom, een knappe formule en een slimme organisatie die samenwerkt met een grote groep vrijwilligers die met veel plezier een handje komen toesteken in Zwitserland. Zo is er zelfs een dokter aanwezig, wat op zo'n actieve vakantie wel handig kan zijn!

Meer informatie vind je op de website van Intersoc.



maandag 15 juli 2019

Onze rondreis door Zuid-Afrika (week 2)


Ik zit ondertussen al in Zwitserland maar kwam nog niet toe aan deel twee van ons Zuid-Afrikaans avontuur!

Dag 7 en 8: Plettenberg Bay

Na onze eerste week in de bush bracht het vliegtuig ons naar Port-Elisabeth, waar etappe twee zou beginnen. We haalden een nieuwe huurwagen op en reden in zo'n twee uur naar Plettenberg Bay, waar we twee nachten in Bella Manga Country Escape hadden geboekt. Gastvrouw Jenny verwelkomde ons er met een heerlijk bobotie. Ook deze lodge lag erg afgelegen, maar hier was de angst om in een verkeerde buurt terecht te komen plots veel kleiner. Het voelde allemaal wat vertrouwder. We durfden er nu ook 's avonds te rijden, al bleven we dat vermijden.






In 'Plett', zoals ze dat hier noemen, ligt Monkeyland, waar verwaarloosde apen worden opgevangen en vrij kunnen rondlopen. En wij liepen ertussen, een onvergetelijke ervaring!







Dag 9: Oudtshoorn

Naar deze bestemming was ik erg gaan uitkijken, want ik had net Recipes for Love and Murder gelezen, een heel leuk verhaal dat zich afspeelt in deze Klein Karoo. We sliepen er in De Kombuys, een heel mooie lodge met een eigen restaurant waar we heerlijk aten. 's Avonds word je er getrakteerd op een indrukwekkende sterrenhemel. Deze streek staat wereldwijd bekend om zijn struisvogels. Je ziet ze echt overal. Bezoek er zeker eens een ostrich farm!









Dag 10 en 11: Stellenbosch

Vanuit Oudsthoorn is het vier uur rijden naar Stellenbosch, de langste rit van de hele reis. Maar cruisen over de prachtige Route 62 is gelukkig geen straf. Stellenbosch is een schattig studentenstadje te midden van de wijngaarden en wine estates. Wij sliepen er ook op zo'n wine estate, maar hoewel de kamers erg ruim en luxueus waren, konden ze mij het minst bekoren. Het grote voordeel was wel dat het ontbijt er werd geserveerd in een restaurantje ernaast en daar 's avonds ook de lekkerste pizza's werden gebakken. Hier moet je beslist ook een wijndegustatie (kan in datzelfde restaurant) meemaken. Je drinkt in Zuid-Afrika trouwens de beste wijn voor echt belachelijk weinig geld. Breng in Stellenbosch ook zeker een bezoekje aan Oom Samie se Winkel, een heel oude winkel die in de loop der jaren amper veranderde.






Dag 12 en 13: Kaapstad

Vanuit Stellenbosch is het maar een kort ritje naar Kaapstad, onze eindbestemming. Er was net een belangrijke marathon bezig, dus wij deden er veel langer over maar zagen daardoor wel veel van de streek. We hielden halt op Signal Hill, van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Wegens tijdgebrek en een snel overprikkeld kind konden we de stad zelf niet verkennen en sliepen we in Houtbaai, een havenstadje net onder Kaapstad. Het uitzicht vanop het terras van onze lodge is echt adembenemend. De volgende dag reden we via een prachtige route naar Kaap de Goede Hoop, het meest zuidwestelijke punt van Afrika, gelegen in een natuurreservaat waar de struisvogels gewoon zomaar langs de weg lopen. Onderweg naar dit reservaat stopten we aan Boulders beach, een strand vol pinguïns.









De volgende dag kwam er een einde aan deze prachtige reis waar ik nog steeds met heimwee aan terugdenk. Maar het is ook een land vol contrasten, tussen blank en zwart, tussen arm en rijk, tussen oost en west. We hebben er ons vooral die eerste week vaak onveilig gevoeld en slaakten telkens een zucht van opluchting wanneer de hoge, zwaar beveiligde poort van de lodge zich weer achter ons sloot. Jammer, maar helaas een realiteit in Zuid-Afrika. Neem dus je voorzorgen. Neem een goede gps mee, bestudeer je route vooraf en download ook nog een app die je offline de weg wijst. Ik hoorde onder de andere toeristen vaak enge verhalen, dus je wil echt niet in de verkeerde buurt verzeild geraken.

