zondag 30 augustus 2015

Die winterdag in augustus

Net zoals in februari vroeg Katelijne van mijn favoriete stoffenwebshop MonDepot me of ik iets wou maken met een stofje uit de nieuwe collectie. Toen was het thema valentijn en konden de stofjes niet dun genoeg zijn. Nu gingen we het andere uiterste op, met warme winterstofjes. Ik ging bijna heerlijk warm zeggen, maar voor de fotoshoot afgelopen vrijdag waren ze precies toch iets te warm.

Samen met blogmadammen en creatieve duizendpoten Sylvia (Lily en Woody), Jo (Jo Chapeau) An (Paspelpoezen) en uiteraard Katelijne (SewBubble) zelf trokken we in juli naar Maurice Coffee bar in Antwerpen om er een dagje gezellig samen te naaien, te tetteren, koffie te drinken en te tetteren. En dus thuis verder te naaien.

Ik maakte het me niet al te moeilijk en koos als patroon voor de Katie rok van La Maison Victor, met een wollen pied-de-poulestofje van Miss Chips.

Afgelopen vrijdag paradeerden we in de Koekenstad met onze creaties voor de lens van huisfotograaf Frieda.



Ik maakte van deze stof een wikkelrokje, maar ze leent zich ook perfect voor een mantel, of de populaire en gemakkelijke Chloe jas van LMV. Het stofje is heerlijk warm (toch in de winter) en pluizig zacht.

Wat de anderen voor zichzelf en/of hun kinderen maakten, lees je nu op hun respectieve blogs. Maar ik geef je hier alvast een voorproefje. De andere stofjes zijn allemaal van Amelia Milano.


Wie het ook al voelt kriebelen om aan die homemade wintercollectie te beginnen, kan vanavond terecht in de webshop van MonDepot, want dan staan ze online. Veel plezier!

Foto's: Frieda Van Hauwaert
Stoffen: Miss Chips en Amelia Milano
Patroon: Katie rok uit La Maison Victor - Editie Lente 2014

maandag 24 augustus 2015

Mijn naaikamer

Ik ging ze feestelijk openen, die naaikamer. Met 'blogenoten' en compleet met een fles roze cava tegen mijn witte muren en al. Maar toen knipperde ik even met mijn ogen en was het al de laatste week van de zomervakantie. Dus ik vind wel eens een ander excuus om een fles bubbels open te trekken en een hele avond te giechelen. Hoog tijd om die naaikamer eens aan de wereld voor te stellen, me dunkt!


Met de belofte op deze naaikamer kon mijn man me een jaar geleden overtuigen om mijn vorig huizeke vaarwel te zeggen en het zoveelste verbouwavontuur in te duiken. En ja, nu ben ik hem daar dankbaar voor. Ik ruilde een piepklein kamertje in voor een ruimte met deftige afmetingen waar ik ook een kniptafel in kwijt kan. Ik moet mijn spullen nu niet meer telkens naar het aanrecht verhuizen om op een ergonomische hoogte te kunnen overnemen en knippen.


Enfin, kniptafel ... Het is eigenlijk een keukeneiland van Ikea dat me voor dit doel perfect leek. In de ene kant liggen katoentjes, beschut tegen rechtstreeks zonlicht, terwijl je aan de andere kant kunt zitten. Een leuke kruk staat nog op de verlanglijst.


Tegen een van de muren staat nog een kast vol stofjes. Op de schoorsteenmantel staan mijn naaiboeken netjes in 't gelid.



Mijn fournituren zitten in de kast met de vele schuifjes.



Achter de deur hangen tijdschrifthouders (Ikea) waarin ik patronen en handleidingen bewaar.


Daaaahaaag!

zondag 16 augustus 2015

Over hoogsensitiviteit, en hoe ik een handleiding vond

Tijdens elk oudercontact, van de eerste kleuterklas tot het eerste leerjaar, keken Junes juffen ons met bezorgde ogen aan. Of we June toch niet eens zouden laten testen, want ze had toch onrustwekkende trekjes. Ze leefde in een bel, speelde vaak alleen ... Of we eens met het CLB konden gaan praten. Het woord 'autisme' viel nooit, want dat mocht niet, maar het stond in de ogen van elke juf te lezen.

