dinsdag 6 februari 2018

Ons leven met autisme

Het is hier wat stilletjes op mijn blog, dat zul je misschien wel gemerkt hebben. Dat is niet omdat ik niets te vertellen heb... Integendeel. Maar ik ben mijn blogstem een beetje kwijt. Ik heb altijd geschreven over de renovaties, de inrichting van ons huis, zo nu en dan een receptje of uitstapje met de kinderen, een naaiseltje... Maar dat lijkt nu allemaal zo futiel. Een luxe bijna. In november schreef ik een blogpost waarin ik je vertelde dat ons dochtertje de diagnose autisme kreeg. Dat was toen een opluchting, want we konden het labeltje 'raar' of 'speciaal' na bijna tien jaar eindelijk vervangen door iets met een officiële naam.

Maar die opluchting sloeg genadeloos om. We zijn nu een paar maanden verder en het begint steeds meer door te dringen welke impact haar autisme op ons gezinsleven heeft, en welke impact het op haar toekomst zal hebben. We hebben al heel wat dromen laten varen en namen de moeilijke beslissing haar in te schrijven in het bijzonder onderwijs, het zogenaamde type 9, waar ze naar een 'autiklasje' kan gaan. Want de toenemende druk (en drukte) op school begint steeds meer zijn tol te eisen. Ook dierenzorg lijkt voor het secundair momenteel de beste oplossing, omdat dieren haar zo gelukkig maken. Dieren zijn niet zo complex als mensen. Je moet ook zo je best niet doen om aanvaard en leuk te worden gevonden. What you see is what you get. En van mensen zal ze steeds minder begrijpen, zeker wanneer ze gaan puberen en sociale interacties heel complex worden... We moesten dus kiezen: een puberteit met zo weinig mogelijk stress of een mooi diploma. Gelukkig geloof ik er ook heel hard in dat kinderen later hun weg wel zullen vinden, zolang ze thuis maar voldoende worden ondersteund. Een kind dat vlotjes achterstevoren praat, op haar zesde al AVI 8 behaalde en echt prachtige tekeningen maakt, zit volgens mij vol verrassingen.

We leren ook elke dag iets bij. Dat als je haar een vraag stelt je ze even met rust moet laten om na te denken, want als je te ongeduldig bent is er een grote kans dat het tot een woede-uitbarsting komt. Dat er echt niets nodig is om zo'n explosie uit te lokken. Dat je ze aan tafel het best met rust laat, omdat ze het al moeilijk genoeg heeft om alle geluidjes te processen, al doen we nog zo ons best om ons eten geruisloos naar binnen te werken. Dat de minste vraag of opmerking er dan een te veel is. Dat haar geluidsdempende oorkappen altijd in de buurt moeten liggen. Ik leer de signalen van opstapelende irritatie herkennen en geef dan een subtiel signaal zodat de rest van het gezin zich op tijd kan terugtrekken en de lont uit het kruitvat wordt gehaald. Het is op eieren lopen soms, zeker na een drukke schooldag, maar we worden daar iedere dag wat beter in. Ik vertel haar ook dat woede-uitbarstingen oké zijn, dat ze eens goed mag schreeuwen en op een kussen mag slaan. Want het moet eruit. Die aanvallen zijn geen reactie van een verwend kind dat haar zinnetje niet krijgt, maar een soort van overlevingsmechanisme.

Ik ontdekte ook dat ze helemaal oplaadt van een bad en dat ik haar daar de eerste twee uur niet uit moet halen. We houden haar vakanties en weekends zo rustig mogelijk en buitenschoolse activiteiten blijven beperkt tot yoga en paardrijden. Omdat ze alle rust nodig heeft en we eerlijk gezegd al blij zijn als we haar de deur uit krijgen zonder een drama over kousennaden in haar schoenen. Ik leer ook op een andere manier tegen haar praten, zeg nu "Ik ga nu vertrekken" en niet "Ik ben weg", want zoiets is enorm verwarrend voor haar. Ik weet nu ook dat als ik op een eenvoudige manier met haar communiceer, zonder franjes, dubbelzinnige gezichtsuitdrukkingen of vreemde intonaties, mijn boodschap het best bij haar binnen geraakt.

