woensdag 25 januari 2017

Waar zijn mijn kindjes naartoe?

Elliot werd afgelopen zomer een tiener. En alsof dat niet genoeg was, is nu ook mijn jongste al negen geworden. En daar moet ik toch eventjes van slikken. Het lijkt alsof ik slechts drie keer met mijn ogen knipperde sinds ze me in het ziekenhuis wakker maakten: "Mevrouw, het is tijd voor uw keizersnede". En vervolgens ook: "Amai, gij hebt toch geluk gehad, he madam". Want June had besloten een placenta previa uit te proberen daar in mijn buik. Ik had toen al moeten weten dat dit geen gewoon kind zou worden. Ze is ons sindsdien blijven verrassen, elke dag opnieuw.

Ze werd dus 3 weken te vroeg met een keizersnede geboren, om verdere risico's te vermijden. Ik zat in de gang van het operatiekwartier te wachten tot de zaal klaar was en zag hoe een verpleegster een couveuse klaarzette. Het besef dat mijn kindje, in mijn piepkleine buik, over een uur misschien in dat bakje zou liggen werd me even te veel. Ik wilde ze zo graag nog even veilig in mijn buik houden. Ik werd met tranen in de ogen die kamer in geleid.

De couveuse bleek niet nodig, al had het met haar 44 cm en 2,5 kilo niet veel gescheeld. Want dat kleine baby'tje bleek verdorie een sterk dametje. En dat is ze nog steeds, ondanks haar pluimgewicht en bedrieglijk schattige stemmetje waarmee ze iedereen rond haar vingertje windt.

Ze laat zich voor haar bewegingen en uitdrukkingen inspireren door tekenfilmfiguurtjes, kan woorden razendsnel achterstevoren uitspreken (hottentottententententoonstelling, zonder te verpinken!!), is vies van "meisjesspeelgoed", wordt aangetrokken door alles wat gevaarlijk en duister is, klopte alle AVI-leesrecords, loopt altijd met een tekenblok en potlood rond en speelt graag hard to get, waardoor ze net veel kindjes aantrekt.

Hieronder volgen foto's die June het meest typeren. 

Lieve meid, ik ben zo benieuwd welk pad jij zult uitgaan in dit leven! En blijf nog maar lekker lang 's nachts in mijn bed kruipen en je beentjes rond mijn benen wikkelen, ook al roep ik elke nacht wanhopig dat je nu echt wel in je eigen bedje moet leren slapen. Want stiekem geniet ik er zo hard van je kleine, frêle lichaampje in mijn armen te houden!











 

13 opmerkingen:

  1. Zalige foto's, geweldig karaktertje in huis, dat staat vast!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Super, die June is me er eentje 😄😄

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een fijne pittige dochter! Dikke proficiat met haar verjaardag! Ze doet me een beetje denken aan die van mij die meer dan haar mannetje staat tussen haar drie broers en gisteren nog betrapt werd toen ze 's morgens voor dag en dauw op een stoel aan de snoepkast zat om haarzelf en de broers te voorzien, for the record: ze is vijf... :)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoera voor heerlijke kinders die op hun eigen fijne manier hun plekje in het leven vinden!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. zo zalig !!! Ze doet me een beetje aan mijn gekke dochter denken :-D

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Proficiat met deze toch wel speciale verjaardag! Zalige foto's; ze schetsen echt een mooi beeld. En daar op die boomstammetjes hebben onze kids ook een keer gezeten, denk ik ☺

    BeantwoordenVerwijderen
  7. een heerlijk mens is dat, die June van jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi in woord en beeld gebracht en o zo herkenbaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Proficiat aan jouw kleine meid! Een mooie blogpost voor later! Mijn jongste zit nu in het eerste leerjaar en ontpopt zich ook als een niet te stoppen lezer, zalig ...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. oooh zo heerlijk... ze doet me beetje denken aan die jongste van mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. "ik had toen al moeten weten..." :-) wat een zalige beschrijving van je dochter.
    Hier geen placenta pruvia, maar ook een dochter van 2,5 kg en 44 cm, (nu 2) en die is ook echt niet te onderschatten!

    BeantwoordenVerwijderen

Penny for your thoughts!