zondag 16 augustus 2015

Over hoogsensitiviteit, en hoe ik een handleiding vond

Tijdens elk oudercontact, van de eerste kleuterklas tot het eerste leerjaar, keken Junes juffen ons met bezorgde ogen aan. Of we June toch niet eens zouden laten testen, want ze had toch onrustwekkende trekjes. Ze leefde in een bel, speelde vaak alleen ... Of we eens met het CLB konden gaan praten. Het woord 'autisme' viel nooit, want dat mocht niet, maar het stond in de ogen van elke juf te lezen.

En dus trokken we maar naar het CLB. Ook al maakten we ons zelf niet altijd zorgen. Ons kind speelt inderdaad graag alleen, leeft vaak in haar eigen wereldje, maar is wel sociaal en legt gemakkelijk contact. Alweer kwam autisme ter sprake, maar voor een test was ze op dat moment nog te jong.




Toen ook haar juf tijdens het eerste oudercontact van het eerste leerjaar haar ongerustheid uitte, omdat June zich vooral tijdens de speeltijden terugtrekt, in de rol van een dier kruipt en daar helemaal in opgaat, in haar eentje, ben ik wat beginnen surfen op het net. En daar was het: hoogsensitiviteit. Geen ziekte, geen stoornis, gewoon een karaktertrek. En een perfecte omschrijving van niet alleen mijn dochter, maar ook mezelf. Wat een ontdekking! De drama's bij het aantrekken van haar schoenen, omdat de naad van haar sok haar stoort, een labeltje dat kriebelt in haar nek, de buikpijn tijdens verjaardagsfeestjes, hoofdpijn soms, hartstochtelijke huilbuien op een ontroerend liedje, de prachtige tekeningen met de vele details, haar fantasie, haar onherstelbaar gebroken hart wanneer ik even boos op haar ben geweest, snel schrikken, haar gevoeligheid voor geuren, haar afschuw van natte of zanderige kleren, haar extreme perfectionisme, de diepzinnige vragen, haar lage pijngrens, haar verbluffend oog voor detail, haar voorzichtigheid in mogelijk gevaarlijke situaties ...

Plots ging het licht aan. Ik had niet alleen haar handleiding, maar ineens ook de mijne gevonden. Het opgeluchte gevoel dat we perfect normaal zijn, alleen een beetje anders. Gevoeliger, intuïtiever, moeilijker vaak.

De ontdekking ook dat maar liefst 20% van de mensen hier in meer of mindere mate last van heeft, en dat er dus veel meer kinderen zoals June zijn. En dat zoveel leerkrachten hiervan niet op de hoogte zijn, omdat hoogsensitiviteit een nog relatief jong begrip is. Omdat ze vaak blijven vasthangen aan de klassieke labeltjes. Er zijn misschien raakvlakken met autisme, maar het is tegelijk ook zo anders. Het is zelfs een grote rijkdom, als je er maar op de juiste manier mee omgaat. Het herkent en erkent.

Ik heb mijn kind opnieuw leren kennen, en ook mezelf. Ik begrijp plots waarom ook ik als klein meisje hysterisch in het rond schopte aan de voordeur, omdat mijn sok in de weg zat in mijn schoen, en ik aan niets anders meer kon denken. Waarom ik intens verdrietig kon worden als ik een triestig liedje hoorde. En nu nog, waarom ik zo verschrikkelijk zenuwachtig word als er achter mij een auto staat te wachten wanneer ik moet fileparkeren, waarom ik bijna gek word wanneer kind 1 me iets vraagt terwijl kind 2 me op de schouder tikt en de radio eigenlijk te hard staat, waarom ik onredelijk hard kan schrikken van het minste, waarom ik na een drukke dag in het gezelschap van veel mensen compleet ben uitgeput, ik zo perfectionistisch ben, en compleet ongelukkig wanneer het niet lukt om perfect te zijn, etentjes voor een wat grotere groep me enorm zenuwachtig maken, net als veranderingen of verrassingen, waarom de Gentse Feesten, festivals of drukke en luide feestjes een hel zijn voor mij, ik zo graag alleen ben, niet naar het nieuws kan kijken zonder te huilen, voortdurend het leed van de hele wereld met me meedraag, helemaal van slag kan zijn van een negatieve opmerking ...

Op de website van Kus de Kikker vond ik de perfecte omschrijving van hoogsensitiviteit:

Hoogsensitiviteit is een mooie, aangeboren karaktereigenschap. Je ervaart het als een last of een gave, afhankelijk van hoe jij en anderen ermee omgaan.
Hoogsensitieve personen hebben een gevoelig zenuwstelsel, waardoor ze geuren, geluiden, licht en sfeer sterker waarnemen. Ze hebben als het ware grotere antennes. Daardoor hebben ze meer tijd en rust nodig om indrukken en emoties te verwerken. Ze moeten zich af en toe terugtrekken, maar zijn zich daar niet altijd van bewust of krijgen er de kans niet toe.