Maar laat dit je vooral niet tegenhouden om dit ongelooflijke land te bezoeken. Die legendarische dieren in hun natuurlijke habitat ontmoeten is een onvergetelijke ervaring. Een dierentuin zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn!



donderdag 6 juni 2019

Onze rondreis door Zuid-Afrika (week 1)

Een safari doen, het staat blijkbaar hoog op de gemiddelde bucket list. En de mijne vormt daarop geen uitzondering. Omdat mijn kinderen nu de ideale leeftijd hebben voor zo'n reis en er geen uurverschil met Zuid-Afrika en dus ook geen jetlag is, besloten we eindelijk die Afrika-droom waar te maken. In de kerstvakantie gaan (wanneer het daar zomer is), bleek een heel duur grapje. Maar de paasvakantie was dan ineens veel betaalbaarder. Dus vertrokken wij op 7 april naar het diepe zuiden, ons eerste Afrikaanse avontuur tegemoet!

Maandenlang had ik aan deze rondreis gesleuteld. We zouden van het noordoosten van Zuid-Afrika helemaal naar het zuidwesten reizen, van Johannesburg tot in Kaapstad. Ik baseerde mijn route op een rondreis van Connections, omdat ik dan zeker was dat de reistijden haalbaar waren. De flauwe grapjes van onze gps daargelaten, zouden we gemiddeld 2 uur per reisdag en maximaal 4 uur moeten rijden. We bleven telkens 1 of 2 nachten op dezelfde bestemming.

Steden zagen we niet of amper. Deze reis moest helemaal in het teken staan van natuur en wildlife, van weidse landschappen, inktzwarte hemels vol sterren en een oorverdovende stilte.

Ik splits mijn reisverslag op in twee delen: de eerste week in het noordoosten, en de tweede week tussen Port Elisabeth en Kaapstad. Een week in de bush, een week 'back to civilization'. Ook deel ik alle adresjes, want daar was veel vraag naar op Instagram. In een derde blogpost deel ik nog wat algemene tips, zo van die tips die ik graag had gelezen voor ik zelf aan het avontuur begon. Een videoverslag van die eerste week op Instagram vind je hier.

En sorry, 't is een lange blogpost, maar we hebben ook zoveel gezien!

Dag 1: aankomst in Johannesburg - overnachting in Waterval Boven

We landden om 13 u in Johannesburg en reden er meteen weg met onze huurwagen. Van hieruit is het zo'n 6 uur rijden naar Hoedspruit, dus die rit spreidden we over twee dagen. Na de eerste cultuurschokken verwerkt te hebben (mensen op de autostrade, townships ...) kwamen we net voor donker aan in ons eerste hotel, met een mooie tuin, een zwembad en een eenvoudige familiekamer. Een ideaal plekje om de lange vlucht uit ons systeem te slapen en ons alvast te vergapen aan het natuurschoon en de eerste vogelconcerten.



Dag 2: naar de game lodge in Hoedspruit

De volgende ochtend vertrokken we richting Hoedspruit, waar een game lodge ons twee nachten in de watten zou leggen. We hadden een druk reisprogramma voor de boeg maar wilden toch even bekomen van die lange vlucht. Een volledige dag in een prachtige game lodge leek daarvoor perfect. Zo'n overnachting in een game lodge is niet goedkoop. Maar we hadden er een eigen huis met zwembad, midden in het bushveld, en alle maaltijden (uitgezonderd dranken), een safari op eigen terrein en bushwalks zijn inbegrepen. Het bijzondere aan zo'n game lodge is dat hij op een immens terrein met eigen wild is gelegen. In Zuid-Afrika kunnen eigenaars van een lodge immers hun eigen wild kopen. Luipaarden koopt echter niemand, want zo'n kat klimt gewoon over de omheining. Duh. Phelwana Game Lodge heeft zebra's, giraffen, buffels, wildebeesten, wrattenzwijnen, nijlpaarden, apen, impala's en nog zoveel meer. Ons gezin was het er unaniem over eens: de poort van deze lodge binnenrijden en daar begroet worden door zebra's en giraffen was het mooiste moment van onze reis! Je hoort onze oooo's en aaaaa's op het filmpje op Instagram.





Er zijn luxetenten aan het water, maar ook huisjes in de bush. Die liggen ver genoeg van elkaar verwijderd dat je het gevoel hebt daar helemaal alleen te zitten. De wandeling naar de main lodge, waar we aten, duurde maar tien minuten, maar omdat we daar altijd wel wilde dieren tegenkwamen en de kinderen niet altijd op hun gemak waren, gingen we met de auto. We bleven de hele volgende dag op het terrein zelf, waar we deelnamen aan een safari met cocktail bij zonsondergang, aan het water, in het gezelschap van een nieuwsgierig nijlpaard.