We bereiden ons ook voor op veel onbegrip van buitenaf. Want wat we ook ontdekten, is dat autisme bij meisjes vaak enorm verschilt van autisme bij jongens. Lees je over autisme, dan lees je vaak over obsessies met treinen of cijfers. Terwijl dat bij meisjes vaak paarden (of dieren in het algemeen) en tekenen is. Dat meisjes buitenshuis enorm hun best doen om door iedereen leuk te worden gevonden, om 'normaal' over te komen en sociaal wenselijk gedrag te vertonen, en dus de hele dag een toneeltje opvoeren, om dan uitgeput en compleet overprikkeld thuis te komen. Thuis, daar waar het veilig is en woedeaanvallen weer mogen.

Dus bedenken we nu al antwoorden op opmerkingen zoals: "Vreemd, je ziet aan haar niet dat ze autistisch is". Of "Ik ken iemand die autisme had en nu niet meer". Ik kreeg ze al, maar ik wil er voortaan op voorbereid zijn. Je kunt niet verwachten dat iedereen weet hoe autisme in elkaar zit, dat besef ik heel goed, maar ik heb nu al door dat we ze heel vaak te horen gaan krijgen, dat dat best vermoeiend (en frustrerend) zal zijn en dat je dan best een passend antwoord klaar hebt...

Dus ja, bloggen over het interieur of lekkere recepten... Ik wil het heel graag weer doen, maar mijn hoofd staat er nu vaak niet naar. Ons nieuwe gezinsleven vraagt momenteel zoveel energie. En ik lees ook wat er maar te lezen valt over autisme omdat ik een veilig toevluchtsoord wil zijn en blijven voor haar. Het begint steeds meer een hoofdactiviteit te lijken, vertalen een bijberoep. Maar ik vind dat niet erg. Het klinkt heel vreemd, maar het lijkt wel alsof ik me nu voor het eerst in mijn leven écht nuttig kan maken. Ik wil er echt alles aan doen om dat kleine, vaak verdrietige meisje gelukkig te maken. En daar heb ik alles voor over.

Ik blog nog steeds enorm graag, maar ik denk dat autisme hier af en toe ook een plaatsje zal krijgen, zo tussen de receptjes en interieurfoto's door. Of misschien zelfs in de receptjes, wie weet. Omdat het zo'n grote rol speelt in ons/mijn leven, maar ook omdat ik het liefst zou hebben dat heel de wereld weet hoe mijn dochter in elkaar zit. Zodat ze begrepen wordt en het leven iets draaglijker wordt voor haar. Zodat mensen in haar omgeving weten hoe hard ze haar best doet, en hoe zwaar dat haar valt, al zullen ze dat niet aan haar zien. Maar ook omdat autisme bij meisjes/vrouwen zwaar ondergediagnosticeerd blijft. Mijn man sprak vandaag nog met een vrouw die pas op haar 40ste de diagnose autisme kreeg omdat ze niet aan de 'verwachtingen' voldeed en dus bleef zoeken en worstelen. En dat is bij vrouwen heel vaak het geval. Maar ook omdat ik na mijn blogpost in november zoveel dankbare reacties kreeg van mensen die ook zoekende zijn in het duistere woud dat autisme heet. Zodat ik misschien ook wat licht op het onderwerp kan doen schijnen, net zoals andere blogs dat voor mij doen. 

Blijf alsjeblieft niet weg, klik gewoon door als het je niet interesseert. De volgende blogpost wordt vast weer leuk. Want ik blijf naarstig zoeken naar de humor in alles en wil graag een glimlach op je gezicht blijven toveren, net zoals ik dat op Instagram zo graag doe. Het leven is al somber genoeg.

Wie graag meer wil weten over welke vorm autisme bij veel meisjes aanneemt en waarom het vaak niet wordt gediagnosticeerd, raad ik dit interview aan. Ik heb er zelf enorm veel aan gehad en het stralende gezicht van die Ludwine toen ze het over haar schoolrichting dierenzorg had, heeft mij en mijn man helemaal overtuigd dat er voor onze kleine meid momenteel geen betere richting bestaat.




