Ruilhandel

Mijn man kreeg de vraag de website van een nieuw restaurant te vertalen. En in plaats van een vette factuur te sturen, stelde hij de eigenares voor de vertaling te maken in ruil voor een etentje. "Deal", klonk het. "Je krijgt het lunchmenu en het aperitief, maar de rekening voor de drank is voor jullie". Geen probleem, dachten wij, die cola betalen we zelf wel!

Aan het fornuis staat sterrenkok Alexandre Dionisio, die zijn carrière begon bij grote namen zoals Pierre Wynants en Yves Matagne. Na een deelname aan Top Chef opent Alexandre zijn eigen restaurant en krijgt hij 6 maanden later zijn eerste Michelin-ster. Gault & Milliau kroont hem in 2013 tot ‘beste Brusselse jonge chef’.

Dus ja, een tikkeltje benieuwd toch wel ...

En dus trokken we op een vrijdagmiddag naar Villa in the Sky in de chique Brusselse Louizalaan. Op een halve wolkenkrabber stond een glazen constructie waarin het restaurant was ondergebracht.

 

En dat was voor iemand met hoogtevrees echt wel hoog ... Maar goed. Ik kwam, zag en overwon. En genoot met volle teugen van het adembenemende uitzicht over Brussel.

Het aperitief werd aangerukt, met in zijn zog een heleboel hapjes en ovenverse broodjes. Genieten! Toen ik aan de "nootjes" was begonnen, kwam de dienster vriendelijk melden dat ik de decoratie echt niet hoefde op te eten.

Trouwens, dat groen rechtsboven is geen jelly, maar een bord. Ik ben beleefd gebleven en heb dat niet opgegeten.

Ondertussen waren ze ook al komen aandraven met de wijnkaart. Veel flessen met een prijs van 2 cijfertjes stonden er niet op. We gingen dan maar voor "een glaasje huiswijn". Altijd een slimme keuze, want huiswijn is toch het visitekaartje van een restaurant. Maar de prijs, daar hadden we het raden naar.

Het voorgerecht was iets met mosselen en schuim. Maar vooral van die groentemix heb ik zo genoten. Ik was al dol op selder, maar nu ga ik echt bij de fanclub.

En toen kwam het goud. Van de risotto en smeltende tarbot droom ik nog steeds.

"Ja meneer, u mag het servetje opeten." Het dessert: een mousse van bittere chocolade onder een lapje witte chocolade, mango, bloemetjes en mangoazijn.

Als afsluiter bestelden we nog een café gourmand, zoals dat dan heet. En van de "nootjes" bleef ik deze keer af.

De rekening dan maar. Voor de drankjes, niet voor de rest. We hadden vertaald, weet je nog. En dan toch nog verschieten: 53 euro voor 3 wijntjes van 3 cm en 2 koffies. Mja.

Maar het was weer een ervaring die nog lang bleef nazinderen op onze smaakpapillen. En dat pakken ze ons niet meer af!

Enne ... je hebt een restaurant en hebt een vertaling van je menu en website nodig? Eén adres! ;-)