En ook:

Hooggevoeligheid is een kracht, zeker geen ziekte of stoornis. Een niet (h)erkende hooggevoeligheid kan wel leiden tot leerproblemen, en op lange termijn zelfs tot ernstige lichamelijke en mentale klachten (CVS, fybromyalgie, depressie, burn-out).

Ik heb dit stukje geschreven omdat één reactie op de blogpost van Miss Pixie (ik was 'die andere blogster' in haar verhaal) me enorm raakte en heeft doen inzien dat er waarschijnlijk nog veel mensen in het duister tasten en misschien het licht gaan zien bij het lezen van deze post. Die na het lezen van mijn verhaal gaan googelen en van de ene verbazing in de andere vallen, omdat wat ze lezen zo herkenbaar is. Want het is zo fijn om eindelijk je eigen handleiding of die van je kind te ontdekken!


PS: er bestaan testen die helpen uitwijzen of jij hoogsensitief bent, en in welke mate. Je vindt er hier en hier. Neem ook eens een kijkje op deze website.

49 opmerkingen:

  1. Zo zo zo herkenbaar! Mijn oudste dochter valt ook precies onder de omschrijving en zij deed me inzien dat ook ik bij de hooggevoeligen hoor. Soms lastig maar meestal een mooie eigenschap! Bedankt om het nog eens zo mooi en helder op te schrijven, kreeg kippenvel van de herkenning!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoogsensitief, autisme, adhd, ...
    Als juf stel ik altijd dezelfde vraag: "Denken wij als leerkracht en ouders dat het kind in kwestie zelf hinder ondervindt (cognitief, sociaal, emotioneel) van zijn/haar karaktereigenschappen? Dat hij/zij er ongelukkig van is?"
    Ja, dan gaan we samen verder op zoek.
    Nee, dan melden we elkaar wat we merken, houden het kind goed in de gaten, maar is het verder dik oké.

    Iedereen past in een hokje, maar als ik jouw verhaal lees, lijkt jouw dochter niet ongelukkig en mag ze voor mijn part gewoon rustig zichzelf zijn en zullen jullie thuis je kind perfect kunnen leren omgaan met zichzelf! Goed bezig daar, mama en papa :-)
    (Al geeft zo'n handleiding wel een geruster gevoel, merk ik als trouwe aanhanger van 'oei, ik groei :-) )


    Juf die labeltjes niet altijd nodig vindt...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat was precies ook ons gevoel! Waarom een probleem zoeken als het kind perfect gelukkig is?

      Verwijderen
  3. De alinea waar je schrijft over fileparkeren, perfectionisme enz. 😱 echt het lijkt net alsof het over mij gaat. Confronterend. Ik ondervind weinig hinder... Behalve de faalangst ... Dat is hier een slapend gif

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik had het verhaal bij Miss Pixie ook gelezen,
    en ben me er wat in gaan verdiepen.
    Hoe meer ik me erin verdiep, hoe meer confronterend ik het vind.
    Het lijkt meer en meer alsof er een gigantische spiegel voor m'n neus wordt geduwd.
    Ook hier, bij jouw verhaal over jouw leven en dat van je dochter.
    Het klinkt me zo enorm herkenbaar in de oren, dat ik er een beetje bang van wordt.
    ik weet niet goed wat ik met deze informatie moet doen.
    Wat ik wel heel fijn vind, is om te weten dat het 'normaal' is,
    dat er niets mis is met 'ons'.

    Ik vind je ook heel moedig, dat je naar buiten durft te komen met dit verhaal,
    omdat het niet alleen over jou eigen leven gaat,
    maar ook over dat van je dochter.

    Grtjs

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Anka, je hoeft er echt geen last van te hebben, zolang je bepaalde situaties maar vermijdt. Het moeilijkste is misschien nog de juiste job vinden. Ik werk thuis, als zelfstandig vertaalster, in stilte en op mijn eigen tempo, en dat is ideaal. Deed ik een andere job, dan had ik in no time met een burn-out gezeten, daar ben ik heel zeker van. Maar ik besef heel goed dat die juiste job vinden allesbehalve vanzelfsprekend is. Maar je bewust zijn van de gevaren is al een grote stap in de juiste richting.

      Verwijderen
  5. Het doet deugd om te lezen! Sinds ik thuis werk, krijg ik vaak de vraag of het niet vervelend is om zo vaak alleen te zijn. Ik ervaar het meestal niet zo, want ik heb het alleen zijn ook nodig om mijn batterijen weer op te laden. Ook bij Viktor herken ik het, al is er bij hem misschien toch ook wel sprake van ASS. Welk 'labeltje' het ook is, het me het afgelopen jaar echt geholpen om door een andere bril te leren kijken. Minder focus op wat 'anders' is en meer aandacht voor de mooie kanten want die zijn er zeker ook! Intensief blijft het wel :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel herkenbaar. Ik moet ook altijd uitleggen dat ik het echt niet erg vind om alleen te werken. Dat het voor mij de enige optie is, zeg ik er meestal niet bij :-)