48 opmerkingen:

  1. Ene dikke knuffel voor jullie allemaal!!Ook dit heb ik even graag gelezen dan al de andere blogjes van je x

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ga in ieder geval niet weg blijven van je blog! Heb zelf ook wel wat familie met autistische trekjes....
    Je manier van schrijven spreekt me altijd erg aan en de foto’s van jouw huis tonen het mijne van mijn dromen. Ik word erg altijd erg blij van. Ook van de foto’s van je dochter: zo heerlijk zichzelf. Mensen hebben tegenwoordig zo weinig begrip als je niet het middenpad bewandelt. Hopelijk wordt ze gelukkig op haar nieuwe school! Veel sterkte voor nu...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ontroerend mooi. Ze boft met een mama zoals jij! De puntjes die je aankaart zijn inderdaad niet wat je als leek met autisme associeert, ik associeer ze eerder met hooggevoeligheid. En ze zijn best herkenbaar. Dus ik blijf zeker volgen hoor. Omdat je zo mooi schrijft, omdat dit recht uit het hart komt en mijn hart raakt. En omdat ik nieuwsgierig ben en misschien ooit zelf je info heel hard kan gebruiken, wie weet...
    Succes !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Net omdat je er zo weinig over leest elders, vind ik het goed dat jij er over schrijft. Ik ga alleszins niet wegklikken!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Onlangs las ik: “Achter elke autist staat een sterke moeder” en dat zie ik bij jou zeker en vast ook.
    Ik weet nog de eerste maanden na de diagnose van mijn zoon hoe ik ook boeken heb zitten lezen en me heel veel zorgen maakte over zijn toekomst. Die zorgen heb ik nu nog, maar ik heb ondertussen wat wegen gevonden om die zorgen samen met anderen te dragen. Zo zijn we recent gestart met een auticoach, want inderdaad, een puber van 15 met ASS is absoluut niet eenvoudig om op het juiste pad te houden. Hij gaat overigens vanaf september ook Dierenzorg volgen (als we een plaatsje kunnen krijgen in die school). Nee, een topdiploma zal hij er niet mee hebben, maar wel een hoop geloof in zichzelf en zijn omgeving en vertrouwen dat hij zichzelf mag zijn.
    Ik lees graag je blogposts over autisme, uit herkenning en medeleven en omdat ik elke keer wel wat leer ook.
    En als het voor jou een manier is om de dingen van je af te schrijven, dan moet je dat vooral blijven doen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mijn dochter heeft ook autisme. Ze is 12 en zit in het eerste middelbaar. Wat je schrijft is allemaal erg herkenbaar. Ook de weg die je aflegt. Wat ik ook niet eenvoudig vind is het eten zelf. Hoe ze bepaalde smaken en texturen ervaart... Heeft June dat ook?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Warme knuffel. June is een parel met een mooi gezin! Ik voel herkenning - onze dochter is ook anders dan anders. Er is nog geen labeltje maar ze is helemaal 100% zichzelf (vermoeden van hoogbegaafdheid, wat ook trekken van autisme kan omvatten). Elk nieuw verschil met ‘de rest’ komt altijd wel hard aan bij mij. Maar ze is mijn meisje en ze komt er zeker. Zij zal worden wat ze wil en ik zal altijd achter haar staan.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Fijn dat je een lach op ons gezicht wil toveren, maar als ik dit lees, vult mijn hart zich met liefde, voor jou, om hoe je haar zo gelukkig wil maken en voor haar, om wie ze is! En een hart vol liefde is zeker zo'n fijn gevoel als een lach op mijn gezicht! x ❤

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mooi dat je het hier zo kan neerschrijven!
    En het ding met autisme is, dat het geen labeltje is he. Het is een een hele schaal aan gedragingen en emoties die bij meisjes inderdaad nog zo veel heftiger zijn dan bij jongens (die hormonen he :p). Maar jullie komen er wel <3