Dag 3: Hazyview en het Krugerpark

Het Krugerpark bezoeken was voor ons een must. We hadden een ochtendsafari geboekt en moesten om 4.30 uur opstaan, dus voor die nacht kozen we een eenvoudige lodge met een familiekamer vlak bij een van de toegangspoorten van het Krugerpark: Kruger Adventure Park. De safari werd ook door hen georganiseerd. We zouden vanuit Hoedspruit naar Hazyview rijden via de bekende Panoramaroute, maar die bleek helemaal geblokkeerd met dikke keien en boze mensen. Waarom? 'Strike for electricity!' Veel tijd verloren die dag en helaas geen Panoramaroute gezien. Maar Kruger maakte dat gelukkig weer goed de volgende dag!












Volgens onze ranger was het rustig die dag in het park, al zagen we meteen bij het binnenrijden al een koppel hyena's dat treurde om zijn twee dode jongen die langs de weg lagen. De enige van de big five die we niet zagen, was het jachtluipaard, maar die is ook het moeilijkst te spotten...

Meteen na onze safari, die tegen 12 uur 's middags was afgelopen, vertrokken we naar Swaziland. Hier lapten onze gps'en (ja, meervoud) ons een heel gemene streek en namen ze ons mee door de bergen, over unpaved road! Zeventig kilometer lang hobbelden we over zand en keien, met de grootste schrik voor onze banden en ons leven, terwijl we enkel koeien en geiten op de weg zagen. Eén keer kwamen we een oud vrouwtje met een kudde geiten tegen, die ons hoofdschuddend nakeek. Het bangste moment van onze reis, maar achteraf bekeken ook de mooiste route! Net voor donker kwamen we aan op onze volgende bestemming.

Dag 4: Mlilwane Wildlife Sanctuary in Swaziland

Als je door Swaziland reist, is Mlilwane Wildlife Sanctuary een verplichte stop. Dit is zo'n prachtige oase van rust en natuurschoon! We sliepen er in traditionele bee hives, wat een heel bijzondere ervaring is. Bij het vuur van de boma liggen altijd wrattenzwijntjes die er zich komen warmen. Ook hier lopen nijlpaarden en zelfs gigantische krokodillen rond! Verder weer de usual suspects: gnoes, zebra's, apen, impala's...









Dag 4: Zululand

Voor de eerste keer reden we bijna rechtstreeks naar onze bestemming. Bijna. Zululand Lodge was mijn favoriet wat logies betreft! Je zit hier midden in de bush, ver van alles, in een lodge waar ik buiten die van onze auto niet één raam heb gezien. Hier slaap je in goed verspreide tenten waarin je alles rondom je hoort! De wanden zijn van mesh, maar je kunt ze sluiten met flappen. Ik deed dat bewust niet, om echt het gevoel te hebben in de natuur te slapen, maar daardoor deed ik eigenlijk geen oog dicht, want dit was best eng! Je hoort hier beesten vlak achter je briesen en galopperen. Er lopen 's nachts ook wel eens luipaarden en nijlpaarden rond. De tent beschikt wel over alle luxe en comfort, met een heerlijk bed en een kleine badkamer. Niet voor bangeriken, maar echt een geweldige ervaring! Eten deden we in een soort van open hut op lange palen, met een ongelooflijk uitzicht. We maakten er ook een bush walk, maar hoewel we overal verse sporen van wilde dieren zagen, kwamen we er hier helaas geen tegen. Mijn man zag 's morgens wel een kudde zebra's vanuit het 'raampje' van zijn tent toen hij naar 't toilet ging. Beste toiletbezoek ooit!









Dag 5: Salt Rock/Ballito

Onze eerste kustbestemming en ineens een heel andere, meer toeristische sfeer. We waren plots ook niet meer de enige blanken op straat. Elliot werd hier onweerstaanbaar aangetrokken door de gigantische golven van de warme Indische Oceaan en als het aan hem lag, woonde hij nu in de zee. We sliepen er in Petit Provence en het contrast met onze vorige overnachtingsplaats kon echt niet groter zijn! 







Dag 6: vlucht van Durban naar Port Elisabeth

Op deze zesde dag namen we in Durban (20 minuutjes rijden van ons hotel) het vliegtuig naar Port Elisabeth. Deze vlucht wordt tijdens rondreizen door Zuid-Afrika vaak genomen om een heel lange autorit over te slaan. Anderhalf uur later konden we aan deel twee van onze reis beginnen... Maar dat is voor een volgende blogpost!