      Verwijderen
  6. Wat vind ik dit deugddiend om te lezen... Ik was er recent over beginnen lezen, na een blogpost bij Tiene, over hoogsensitieve kinderen, omdat ik bij m'n oudste echt veel dingen zie die 'anders' zijn dan andere kinderen, terwijl ik eigenlijk een beetje weigerachtig sta tegenover etiketjes. Ook over mezelf dacht ik veel na, maar bij sommige voorbeeldjes die ik las dacht ik'nee, echt niet'. Maar je beschrijving van jezelf is precies helemaal alsof het over mij gaat! Ik ga echt eens wat meer lezen hierover... En die post van miss pixie zoek ik ook Rens. Heel erg bedankt om dit te delen, echt!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. mooi verhaal, ik schreef net een maandje terug het verhaal van mijn hooggevoelige baby, ik wist al van in de zwangerschap dat ze anders was, zoals mij http://www.tie-ne.blogspot.be/2015/07/een-hooggevoelige-baby-een-uitdaging.html

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooi verhaal, Tiene! Het is wel een kant van HSP die ik minder goed ken, omdat mijn dochter en ik net rustzoekers zijn.

      Verwijderen
  8. Wat raakt je verhaal me erg...
    Maar wat is het goed dat meer en meer mensen hierover schrijven en open zijn want elke mens verdient zijn plekje in deze soms zotte wereld!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Jij schreef een heel mooie beschrijving over drie op vier personen in ons gezin. Ik hoor er zelf ook bij en mijn ouders ook. Gelukkig weten wij al heel lang wat we extra hebben en ik heb net door de herkenning een heel sterke band met mijn kinderen. Het is een sterkte en een zwakte tegelijk. Heel vaak uit de race stappen en luisteren naar niets helpt. x

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel juist, het heeft mijn band met June ook versterkt. Wanneer ze weer eens een crisis heeft aan de voordeur omdat ze de naad van haar sok voelt, staat mijn man zich boos te maken terwijl ik gewoon meeleef met haar. Ik voel die 'pijn' dan samen met haar :-) En dat haar moeder haar zo begrijpt scheelt enorm voor haar.

      Verwijderen
  10. Heel herkenbaar. Maar het komt er toch op neer dat je bent wie je bent en dat ook van andere accepteert.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Sterk, mooi en op een of andere manier ook herkenbaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Mooi beschreven, en wat fijn dat je nu de handvatten hebt gevonden om het leven wat makkelijker te maken soms, of alleen al maar om het soms wat meer te begrijpen. De puzzelstukjes die op de plaats vallen.
    Hier zijn we ook alle drie van het "gevoelige" soort, en daarbij ook nog van het meer "begaafde" soort. Hoe vaak dat mij al niet goed bedoelend is gezegd dat Meis toch wel autistische trekjes heeft, en ikzelf misschien ook wel ....
    Ik laat het zoals het is, labeltjes zijn gelukkig niet nodig nu.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Gigantische pluspunten: het is moeilijk om tegen mij te liegen. Ik merk het als iemand zich niet goed in zijn vel voelt, ik zie ook de stille mensen die zo veel mensen niet lijken op te merken. Ik word gelukkig van kleine dingen, het hoeft niet groots/duur/extravagant te zijn om intens te kunnen genieten. In mijn werk als studiebegeleider was het een groot pluspunt, omdat ik heel goed aanvoelde wanneer iemand de stof écht begreep en wanneer er "jaja" gezegd werd om niet af te gaan (merde, ik mis mijn job). Zet mij voor een groep van hoogstens 50 om iets uit te leggen en ik zie wie niet kan volgen én ik kan erop inspelen zonder ze voor schut te zetten. Alles lesgeef-achtig put me uit en geeft me vleugels tegelijk.
    Ik ken de handleiding, negeer ze als iets me energie geeft (ik wissel rust af met onrust) en pas ze zo goed mogelijk toe als dat nodig is. Mijn gevoelige kindjes hebben het niet makkelijk op school, al passen ze zich zodanig aan en zijn ze zo'n stillekes dat er nog geen labeltjes geopperd worden. Ik doe aan troosten, verkennen, zorgen voor het zelfbeeld, zoeken, vallen en opstaan, mezelf onderweg niet verliezen en vooral heel veel pogingen om van thuis een veilige rustige plek te maken van waaruit ze kunnen exploreren...
    Kennis geeft kracht. Weten wat je kan, erkennen wat moeilijk is, het helpt. De op-maat-geschreven-handleiding, daar moet ik nog even op wachten. Gelukkig komt de algemene info al goed in de buurt!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Inderdaad zoooo herkenbaar. Ik dacht altijd al dat ik anders was dan de anderen. Ik begreep alleen niet wat er 'mis' was. Ik heb er toch een minderwaardigheidscomplex aan over gehouden. Kan er niet tegen dat iets niet perfect is. Niets lukt zoals ik het wil dus ben ik dom en onhandig. Lesgeven put me énorm uit en ik ben dan ook al snel (als enige in het team) parttime gaan werken dus ik ben zwak. Ik ben het liefst alleen dus ben ik niet sociaal. Ja, ik vind het heel erg lastig. Ik hoop dat ik dat dan toch stilaan kan ombuigen na al die jaren. Bedankt voor al jullie getuigenissen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een laag zelfbeeld zit helaas ook vaak in het pakket. Ik denk altijd dat mensen me niet interessant vinden (want ook ik ben "saai" en graag alleen), en als ik onder vrienden of kennissen ben geweest, dan maak ik me achteraf altijd overdreven zorgen of ik wel de juiste dingen heb gezegd en gedaan ... Het is idioot, maar ik kan het niet helpen! :-) Maar het helpt al enorm als je weet waar die gevoelens vandaan komen.