    BeantwoordenVerwijderen
  10. An Bartholomeeusen7 februari 2018 om 00:06

    Bedankt voor de warme herkenbare woorden. Begrip en voelen dat jij, wij er niet alleen voor staan. De stap naar een ander toekomstbeeld voor je kind is moeilijk, maar meer dan de moeite waard. En idd altijd intercultureel bemiddelaar voor je kind om deze wereld haalbaar te maken, is ook iets wat jij kan. x

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mooi.
    Ik zou niet weten waarom ik zou wegklikken, dit is met even veel liefde en zorg geschreven als alle andere posts.
    June boft met een mama als jij, met zo'n fijn en warm gezin.
    Warme knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Heel mooi beschreven! Ik begrijp je heel goed! Het is zeker niet makkelijk en zeker niet voor de andere gezinsleden. Sedert dit schooljaar zit hij ook in het type 9. Wij hebben ons ook ingeschreven voor thuisbegeleiding. De korte begeleiding start over enkele maanden en amai, wat zal ik blij zijn! Ik zit soms met mijn handen in het haar!
    Het is voor de buitenwereld een onzichtbare handicap. Onze zoon heeft het ook heel lang kunnen maskeren.
    Het is iedere dag opnieuw een serieuze uitdaging.
    Veel succes!!!! Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Dit is de realiteit van het alledaagse... geen opgepoetste plaatjes van een blinkend huis of van mensen die altijd vrolijk lijken te zijn... Onze jongste, een jongen, zit ook in het buitengewoon onderwijs omdat hij 'anders' is. We zijn blij met hem, hij toont ons wat echtheid, waarheid en authenticiteit is. Jammer dat deze kinderen, jongeren, volwassenen zo vlug een etiket opgeplakt krijgen dat hen vaak een heel leven achtervolgt. Het is beter om naar alle talenten en capaciteiten van deze personen te kijken. Ze hebben de wereld veel te leren!...
    Beste groetjes, Maria

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Mooi bericht! Ook ik herken heel wat.
    Ik ga je geen goede raad geven, die zal je al genoeg krijgen. Behalve deze: zorg ervoor dat er voor jezelf ook tijd en ruimte overblijft. Waak daarover. Ik heb aan den lijve mogen ondervinden wat het betekent als je dat niet doet. (klinkt streng en negatief, maar zo is het niet bedoeld hoor!)

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Goh Judith, wégblijven?! Dat ga ik zeker niet doen hoor, wees gerust. Ik lees hier meestal alles graag mee, waar het ook over gaat. Niets mis met jij die je ei kwijt moet, en of dat nu over je huis of je eten gaat, of over June, maakt me niks uit. Zoals je zelf aangeeft: wie het niet interesseert, klikt maar gewoon door.
    Ik kan me niet voorstellen wat voor een impact dit alles heeft op jullie gezinsleven, dat kan niemand die het zelf niet meemaakt volgens mij. Ik probeer me er wel in in te leven en ik denk dat het ongelooflijk veel geduld van jullie vraagt, sowieso. Ik duim mee dat alles met de tijd vlotter en vlotter zal verlopen, dat June haar weg vindt in het leven. Ik geloof dat ze bij jullie een warm nest heeft en alle ruimte om dat te kunnen, en ik zie/lees dat jij wel de moed hebt om dat allemaal op een 'Judith-manier' aan te pakken. Al zal je zeker ook 'ik zie het niet meer zitten'-momenten hebben, vast. Onze beste vrienden hebben een zoon van 16 met ASS die sinds het 2de leerjaar in een autiklas zat en nu in het 3de jaar secundair de richting dierenverzorging volgt. Iets waar hij ook helemaal zijn rust in vindt.
    Veel succes daar, Judith. x

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Judith, je bent niet alleen... in elke straat woont wel een gezinnetje die hier overweg mee moet... het is wel fijn dat het geen taboe meer is tegenwoordig, zoals jaren geleden... nu kan er gelukkig al beter en veel meer ingespeeld worden op de noden van het kind en de entourage... ik kan jullie alleen maar veel geduld en moed toespreken want in het begin zal het zwaar zijn, maar iedereen vindt uiteindelijk wel een aangepaste weg ... achter een tijdje merk je al niet meer dat je je levensstijl hebt "aangepast"...

