Zaterdag tijdens Blogameetup 2 (die trouwens heel gezellig was en waar ik veel leuke dames leerde kennen) kreeg ik verschillende keren de vraag hoe het mogelijk is dat wij zo snel al gaan verhuizen. Schiet het dan zo goed op? Want de laatste foto's die jullie zagen, leken zo uit een oorlogsgebied te komen. Het huis lag nog niet zo lang geleden bijna in puin. We hebben namelijk volledig van tabula rasa gedaan.
Wel-hewel-ja, we zien het nog altijd zitten, die verhuizing begin mei. We steken flink de handjes uit de mouwen om het wat sneller vooruit te doen gaan (en de kosten toch een beetje te drukken), maar je ziet het zo stilaan wel in orde komen.
De foto's van mijn vorige blogpost hierover zijn toch al wat witter en gladder geworden.
Hierboven zie je een kamer die op het punt staat een badkamer te worden. Bad, douche, kranen enzovoort staan klaar om geïnstalleerd te worden. De plinten liggen ook al klaar.
Hierboven een van de kinderkamers, met al één laag verf op de vloer en muren die al bijna helemaal droog zijn, dankzij een combinatie van (een beetje) verwarming en verluchting. De plinten worden deze week nog geplaatst.
Toen we de verf kochten, schrok de verkoopster van ons plan om vloeren en muren wit te schilderen. "Oei, zo steriel", zei ze. Dus lieve verfmevrouw, ik hoop dat je mijn blog volgt zodat ik je ervan kan overtuigen dat wit echt niet steriel hoeft te zijn. Andere opmerkingen die ik hierover hoor zijn: "Amai, jullie zijn dapper." Maar nu het resultaat van ons dappere plan steeds concreter begint te worden, ben ik er zo blij mee!
De kraters in de gang werden nu ook opgevuld met een mooi chappeke. De vloerder staat te trappelen van ongeduld om te beginnen tegelen, maar omdat hier constant mensen rondlopen, is dat nog niet gelukt. Je ziet de gang trouwens ook volstaan met ramen en deuren, want vandaag is ook Belisol komen aankloppen.
Hierboven wordt een oud raam net uitgebroken.
En een paar uur later ziet dat er al zo uit ...
Ze hebben trouwens een origineel uitzicht meegebracht ook, want wie goed kijkt ziet een circuslama door het raam. Net toen ik deze foto had genomen, zag ik mijn hondjes gezellig over de stoep rennen met z'n tweetjes. Een van de werkmannen had het poortje naar de tuin laten openstaan en weg waren de dames. Gelukkig moest ik gewoon keihard gillen "De honden, de hooooonden, de hooooohonden" om te maken dat de hondjes op het eind van de straat meteen rechtsomkeer maakten om het hysterische baasje te gaan redden. Maar nu kan ik wel niet meer onder die Belisol-mannen komen zonder dat die beginnen grinniken.
En zo ziet het huis er aan de buitenkant uit, met alvast twee blinkend nieuwe ramen (1e verdieping) en één gapend gat waar mijn naaikamer zal komen.
En terwijl die mannen zich daar in het zweet werken, probeer ik de inhoud van een heel huis in kartonnen dozen te proppen en zie ik die hele verhuizing hoe langer hoe minder zitten. Man, wat verzamelt een mens toch veel spullen!