      Verwijderen
    2. Anoniem, ik zit in hetzelfde verhaal. Juf met zoveel prikkels en gevoelens elke dag dat voltijds werken niet mogelijk is. Ik voelde me een sukkel, een zwakkeling, maar vond in de stille vrije uren een andere kant van mezelf, een sterke kant die zich ontwikkelde. Opladen is zo nodig.

      Verwijderen
    3. Dietemiet, ik heb juist hetzelfde! Ik kan nadien uren onnodig zitten malen over de dingen die ik wel of niet gezegd heb. Ik vind het moeilijk om te aanvaarden dat mensen mij interessant zouden vinden, wat is er nu zo boeiend aan mij... denk ik dan. Dat hoort er dus ook bij, goed om te weten. Wat ben ik blij te lezen dat ik niet alleen ben, dat het niet 'aan mij' lag.

      Verwijderen
    4. Jullie schrijven over jezelf, en tegelijk ook over mij, hoe kan dat toch? :)

      Verwijderen
  15. Wat een prachtig stukje! Blij dat jullie nu een tikje rustiger in het leven staan nu jullie je handleiding gevonden hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Redelijk herkenbaar. Alleen heb ik geen perfectionistisch kantje. Maar effe 'afsluiten' na een drukke dag heb ik dan wél weer nodig. Ga er mij alleszins meer in verdiepen.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Mooie omschrijving van June en jezelf! Ik herken mezelf in bepaalde eigenschappen, maar in andere dan weer helemaal niet. Alleszins boeiend om te lezen hoe jullie ermee omgaan en er echt een kracht van maken!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Hoi Dietemiet ... je bedoelde mijn reactie op Miss Pixie´s Blog ... :)
    Je hebt mij weer kippenvel bezorgd met dit blogbericht !
    Ik heb net een boek uit over HSP ( leven met hooggevoeligheid van Susan Marletta Hart , er is er nog eentje onderweg met de post > diegene die Miss Pixie aanhaalde dacht ik ) .
    Dit weekend is er iets geknapt bij mij . Het besef dat ik eigenlijk al mijn hele leven dingen doe die mezelf kapot maken , is heel erg confronterend geweest . Nu is er vooral enorme opluchting .
    Al 2 jaar sukkel ik van de ene depressieve periode naar de andere . Huisartsen minimaliseren of negeren ronduit wat ik te vertellen heb en hebben me doen inzien dat ik het op m´n eentje moet zien uit te klaren en grip te krijgen op mezelf .
    Gisteren werd mij pas echt duidelijk hoeveel signalen ik krijg van mijn lichaam dat het echt op is van zich maar aan te passen en gedwongen te worden in een leven dat pure roofbouw op mijn lichaam en geest pleegt .
    ( ik ben ook heel erg perfectionistisch , zeker naar mezelf toe : Niet zeuren , niet opgeven , tuurlijk kan je dat wel , hup . Of klaarstaan voor de hele vriendenkring en familie om ze te helpen , no matter when . Ook al valt dat net samen met een heksenketel thuis . Ja , want helpen doe je zo graag . Je kan geen leed van anderen zien , dus blijf je je maar inzetten voor meer en meer lieve mensen . Je verantwoordelijkheidsgevoel is gewoon te groot ! Mezelf daarbij wegcijferen hoort er gewoon bij )

    Het verklaart ook denk ik grotendeels waarom ik in 10 jaar tijd alleen nog maar tijdelijke en korte jobs deed en daarna elke keer een periode had waarin ik nog amper iets verdroeg .
    Ik had continu het gevoel dat ik niets waard was omdat ik niet ´zoals alle anderen´ gewoon fulltime vast werk kon houden voor jaren .