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Heel mooi verwoord! Hier ook een dochter van bijna 12 waar pas recent ASS werd vastgesteld. Voor ons,was het ergens ook een opluchting dat het een naam kreeg en dat we eindelijk wisten waarom al die jaren al zo moeilijk waren. Heel waarschijnlijk gaat onze zoon van 4 het ook hebben. Dus ik lees heel graag jouw ervaringen en zoektocht! Veel succes, elke dag opnieuw !

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Heel interessant om te lezen, maar ook confronterend. Want wat herken ik veel van mijn zoontje in wat je over June schrijft. Alhoewel hij "maar" het labeltje hooggevoelig heeft gekregen. Ook veel onbegrip uit de omgeving, inderdaad die woede-uitbarstingen kunnen lijken op een verwend kind dat zijn zin niet krijgt, maar wij weten intussen wel beter. Blijf er gerust over bloggen, je dochter heeft geluk dat jullie er zo warm mee omgaan, maar het zal soms wel heel zwaar zijn, ook vooral voor je zoontje, denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik lees heel geïnteresseerd en vol begrip je posts over autisme en ik ben ervan overtuigd dat jullie gezin heel goed bezig is. Wij dragen al jaren in stilte de diagnose van onze zoon na enkele ontkennende reacties. Er is inderdaad veel onbegrip van buitenaf omdat deze kinderen enkel zichzelf kunnen zijn thuis. Vandaar dat ik overtuigd ben dat jullie echt goed bezig zijn : haar aanvaarden, proberen te begrijpen, ondersteunen, verwachtingen bijstellen en vooral nodeloze druk vermijden. Het blijft een hele opdracht maar het komt echt wel goed hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Recht uit het hart ...
    Een hartje voor jou als mama en een hartje voor je fantastische dochter ... want hartjes verwarmen het hart wanneer het hard nodig is!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Laten we alstublief alstublief met z'n allen lessen trekken uit wat kinderen met "labeltjes" ons aantonen : dat onze wereld vaak "het probleem" is en niet onze kinderen. Dat de druk te hoog wordt, de verwachtingen, de impulsen en de prikkels. Dat we minder in hokjes moeten denken en mensen elk naar waarde moeten schatten om hun bijzonderheden, hun gaven. Dat het schrijnend is dat ze enkel zichzelf kunnen zijn thuis. Ik hoop zo, dat dan tenminste thuis, in familiekring, bij vrienden, onze kinderen (en wijzelf) de mogelijkheid kunnen ervaren om te bloeien op hun eigen prachtige wijze en dat die grond onder hun voeten sterk genoeg zal zijn. Veel moed en liefde en begrip gewenst aan iedereen die hiermee geconfronteerd wordt en vooral, heb elkaar dan lief en geef elkaar de ruimte, dat is al een stuk op weg naar een stukje wereld waarin kinderen hun prachtige zelf kunnen zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Mooi om te lezen hoe het toegaat in jullie gezin. Fijn dat jullie een weg vinden. Ik lees graag mee, ongeacht waarover je schrijft.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Ik kan alleen maar hopen dat mijn gezin een even warm nest blijft en wij later ook zo zorgen voor elkaar. De liefde spat eraf, Judith. Wat schoon.

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Hier een andere diagnose (ADHD) maar ik herken veel in wat je schrijft. De belangrijkste taak die we als ouder hebben, is om onze kinderen een veilige thuisomgeving te bieden. Daar waar ze zichzelf kunnen zijn en weten dat ze niet 'verstoten' worden als het hen niet lukt om zich sociaal wenselijk te gedragen.
    Tja ontwetendheid, dat kom je altijd tegen. Al zeggen de meeste mensen het niet altijd luidop. Maar ik hoor andere ouders aan het zwembadraam ook praten over mijn kind, zonder dat ze doorhebben dat ik de moeder ben.
    Bij ADHD gaat het dan nog vaak over gedrag en trekken mensen nogal snel de conclusie dat er slecht wordt opgevoed. Ach ja, ik laat ze maar. Je gaat mensen met zo een vastgeroeste ideeën toch niet op andere gedachten brengen. Wat je ook zegt.
    Dat bloggen vind ik alvast een goed idee. Ik probeer er ook af en toe wat over te schrijven, maar ik vind het soms lastig ivm de privacy van de kinderen zelf.
    Ik denk dat June zich geen betere thuis kon wensen.
    Jullie zijn kei goed bezig!