En dus trokken we maar naar het CLB. Ook al maakten we ons zelf niet altijd zorgen. Ons kind speelt inderdaad graag alleen, leeft vaak in haar eigen wereldje, maar is wel sociaal en legt gemakkelijk contact. Alweer kwam autisme ter sprake, maar voor een test was ze op dat moment nog te jong.




Toen ook haar juf tijdens het eerste oudercontact van het eerste leerjaar haar ongerustheid uitte, omdat June zich vooral tijdens de speeltijden terugtrekt, in de rol van een dier kruipt en daar helemaal in opgaat, in haar eentje, ben ik wat beginnen surfen op het net. En daar was het: hoogsensitiviteit. Geen ziekte, geen stoornis, gewoon een karaktertrek. En een perfecte omschrijving van niet alleen mijn dochter, maar ook mezelf. Wat een ontdekking! De drama's bij het aantrekken van haar schoenen, omdat de naad van haar sok haar stoort, een labeltje dat kriebelt in haar nek, de buikpijn tijdens verjaardagsfeestjes, hoofdpijn soms, hartstochtelijke huilbuien op een ontroerend liedje, de prachtige tekeningen met de vele details, haar fantasie, haar onherstelbaar gebroken hart wanneer ik even boos op haar ben geweest, snel schrikken, haar gevoeligheid voor geuren, haar afschuw van natte of zanderige kleren, haar extreme perfectionisme, de diepzinnige vragen, haar lage pijngrens, haar verbluffend oog voor detail, haar voorzichtigheid in mogelijk gevaarlijke situaties ...

Plots ging het licht aan. Ik had niet alleen haar handleiding, maar ineens ook de mijne gevonden. Het opgeluchte gevoel dat we perfect normaal zijn, alleen een beetje anders. Gevoeliger, intuïtiever, moeilijker vaak.

De ontdekking ook dat maar liefst 20% van de mensen hier in meer of mindere mate last van heeft, en dat er dus veel meer kinderen zoals June zijn. En dat zoveel leerkrachten hiervan niet op de hoogte zijn, omdat hoogsensitiviteit een nog relatief jong begrip is. Omdat ze vaak blijven vasthangen aan de klassieke labeltjes. Er zijn misschien raakvlakken met autisme, maar het is tegelijk ook zo anders. Het is zelfs een grote rijkdom, als je er maar op de juiste manier mee omgaat. Het herkent en erkent.

Ik heb mijn kind opnieuw leren kennen, en ook mezelf. Ik begrijp plots waarom ook ik als klein meisje hysterisch in het rond schopte aan de voordeur, omdat mijn sok in de weg zat in mijn schoen, en ik aan niets anders meer kon denken. Waarom ik intens verdrietig kon worden als ik een triestig liedje hoorde. En nu nog, waarom ik zo verschrikkelijk zenuwachtig word als er achter mij een auto staat te wachten wanneer ik moet fileparkeren, waarom ik bijna gek word wanneer kind 1 me iets vraagt terwijl kind 2 me op de schouder tikt en de radio eigenlijk te hard staat, waarom ik onredelijk hard kan schrikken van het minste, waarom ik na een drukke dag in het gezelschap van veel mensen compleet ben uitgeput, ik zo perfectionistisch ben, en compleet ongelukkig wanneer het niet lukt om perfect te zijn, etentjes voor een wat grotere groep me enorm zenuwachtig maken, net als veranderingen of verrassingen, waarom de Gentse Feesten, festivals of drukke en luide feestjes een hel zijn voor mij, ik zo graag alleen ben, niet naar het nieuws kan kijken zonder te huilen, voortdurend het leed van de hele wereld met me meedraag, helemaal van slag kan zijn van een negatieve opmerking ...

Op de website van Kus de Kikker vond ik de perfecte omschrijving van hoogsensitiviteit:

Hoogsensitiviteit is een mooie, aangeboren karaktereigenschap. Je ervaart het als een last of een gave, afhankelijk van hoe jij en anderen ermee omgaan.
Hoogsensitieve personen hebben een gevoelig zenuwstelsel, waardoor ze geuren, geluiden, licht en sfeer sterker waarnemen. Ze hebben als het ware grotere antennes. Daardoor hebben ze meer tijd en rust nodig om indrukken en emoties te verwerken. Ze moeten zich af en toe terugtrekken, maar zijn zich daar niet altijd van bewust of krijgen er de kans niet toe.