    Hoe ik al 10 jaar vaak wanhopig huilend probeer uit te leggen aan mijn vriend dat ik in de stad niet thuis ben en tot rust kan komen ( hij zegt dan goedbedoeld : ´loop eens door het park´ ). Ik heb het zicht, de geur en het geluid van de bomen en de lucht nodig ( en geen netjes aangelegde tuinen of parkjes maar de natuur in zijn puurheid ).
    Het is zelfs zo erg dat ik depressief terug thuiskom na een vakantie in de natuur , besef ik nu .
    Op den duur schaamde ik me voor mijn ´kinderachtig´ gedoe . Ik hoor blij te zijn dat we een dak boven ons hoofd hebben , op fietsafstand van alles zitten , cultuur van topniveau kunnen opsnuiven op twee straten van ons enz enz .
    En dat is nog maar een klein beetje van de gigantische lijst aan zaken die nu plots duidelijk worden van waar die komen .
    Dietemiet , mijn vader is ook zelfstandig vertaler . In die jaren dat ik al op zoek ben naar de juiste job voor mij , heb ik mij altijd 1 ding voorgehouden : niet zelfstandig worden zoals hij .
    Hij kon echt niet werken in kantooromgevingen en met mensen rondom zich , koos denk ik wel de perfecte job voor zichzelf ( wist dit ook al van zijn 12de ) ... maar hij is absoluut geen zakenman in die zin dat hij nu nog steeds voor minder dan het minimumloon werkt ( en vreselijk veel werk heeft daardoor , dat wel ) . Hij weet dat , maar het lukt hem niet van meer te durven vragen .
    En daar zit mijn probleem ook , ik ben zo meelevend dat ik alles gratis zou doen en mezelf ermee in problemen werk . Ik voel ook onmiddellijk aan wanneer mensen daar van profiteren , maar durf geen grenzen trekken . Maar blijf wel met dat negatieve gevoel zitten daarna .
    Je voelde hem waarschijnlijk al aankomen ;)
    Er is nog veel werk , maar ik zie het weer helemaal zitten . Hoe lastig het ook wordt , ik begrijp mezelf eindelijk .

    Ik wil je bedanken , samen met Miss Pixie ... jullie hebben mijn wereld op zijn kop gezet , maar wel eindelijk in de goede richting !
    Jullie krijgen een bijzonder plekje in mijn hart . xx Mieke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Mieke, ik ben zo blij dat je nu weet wat er 'scheelt' en dat er aan jou eigenlijk helemaal niets 'scheelt'. Je hebt het duidelijk flink te pakken, die hoogsensitiviteit. Hoewel ik een enorm verantwoordelijkheidsgevoel heb, ook naar de buitenwereld toe (ik plukte 5 dieren van straat, doe aan Pleegzorg) blijf ik wel aan mijn eigen welzijn en dat van mijn gezin denken. Geen geld durven vragen, ook dat ken ik. Als tiener tekende ik portretten, en als er vreemde mensen aan de deur stonden omdat ze via-via hadden gehoord dat ik dat goed kon en vroegen of ik voor een of andere gouden bruiloft een portret wilde maken, dan deed ik dat en durfde ik geen geld te vragen. Uit schuldgevoel, hoe vreemd dat op anderen ook overkomt. Maar in mijn werk heb ik dat (gelukkig!) niet, al zal ik een klant die per ongeluk te veel betaalt of te veel woorden telt daar wel op wijzen. Dus daar ga je (en ook je vader!) wel aan moeten werken, vrees ik, anders gaan mensen van je blijven profiteren. Want dat zullen ze zeker doen. Dat je vader zoveel werk heeft, zegt genoeg. Ik las op een Amerikaanse website eens dat de enige geschikte job voor een HSP een zelfstandige thuisjob is. Dat ik mijn hooggevoeligheid naar iets positiefs kan ombuigen dank ik aan mijn job. En je gezin gaat rekening met je moeten houden ... Je gaat hierin iets egoïstischer moeten zijn, al is dat niet gemakkelijk. Wat ik bijvoorbeeld niet kan, is in de zetel zitten terwijl mijn man een huishoudelijke taak doet. Dan voel ik me schuldig en moet ik ook iets doen. Terwijl omgekeerd, als ik stofzuig terwijl hij in de zetel zit, ik daar absoluut geen probleem mee heb. Dus dat is nog een groot werkpunt voor mij: dat eeuwige schuldgevoel. En geniet af en toe eens van een glaasje wijn. Op het drukste moment van de dag, wanneer ik aan het eten begin en de kinderen druk lopen te doen, geniet ik tijdens het koken van mijn dagelijkse glaasje wijn (eentje maar), en dat maakt dat ik eventjes niet meer hoogsensitief ben. Ik kan de drukte beter verdragen en ben positiever ingesteld. En jaloers op mensen die zich altijd zo voelen :-)
      Dus veel lees- en ontdekkingsplezier! Voortaan kom jij op de eerste plaats!
      xx

      Verwijderen
    2. Oh, en dat schuldgevoel als je je even niet 'nuttig' bezighoudt? Is dat herkenbaar? Daar heb ik misschien nog het meeste last van. Ik moet altijd iets 'nuttigs' doen (gelukkig hoort naaien of breien daar ook bij), en dat is enorm vermoeiend. Dan ga ik slapen met het gevoel dat ik een dag heb weggegooid. Enkel op reis heb ik daar geen last van. Soms dwing ik mezelf (meestal op zondagavond) om E! Entertainment op te zetten (ja, je mag me uitlachen) omdat ik mijn hoofd met die zender volledig leeg kan maken en me daarna weer helemaal herladen voel. Omdat ik even niet heb moeten nadenken misschien :-)