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Mooie post! Hier enkel ervaring met hsp dus hier en daar wat herkenning. Ik ga niet zeggen dat het goedkomt want het is goed. Zij is goed. En jullie. Topteam! X

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Ik volgde je eigenlijk alleen op instagram (omwille van het droomhuis natuurlijk ;-), maar toen ik laatst je post over je dochter las, maakt dat iets bij mij los.
    In mijn huis woont er ook een 'ander' meisje, een 'prinsesje zonneschijn' op school maar thuis een tikkende tijdbom. Ik herkende zoveel in jouw verhaal! Je hebt er met mij dus een bloglezer bij :-)
    Omring ze met liefde en doe vooral zo verder!

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Wat een prachtige tekst, recht uit je hart. Ik denk dat je lezers wel begrijpen dat je op het moment niet echt lichtvoetig in het leven staat. Zo'n nieuws heeft tijd nodig om verwerkt te worden en je moet even zoeken hoe je alles het best kunt aanpakken. Heel normaal! Ik blijf in elk geval hier terugkomen én zal dit soort posts ook (graag!) lezen. Mijn dochtertje is twee en heeft ook een paar heel gevoelige trekjes, en ik heb enkele familieleden met autisme, dus wil die mogelijkheid bij haar in de gaten houden.

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Ik blijf komen, Judith. Het is hier te goed. Jouw verhalen zijn echt en zo mooi. Knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  30. Ik lees al een hele tijd mee, en zal dat zeker blijven doen. Hoe jij schrijft maakt dat alles begrijpelijk wordt ofzo! Heel veel sterkte gewenst in het zoeken van het juiste pad

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Natuurlijk blijven we uw blog lezen! Omdat het leven niet altijd schoonheid en happy happy is maar soms ook lastig en ploeteren. Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het lezen van je/jullie wilskracht en engagement om je dochter een warme begrijpende thuis te bieden. Goed bezig daar!

    BeantwoordenVerwijderen
  32. Mooie post recht uit het moederhart! Mijn zoon startte dit jaar in de B-stroom Land- en Tuinbouw met optie dierenzorg en dit is echt een groot succes. Een ander labeltje en leer'stoornis' hier maar met zoveel andere talenten. In het lager onderwijs kon hij zijn eigen tempo volgen in de plaatselijke freinetschool, maar wij keken toch met enige ongerustheid op tegen de overstap naar het middelbaar. Maar de start in de studierichting dierenzorg heeft alle twijfels weggenomen, hij zit daar zo op zijn plaats en voelt zich goed. En daar doen we het toch voor, hè. Vele groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  33. Knap! Zo herkenbaar.... Je gezinslecen staat idd even op zijn kop als er een diagnose gesteld wordt. Maar het blijft elke dag boeiend om te zien hoe elk lid van het gezin opnieuw leert uit de crisissituaties.... Samen komen jullie er wel. ������

    BeantwoordenVerwijderen
  34. Ik vind dat jouw woorden over autisme en jouw dochter, hoe je daar probeert mee om te gaan, jouw zoektocht een wilskracht, alleen maar aantonen hoe graag je haar ziet en hoe goed je haar eigenlijk al begrijpt. Wees niet bang Judith, juist die liefde zal haar alle deuren openen en overeind houden ookal botst ze tegen van alles en iedereen. Niet bang zijn. X

    BeantwoordenVerwijderen
  35. Ik blijf komen lezen hoor. Je blog wordt hier steeds als eerste opengeklikt. Blijven schrijven dus, over alles wat je bezighoudt.

