vrijdag 15 juli 2016

Live and let live ...


Deze blogpost was al een pagina lang, maar ik begin opnieuw. Ik heb zoveel te vertellen sinds die zoveelste verschrikkelijk aanslag, maar heb ook geen zin in gepreek en discussies. Dus ik kom maar meteen ter zake.

Ik ben boos. Boos op alle haters in de wereld. Op iedereen die zich beter waant dan een ander, ingegeven door een superioriteitsgevoel dat wordt geschraagd door afkomst, huidskleur, geaardheid of godsdienst. Op iedereen die andere mensen in hokjes stopt en niet verder kijkt dan dat. Een labeltje opplakt. Homo, moslim, ongelovige, zwarte ... Ik weiger om enkel dat te zien. Ik wil alleen maar mensen zien. Mensen die allemaal een eigen verhaal hebben. Soms extreem, helaas, maar vaak ook erg genuanceerd. Maar om die schakeringen te zien moet je wel uit je zwart-witte wereldje durven stappen.

Ik woon in Vilvoorde. Dat betekent dat mijn bleke, asblonde kinderen een grote minderheid zijn op school. Dat betekent ook dat ik heel veel nationaliteiten ken. Soms klikt het, soms niet. En soms maak je vrienden. Mijn wereld is zoveel groter geworden sinds ik Limburg achter me liet en in Brussel en later ook Vilvoorde ging wonen. Ik heb heel fijne mensen leren kennen, mensen die over bepaalde dingen heel anders denken dan ik, maar ook gewoon een heel groot hart hebben en dat hart op dezelfde manier laten spreken. En dat heeft ook mijn hart wat groter gemaakt en me een pak "levenswijzer" gemaakt.

Eenentwintig jaar geleden leerde ik mijn beste vriendin kennen. Ik had mijn Veilige Limburg verlaten om aan de VUB te gaan studeren, helemaal in het Grote, Enge Brussel. En in mijn jaar zat een gesluierd Turks meisje. Het klinkt nu belachelijk, maar ik was nog nooit in contact gekomen met een gesluierde persoon. Ik voelde me wat onwennig in haar buurt, wist niet goed wat ik moest zeggen. Zou ze me wel begrijpen? En dat gevoel leefde ook bij mijn medestudenten. Mijn eerste gesprek met haar was voorzichtig, en ik lette op dat ik goed articuleerde zodat ze me zeker zou verstaan.



Dat eerste jaar aan de universiteit ligt ondertussen ver achter me. En mijn beste vriendin woont nu om de hoek. Want we blijven in elkaars buurt hangen. Haar sluier draagt ze nu niet meer, en haar Nederlands is nog steeds perfect, wat het trouwens altijd al was. In die 21 jaar leerde ik haar cultuur beter kennen. Ik maakte kennis met haar mama, die de tafel vol lekkere hapjes zette en me pas weer naar huis liet gaan als ze me de deur uit kon rollen. Ik heb daar dingen gegeten die ik toen niet lustte (druivenbladeren, say what?) maar weigeren was geen optie. De gastvrijheid van die mensen is bijna beangstigend!

Mijn vriendin en ik zaten allebei op kot. In ons laatste jaar huurden we samen zelfs een appartement. Als zij moest bidden, hield ik me in stilte bezig. Waren er anderen bij, dan wisten die van onwennigheid niet waar kruipen. Voor mij werd het de normaalste zaak van de wereld.

Discussiëren over onze overtuigingen hebben we nooit gedaan. Ik kom uit een vrijzinnig nest. Ik ben zelfs niet gedoopt, en mijn kinderen zijn dat evenmin. Onze meningen op dat vlak lopen dus mijlenver uiteen. Maar daar hebben wij nooit een probleem van gemaakt. We geloven elk het onze, en dat is prima. Waarom zouden we daarover ook discussiëren? In ons hart zijn we hetzelfde. We huilen samen over het leed van de wereld, over mensen die het slecht hebben, kinderen die afzien. We proberen allebei ons steentje bij te dragen om de wereld een klein beetje leefbaarder te maken. We geloven in naastenliefde, in lief zijn voor elkaar, en dat is een geloof waar we allebei keihard achter staan. We zijn zo verschillend in afkomst, en toch zo gelijk in ons menszijn.

We zijn ondertussen al zo lang vriendinnen door dik en dun. Er werden 5 kinderen geboren, 5 huizen gerenoveerd, we waren tegelijk zwanger en gingen al vaak samen op reis. We vonden rond dezelfde periode de liefde, en die liefdes zijn nu ook de beste maatjes.




Het klinkt wat melig allemaal, maar zo voel ik me nu. Dat is wat die terreurdaden, dat extremisme, die onverdraagzaamheid met me doen. Ik hoorde vandaag een verschrikkelijk verhaal, over een Marokkaanse, gesluierde poetsvrouw die twee klanten verloor omdat ze de ene pijnlijke opmerking na de andere te slikken kreeg. Of ze een bommengordel droeg, terwijl ze gewoon wat was verdikt. Dat is iemand die je soms stiekem uit de weg wilt gaan, omdat ze je platdrukt als je ze op straat kruist. Iemand die overloopt van liefde. Iemand die net zo goed kapot is van wat er allemaal in de wereld gebeurt.


Laten we alsjeblieft wat liever zijn voor elkaar. Mensen met verschillende achtergronden kunnen echt perfect samenleven, dat heb ik de voorbije 21 jaar getest. Het is zelfs een groot succes gebleken. Meer dan een beetje respect en begrip voor elkaar is daar niet voor nodig. Het is echt niet moeilijk.


12 opmerkingen:

  1. wat een wijze woorden, ik deel je gevoel <3

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo is het maar net ;o) Ook en zelfs in dat verre Limburg! ;o) Zelfde mening, zelfde gevoel, zelfde instelling! <3

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Machtig verhaal... mooi geschreven! Jij bent een sterke dame!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een mooie, sterke en deels herkenbare post. Wil ook zeggen dat wij op hetzelfde moment op de VUB hebben doorgebracht. Mijn keuze als 18-jarige om in Brussel op kot te gaan en er te studeren (terwijl UGent veel logischer was geweest), staat in mijn top 5 van beste beslissingen van mijn leven (ooit over geblogd zelfs). Heb nog steeds het gevoel dat het mijn manier van denken (helemaal gelijklopend met wat jij hier zo treffend beschrijft) enorm bepaald heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel mooi geschreven, daar kan niks aan toegevoegd worden...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Inderdaad, laten we alsjeblieft wat liever zijn voor elkaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hartjes voor jullie. Hartjes voor een betere wereld zonder haat. <3

    BeantwoordenVerwijderen
  8. helemaal raak Judith. Ik mocht er al een keertje getuige van zijn, van die bijzondere vriendschap tussen jullie 2. Veel warmte voelde ik toen, om te koesteren.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Slik, zo mooi geschreven, zo herkenbaar.
    Ik verliet nu bijna een jaar geleden ook Limburg om in Brussel te werken en te wonen, I love it :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Penny for your thoughts!