      Verwijderen
    3. Slik ... zeg , je blijft me rillingen bezorgen ( in de goede zin , hoor ;) ) !
      Ik tekende als tiener ook portretten ( ook een paar bruiloften ! ) ... was daar volgens iedereen heel erg goed in ( ik vond dat nu niet zo speciaal en snapte niet waar ze het over hadden , maar als ik ze daar een plezier mee kon doen ? Gráág dan ) .
      En ik durfde ook geen cent vragen !
      Het doet me enorm deugd van te lezen dat het jou wel lukt om voor je werk wel op je strepen te staan daarin ... een groot werkpunt hier , maar het is dus mogelijk !
      Mijn grootste angst wordt misschien toch het enige dat voor mij vol te houden is dan ... een leven als zelfstandige ... stof tot nadenken !
      Hahaha ! Dat van in de zetel zitten terwijl je man iets in het huishouden doet : oooo jawel , ik kan dat ook écht niet ! En omgekeerd heb ik het daar maar heel soms moeilijk mee ( als ik de hoeveelheid werk allang niet meer aankan ) . Ik voel mij daar vreselijk verantwoordelijk voor en voel mij door en door schuldig als ik mij niet ´nuttig´ bezig houd .
      Vermoeiend ? Het is een regelrechte uitputtingsslag ... Op reis heb ik dat ook totaal niet . Wij kamperen normaal en bezoeken af en toe eens een stad , maar het merendeel van de tijd brengen we door in de natuur rondom ons . Is het daarom ... ? Geen idee eigenlijk .
      E Entertainment ken ik niet , maar ik heb periodes dat ik zo´n zender als Vitaya of TLC opzet . Eigenlijk boeien ze mij veel te weinig , maar dat is denk ik net wat ik dan nodig heb : niet nadenken ;)
      Al kijk ik amper nog tv : dat vreet ook energie bij mij . Ik begon op den duur zelfs de kleding die de personages aanhebben , te ontleden . Historische films of series waren spek naar mijn bek op dat vlak : zo ingewikkeld en weinig gekend . Maar vroeg je me nadien waar de film over ging : geen flauw idee ;)
      Of ik bestudeerde het licht in films , echt uitgeput kon ik zijn dan na 2u observeren .
      Ik moest die films trouwens opzetten zonder muziek , of ik werd teveel meegesleurd met de muziek . Ook de reden waarom ik amper films kijk , buiten echte feelgoodmovies dan : ik wordt er zodanig in meegesleurd dat ik er soms weken slecht van loop .
      Ik weet nu ook waarom mijn vriend hier thuis geen Nick Cave bv. mag opzetten : elke valse noot erin , leidt mij van de rest af .
      Hij verklaarde mij altijd voor gek ... en dat gaat dan nog maar puur om het technische van de muziek , niet het emotionele erin .
      Ja , héél veel ontdekkingsplezier is het hier dus :)
      Nu maar hopen dat mijn vriend er ook wil over lezen en het serieus genoeg neemt , hij is nl. heel rationeel en zowat het tegenovergestelde van mezelf ( buiten het creatieve dan ) .
      Want ik denk dat het zonder begrip of ondersteuning , onhoudbaar wordt voor ons gezin .

      Heb ik je al bedankt ? ;)
      Je verdient een applaus om hier zo openhartig over te zijn !
      xx Mieke

      Verwijderen
    4. Ja, je had me al bedankt :-))
      Allez zeg, jij maakte ook portretten. Grappig. Het valt me wel op dat veel HSP goed kunnen tekenen. Misschien omdat je daar enorm veel rust in vindt. Mijn dochtertje tekent ook goed. De details in haar tekeningen! En dat was al zo toen ze nog veel kleiner was. En nooit een huisje, een boompje of een regenboog, zoals mijn zoontje en zoveel andere kinderen, maar altijd een heel verhaal. En in tekenfilms is ze net als jij: ze heeft alle details gezien, en die komen dan terug in haar tekeningen. Het verhaal zelf ontgaat haar vaak :-) Voor haar is dit nu nog een rijkdom, maar op termijn dreigt ze zich misschien ook te verliezen in details. Ik kan me gelukkig nog echt laten meeslepen door een film of door muziek (maar muziek enkel als er geen andere prikkels zijn :-)).
      En je man: het is inderdaad heel belangrijk dat hij dit ernstig neemt, anders ga je nog geen stap verder komen. Er is een boekje (http://www.bol.com/nl/p/de-hoogsensitiviteit-survivalgids/1001004008242783/) dat werd geschreven voor hoogsensitieve kinderen, maar misschien is het wel interessant voor je man om te lezen, omdat hij het heel snel uit zal hebben en toch het algemene plaatje zal snappen. In een dik boek zal hij zeker geen zin hebben als hij al sceptisch is. Veel succes, en mail me gerust als je met een ei zit (judith.demeester@skynet.be) xx

      Verwijderen
    5. Ah , dat is inderdaad een goede tip van die survivalgids : lijkt me inderdaad een stuk beknopter . Hij heeft alleszins duidelijk geen zin in dikke boeken lezen ( wat mij er doet bij stilstaan dat ik hem in 15 jaar tijd nog maar 2 boeken zag uitlezen ;) ) .
      Teken jij ook ?
      Hihi , en dat van dat ei : superlief van jou , hoor !
      Ik zal het in mijn achterhoofd houden <3
      xx Mieke