En ook:

Hooggevoeligheid is een kracht, zeker geen ziekte of stoornis. Een niet (h)erkende hooggevoeligheid kan wel leiden tot leerproblemen, en op lange termijn zelfs tot ernstige lichamelijke en mentale klachten (CVS, fybromyalgie, depressie, burn-out).

Ik heb dit stukje geschreven omdat één reactie op de blogpost van Miss Pixie (ik was 'die andere blogster' in haar verhaal) me enorm raakte en heeft doen inzien dat er waarschijnlijk nog veel mensen in het duister tasten en misschien het licht gaan zien bij het lezen van deze post. Die na het lezen van mijn verhaal gaan googelen en van de ene verbazing in de andere vallen, omdat wat ze lezen zo herkenbaar is. Want het is zo fijn om eindelijk je eigen handleiding of die van je kind te ontdekken!


PS: er bestaan testen die helpen uitwijzen of jij hoogsensitief bent, en in welke mate. Je vindt er hier en hier. Neem ook eens een kijkje op deze website.

donderdag 13 augustus 2015

Post op scoutskamp: hoe ik de pieren uit zijn neus haal

Elliot is momenteel op scoutskamp. Hij slaapt in een tent en doet zijn gevoeg in een put. Vorig jaar was het zijn eerste keer en ik bleef een hele week zonder nieuws omdat ik was vergeten gefrankeerde en geadresseerde omslagen mee te geven. De scouts doet bij ons niet aan foto's en verslagjes op Facebook, want wegens geen stopcontacten heeft bijna iedereen daar een platte gsm. Ik wist dus niet of hij elke dag enthousiast op de hudo ging of heelder dagen om zijn moeder lag te jammeren. Wat mij betrof leefde hij 6 dagen lang op een andere planeet.


Maar dit jaar zou ik mezelf niet liggen hebben! Ik gaf maar liefst drie kant-en-klare omslagjes mee. En om te vermijden dat ik een brief in de trant van "Het is hier fijn en ik vind het leuk en toen ging ik slapen" of nog erger "Ik mis je en ik wil je" zou krijgen, besloot ik "formuliertjes" in die omslagen te steken.

Op die velletjes papier stelde ik vragen waarop hij het antwoord moest invullen, en vroeg ik hem het juiste antwoord op andere vragen te omcirkelen. Zo kom ik hier thuis precies te weten wat ik wil weten en kon ik hem ook aan een paar essentials zoals een proper onderbroek herinneren.



Je ziet, voor "ik mis je" en "ik wil je" was hier gewoon geen ruimte. En ik heb wel het gevoel dat mijn zoon het daar best naar zijn zin heeft. Of hij echt elke dag een proper onderbroek aantrekt en mijn eten beter vindt durf ik in twijfel te trekken. Maar het jong zit vol goede intenties, dat voel je zo.

Morgen zou formulier 3 in de bus moeten zitten, en zaterdag mag ik mijn skoet weer in mijn armen sluiten! Of misschien wacht ik toch best tot na dat bad ...

zondag 9 augustus 2015

Een snel en lekker aperitiefhapje

De zomer, dat is voor mij ten volle genieten van al het lekkers dat dit seizoen te bieden heeft. Een dag zonder paprika's, aubergines, courgettes of tomaten van het seizoen is voor mij een verloren dag.

Gisteren had ik familie op bezoek. Het was mooi zomerweer dus haalde ik mijn favoriete kookboeken boven. Hoewel ik behoorlijk verslaafd ben aan koekboeken en de laatste maanden fijne ontdekkingen deed, is er toch één meneer waar ik een serieuze tuinboon voor heb: Yotam Ottolenghi. De gerechten die we gisteren op tafel zetten, komen allemaal uit zijn boeken (zie ook hier).