    BeantwoordenVerwijderen
  36. Wat mooi geschreven. Ik kwam toevallig op je blog, maar ben kinder- en jeugdpsychiater in opleiding. De andere thema's waar je over blogt spreken me ook aan, maar nu kom ik zeker regelmatig eens kijken!

    BeantwoordenVerwijderen
  37. Gewoon schrijven wat jij naar buiten wil brengen, ik blijf met veel plezier lezen. En wat de toekomst ook brengt, ze komt er wel! Ik heb een neef met autisme, en via de gekste kronkelwegen heeft hij een job gevonden die perfect bij hem past. Onze maatschappij is zo divers. Dus June vindt haar plaats wel, zeker met zo'n mama als jij!

    BeantwoordenVerwijderen
  38. Ik blijf niet weg van uw blog ze!
    En June mag blij zijn met een mama als jij :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  39. dag dietemiet,

    moeilijk toch hé, die beslissing voor bijzonder onderwijs.
    maar wij waren er daarna zooooooo blij mee. wonderlijk deugddoend voor onze autistische zoon.
    goede moed en veel geluk daar

    BeantwoordenVerwijderen
  40. Ik lees je alleen maar liever...

    BeantwoordenVerwijderen
  41. Ze mogen zeker een plaatsje krijgen tussen de andere posts. Ik heb vriendinnen die pas als twintiger hun diagnose kregen en zeiden dat moesten ze het eerder hadden geweten, dat hun veel leed zou bespaard gebleven zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  42. Heel herkenbaar. Fijn om te lezen dat we niet alleen zijn in de 'autisme-strijd'.

    BeantwoordenVerwijderen
  43. Nagel op de kop! Hier net hetzelfde met de dochter van 3,5!

    BeantwoordenVerwijderen
  44. Pppfff ik begrijp helemaal wat je bedoelt, en helaas zijn er weinig mensen die het serieus nemen. Hoe je dagelijkse agenda steeds afgestemd is op je kind met ASS ( omdat een ander verwant niet meer genoemd mag worden tegen de stempeltjes tegenwoordig). Mijn zoon is nu 16,5 en weten pas sinds 2 jaar dat hij ASS heeft. Met een combinatie van ODD. Je verhaal is zo ontzettend herkenbaar, bij hem niet zo de geluiden, maar het reuk vermogen. Niet te veel parfum , deo moet neutraal en ook de wasmiddelen en alles erom heen . Ook de woede uitingen lopen soms hoog op! Idd vooral als hij geen tijd krijgt om te denken( wat soms in het bedrijfsleven, en al erom heen heel moeilijk te bekropen is) sinds een jaar nu aan de medicijnen die zijn prikkels dempen. Gelukkig, want hij is nu zo sterk dat er wel eens het 1 en ander gesneuveld is in huis. Zijn vader is helaas ook zon figuur, alleen erkent hij het bij hun allebei niet. En is het verleden met woede aanvallen gezien als mishandeling. Heel jammer, als pa dan met zn 4e jaar al mee had gewerkt had het idd in een vroeg stadium erkend geweest, speciale school had dan in zijn toekomst gestaan ipv onbegrip. Ik blijf je volgen , wees daar niet bang van. Er zijn zoveel uitlaat kleppen waar we gewoon de tijd niet voor krijgen, en als we er tijd voor hebben , is er wel weer iets wat er mee te maken heeft . Helaas begrijpen mensen niet hoe vermoeiend het kan zijn. Maar gelukkig ook een boel mensen wel, die ik graag omarm. Heel veel succes , en onze kids komen er wel, ondanks hun handicap

    BeantwoordenVerwijderen
  45. Deze post is al van 2018, maar ik kwam 'em tegen nadat ik op zoek ging naar verhalen over autisme.
    Ik ben nu 36 en 2 weken geleden is bij mij autisme vastgesteld.
    Eindelijk valt veel op zijn plaats voor mij

    BeantwoordenVerwijderen
  46. Wel leuk om het verhaal van jou te horen over autisme. Ik heb zelf ook autisme en ik schrijf er ook over. Vind je verhaal wel leerrijk voor mij zelf.

    BeantwoordenVerwijderen

Penny for your thoughts!