      Verwijderen
  19. Ik ontdekte uw blog en dit bericht nog maar net, maar wat ik ben ik blij dat je hier zo open over schrijft. Ik herken mezelf en mijn zoon heel hard in de kenmerken van een HSP. Nu ik het weet waar die crisissen soms door komen is het veel makkelijker om hem te begrijpen en ermee om te gaan. Dat hij nachtangstaanvallen heeft, komt volgens mij ook daardoor. Dat hij zoveel dingen opvangt die hij niet altijd kan verwerken. Gelukkig weet hij niet dat hij een aanval heeft gehad, dus dat scheelt.
    Ik vind het meer een verrijking dan een last. Hoe hij met alles omgaat. Al is het soms moeilijk om hem de 'zorgen van de wereld' van zijn schouders te nemen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een moeder die hem begrijpt is al een enorme hulp. Hij zal de prikkels die hij overdag binnenkrijgt inderdaad 's nachts moeten verwerken. En dat doen wij misschien ook. Misschien verklaart dat ook waarom ik me overdag vaak zo moe voel.

      Verwijderen
  20. Mijn oudste heeft dat ook, net als ik. We leven ook in een erg drukke samenleving, vind ik. Maar thuis is het bij ons rustig, ondanks de 4 kinderen, en krijgt iedereen de kans op bij te tanken. School blijft wel wat moeilijk, want met die grote bende kinderen de hele dag in één kamer, dat is niet gemakkelijk? Het valt me ook op dat de klassen nu veel drukker zijn dan toen ik naar school ging. Ik herinner me een klas met de banken in rechte rijen, een bord, een bureau voor de meester/juf, een paar gesloten kasten en enkele posters. De klassen waar mijn kinderen in zitten, zijn voor mij rommelig en druk, met banken in groepjes en scheef, overal felle kleuren, een smart board met bewegende beelden, open rekken, een computer. Voor ik zelf thuis aan iets begin wat concentratie vraagt, ruim ik op (deed ik als student ook voor het studeren), maar mijn zoon moet zich concentreren in een super-prikkel-rijke omgeving. De leerkrachten denken dat hij een concentratie-stoornis zou kunnen hebben... ik heb mijn twijfels.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klopt, de klassen waren vroeger misschien "saai", maar ze gaven wel veel meer rust. Ik zou me in de huidige klassen ook onrustig voelen. Mijn bureau moet ook netjes zijn wanneer ik werk. Zelfs het minste kan me dan storen. Jammer dat hoogsensitiviteit vaak nog onbekend is op school, hoewel er toch veel kinderen mee zitten ... Ik heb de directrices van mijn school en Junes juf wel deze brochure bezorgd: http://hooggevoeligvlaanderen.be/onewebmedia/HSK_brochure.pdf
      Misschien ook nuttig voor jullie om aan de juf/meester te geven?

      Verwijderen
  21. Ik wilde me al een tijdje wat verdiepen in hoogsensitiviteit, omdat ik in mijn dochter veel typische eigenschappen herken. Tot ik het verhaal van Miss Pixie las en bedacht dat het misschien ook wel op mij van toepassing is. En dan is het fijn om hier meer over te lezen, om toch een soort van 'handleiding' te hebben en niet zozeer een 'label' of dat er per se iets 'mis' moet zijn. Bedankt om dit te delen!

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Ik kom je blogbericht hier nog eens lezen. Herkenning. Parallellen. Wat ik al een tijdje vermoedde, werd ondertussen bevestigd. Zowel ikzelf als mijn zoontje scoren heel hoog op de zelftest van HSP Vlaanderen. Voor ik het begrip 'hoogsensitief' kende, benoemde ik mezelf altijd als 'sfeergevoelig'. In sommige situaties kon/kan de sfeer op een bepaalde plek enorm veel invloed op mij hebben.
    Bijzonder ook om te merken dat blogdames waar ik een klik mee ervaar ook hoogsensitief zijn. Blijkbaar voelen we mekaar ook aan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is zeker zo! Je haalt ze er op den duur ook snel uit, je "soortgenoten" ;-)

      Verwijderen
  23. Jaren geleden ook (eerder toevallig) op het begrip 'hoogsensitiviteit' gestoten en sindsdien is er een wereld voor ons (mezelf en de kinderen) open gegaan! Zo veel herkenbare zaken en zoveel verklaringen voor ons soms 'zo anders voelen'. Na veel oefenen en uitproberen kunnen we er nu heel goed mee omgaan: we glippen er af en toe eens tussenuit (net terug trouwens van 3 dagen absolute stilte en adembenemende natuur in de Ardennen), we zorgen voor een plaatsje om bij te tanken in ons eigenste nestje en af en toe nemen we onze kids mee naar 'den buiten' om hen te helpen tot rust te komen. Dank je wel voor je mooie getuigenis; je zal er heel veel mensen een dienst mee bewijzen! Lieve groet, V.