Er is echter één gerechtje dat niet uit deze kookboeken komt, en dat is de tapenade van zongedroogde tomaten hierboven. Sinds een vriendin (dank je, Christel!) dit eens op onze toastjes zwierde, zijn we er echt verslingerd aan. Het wordt hier dan ook vaak opgedist zodra er iemand over de vloer komt. Het is ongelooflijk lekker en ongelooflijk snel klaar. Kijk maar mee!

Wat heb je nodig? Half zongedroogde tomaten (op olie), verse Parmezaanse kaas (geraspt), peper en zout.


Mix de tomaten met hun olie, voeg flink wat Parmezaanse kaas toe en kruid met peper en zout. Meer uitleg moet ik hier niet aan vuil maken.

Wij serveren ze met sneetjes (stok)brood die met wat olijfolie de oven ingaan en daarna even met een teentje knoflook worden ingesmeerd, maar je kunt ze net zo goed op andere toastjes smeren.


Enjoy!

woensdag 5 augustus 2015

Mijn tranentrekkers

Wat kan het zalig zijn, in bad liggen met een fijn muziekje op. De laatste keer dat ik dat deed, was dat met mijn favorieten op Spotify. Ik begon na te denken over die nummers, en waarom ze me zo raken. Nummers die al jaren meegaan, en die ik nooit beu word. En toen besefte ik dat het allemaal soundtracks zijn. Toeval? Ik weet het niet. Ik hou wel van bleitfilmpjes. En dan ga je ook van bleitliedjes houden.

Dit is mijn top 10 van soundtracks die me altijd al hebben ontroerd en waar een mooie herinnering aan vastzit:


1. El tango de Roxanne (Moulin Rouge)

Moulin Rouge van Baz Luhrmann is mijn absolute lievelingsfilm. Ik heb hem misschien al 20 keer gezien en elke keer nog rollen er tranen. De tango bezorgde me de eerste keer zo'n kippenvel dat ik de volgende dag meteen naar de platenzaak rende om de soundtrack te kopen. Deze moet je wel heel luid zetten.

2. You made me the thief of your heart - Sinead O'Connor (In the name of the father)

Een film die blijft kleven, net als dit nummer.

3. I've never been to me - Charlene - (Priscilla, Queen of the Desert)

Sometimes I've been to cryin' for unborn children that might have made me complete. Aaah, die tekst. Janken, man. Schudden met je borsten hoort er wel bij als je "I've showed them what I've got" meezingt, net als in de film.

4. Moon River (Breakfast at Tiffany's)

"Cat, cat!" Audrey Hepburn op zoek naar haar naamloze kat in de gietende regen. Ik heb wel eventjes moeten zoeken naar het juiste nummer, want er bestaan veel varianten op.

5. Nobody does it better - Carly Simon

De Mol, je weet nog wel, die populaire reeks waar heel Vlaanderen aan verslingerd was, titelde eens af met dit nummer. Ik vond het zo mooi dat ik de producers een mail stuurde om naar het nummer te vragen. Een fragment ingeven op Google om de uitvoerder te vinden, daar kwam ik toen nog niet op.


6. Little April Shower (Bambi)

Alweer een bang diertje in de regen. Bambi was mijn eerste bioscoopfilm. Ik was zes jaar en de film maakte ongelooflijk veel indruk op mij. Toen werden mama's nog gewoon afgeknald in kinderfilms.

7. This never happened before - Paul McCartney (The Lake House)

Ik kan echt niet uitleggen waarom, maar ik vond de dansscène in de (overigens maar middelmatige) film The Lakehouse heel erg mooi. Ik heb 'm verschillende keren bekeken, en het nummer is daarbij blijven plakken.

8. Once upon a dream - Lana Del Rey - Maleficent

Ah Lana, her royal darkness. Niemand had dit beter kunnen doen dan zij.

9. If I needed you - Broken Circle Breakdown

Tja, als we het over tearjerkers hebben, dan hoort deze er beslist bij.

10. It's not going to stop - Aimee Mann (Magnolia)

Kikkers die uit de lucht komen vallen, daar moet ik ongewild altijd aan denken wanneer ik dit nummer hoor. Dit is trouwens het nummer waarmee ik 's ochtends wakker word. De perfecte wekker.

En jullie? Wat is jullie top 10 met bleitliedjes uit bleitfilms?