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Bedankt voor dit stukje! Ook hier klinkt alles heel herkenbaar.
    Ik weet al bijna tien jaar dat ik hoogsensitief ben. Het is zeker niet altijd makkelijk, maar eens je ook je sterktes kent en weet hoe je ermee om moet gaan wordt het veel leuker. Helaas is HSP-zijn in veel situaties, vb. op het werk, een heuse zoektocht...

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Inderdaad heel herkenbaar! Ik heb 2 jaar terug ook tot de ontdekking gekomen dat zowel mijn oudste dochter als ikzelf hoogsensitief zijn. Wat een heljaar hebben we toen met haar beleefd! Autisme spookte toen ook door mijn hoofd maar dankzij een collega (bij wie ik mijn zorgen uitte) leerde ik het begrip 'hooggevoeligheid' kennen. Ik ben toen op zoek gegaan naar literatuur hieromtrent en wist meteen dat mijn dochter niet autistisch maar wel hoogsensitief is (en toen heb ik ook mezelf beter leren kennen). Ik moet wel toegeven dat het steeds gemakkelijker wordt met de dochter nu ze ouder wordt maar het kan natuurlijk ook zijn dat ik meer begrip heb gekregen voor al deze 'trekjes' omdat ik er mij nu bewust van ben...

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Hoi Dietemiet.
    Ik vind het erg knap van je om dit artikel de wereld in te sturen. Ook hoe je hiermee omgaat voor jezelf en je dochter is knap! Je dochter is gezegend met zo'n mama :)
    Het meeste van wat je schrijft is zooo herkenbaar! Door dit te lezen besef ik eens te meer waarom ik het met bepaalde dingen zo moeilijk heb. Zoals je hierboven ook schrijft is het vinden van de juiste job van groot belang. Maar laat dat nu net hetgeen zijn waarmee ik momenteel in de knoop zit. Ik voel dat ik het niet lang meer kan volhouden zo, en dit is al de 2e keer op 2 jaar tijd. Ik heb me al suf gepiekerd over mogelijke loonbaanwendingen, maar tot nu toe zonder resultaat. Op zo'n momenten doet het echt deugd dit te lezen en te weten dat er nog 'gelijkgestemde zielen' rondlopen!!
    Vele groetjes!
    PS: Ik vind je naaisels geweldig :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een superlief berichtje! Bedankt voor de lieve woorden xx

      Verwijderen
  28. Ook voor ons heel herkenbaar!! De dag dat ik las over hoogsensitiviteit ging ook voor mij het licht aan, zowel wat mezelf betreft als 1 van mijn 3 kinderen. Het zijn alle drie gevoelige kindjes, maar de middelste is overduidelijk hoogsensitief, op alle vlakken. Zowel lichamelijk (alle etiketjes uit de kleren, last met kousen, schoenen, ..., daarnaast ook allergieën, heel tere huid, ...) als mentaal (overprikkeling, rust nodig hebben, géén filter voor omgevingsgeluiden, zeer emotioneel, ofwel héél verdrietig ofwel héél blij, ...). Ook als baby was ze duidelijk "anders": huilbaby, alleen tot rust komen in draagdoek, ....) Ik ken haar nu goed, en ik kan perfect met haar om, ik ben de enige die haar snel gekalmeerd krijg bij een woede-aanval, bij mij komt ze tot rust... Op school heb ik nu het geluk dat ze dit jaar bij een héél goede juf zit. Ik heb tegenover die juf de term "hoogsensitief" nog niet uitgesproken, omdat het gewoon niet nodig is! Ze voelt mijn dochter goed aan een geeft haar veel bevestiging. En dat is nodig, want haar vorige juffen waren niet zo begrijpend en vorig jaar werd mijn dochter bovendien zwaar gepest op school. Dit is nu allemaal beter, dankzij een betere aanpak! Maar het is wel jammer dat dit allemaal van "toeval" moet afhangen. Ze had evengoed bij die autoritaire meester kunnen zitten van de parallelklas, en dan waren de problemen ook dit jaar niet te overzien... Daarom is mijn vurigste oproep: zorg ervoor dat het onderwijs afgestemd geraakt op hooggevoelige kinderen. Daar is niet eens zoveel voor nodig! Juffen/meesters die goed kinderen aanvoelen (er zijn nog vele andere!!!), af en toe rustmomentjes inbouwen, positief omgaan met kinderen dwz hun positieve kanten ook benadrukken en niet steeds alleen maar afbreken. De opleiding tot leerkracht heeft hier een taak te vervullen!

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Waaw, wat schrijf je het mooi ! Ik kan mezelf terugvinden in jou en mijn zoontje in je kindje ! Het zal nog een hele opdracht worden in het eerste leerjaar. Hij doet het goed maar er zijn veel lege pagina's die vol rood staan :( Hoe gaat het nu ? Liefs E.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh, dank je! We zijn nog altijd aan het zoeken, maar nu laten we ons ook wat begeleiden. Hopelijk gauw een handleiding! :-)

      Verwijderen

Penny for your thoughts!