woensdag 23 september 2015

Een inzicht

Jaren had ik het gevoel dat ik als moeder tekortschoot omdat ik niet met mijn kinderen speelde. En met spelen bedoel ik echt spelen: met de blokken bouwen, knutselen, samen kleuren of tekenen, samen naar een tekenfilm kijken ...

Want moet dat niet, met je kinderen spelen? En het liefst nog een hele namiddag?

Neen, dat moet niet. Ik ben ineens tot dat inzicht gekomen - echt als 'poef', de geest uit de fles - toen ik eens stilstond bij de momenten dat ik een klein meisje was en samen met mijn broer opgroeide bij mijn vader. Noot van de redactie: toen mijn broer en ik nog veel te klein waren besloot mijn moeder dat het moederschap misschien toch niet zo haar ding was en bleven we achter bij onze papa, de meest toegewijde vader dat dees aard ooit mocht aanschouwen. En gelukkig maar! Maar dat terzijde, om even de achtergrond te schetsen, want mijn vader stond niet alleen in voor de zorg voor twee kinderen, maar ook voor het huishouden en de was en de plas, en zette bovendien elke avond een warme maaltijd op tafel. Logisch dus dat hij op zaterdag nooit de knutseldoos bovenhaalde om een hele namiddag met ons te knippen en te plakken.

Maar dat misten en verwachtten wij ook helemaal niet. En dat inzicht, dat kwam er dus ineens toen ik nadacht over de momenten die wij toen - en nu nog - koesterden: 's morgens bij papa in het grote bed kruipen en samen rustig wakker worden en veel babbelen en lachen. Samen met hem boodschappen doen na school. In mijn bedje wachten tot mijn broer sliep en dan stilletjes naar de woonkamer sluipen, omdat ik ouder was en nog eventjes tv mocht kijken in papa's sterke armen (sorry, broer). Dát zijn de momentjes die ik nu koester.

Het klinkt gek, maar na dat inzicht viel er ineens een blok van mijn schouder. Ik doe al die dingen al, en meer dan genoeg. Ik ben altijd beschikbaar, zak op mijn knieën tot hun ooghoogte om naar hun Grote Verhalen te luisteren, sla de dekens open wanneer ze in het weekend veel te vroeg onze kamer binnen trippelen ... Ik ben er altijd wanneer ze me nodig hebben. En hopelijk zullen ze dat gevoel altijd met zich meedragen, nu en later.


Ik voel me nu niet meer schuldig wanneer ze me vragen om samen met hen naar een tekenfilm te kijken en ik "nu niet, liefjes" antwoord omdat ik daar op dat moment echt geen zin in heb. Want ik ben wel altijd in de buurt. Sta klaar om ze te troosten wanneer het eng wordt. Want neem het aan van een ervaringsdeskundige: gewoon je mama (en/of papa) in de buurt hebben, dat is een ongelooflijke en helemaal niet zo vanzelfsprekende luxe!

Dus laten we allemaal stoppen met dat schuldgevoel. Afgesproken?

22 opmerkingen:

  1. heel mooi! dit neem ik ook mee voor mezelf!! ik voel ook vaak die druk om dingen samen te moeten doen, om "zo'n" mama te zijn, dus dit is echt leuk om lezen! dankjewel!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Herkenbaar. Ik ben ook niet zo'n moeder. Ik heb vandaag eens met hem geschaakt, maar dat was omdat hij daar al weken voor aan het zeuren was. Mijn man daarentegen vindt dat wel plezant. Handig ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel waar! Ik zou het als kind ook gewoon niet kunnen verdragen hebben als mijn moeder constant met mij wilde spelen, eigenlijk :p

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mijn vader speelt nu veel met mijn oudste zoon. Dat deed hij vroeger niet met ons, ik hou het dus ook voor mijn eventuele kleinkindjes ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zoooo herkenbaar :-) En dan denk ik aan mijn mama ... die nooit tijd voor mij had, omdat ze een restaurant runde, en dat nu niet bepaald de meest kindvriendelijke openingsuren had ... En als ik nu zie hoe zij met mijn kinderen speelt, hele fantasiewerelden opbouwt, knutselt en verhalen vertelt... en hoe zij daar zo enorm van geniet, dan denk ik ... misschien moet ik dat aan haar laten ... zij heeft dat verdiend ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat ben ik blij om dit te lezen. Ik speel wel af en toe eens met mijn kinderen maar voel me ook steeds schuldig dat ik het niet zo vaak kan doen als zou "moeten". En al die uitstappen doen, social media staat er vol van, alsof iedereen elk weekend de tijd heeft om alle kindertrekpleisters op te zoeken om de kinderen te entertainen. Ik jammer genoeg niet. Maar zoals je schrijft, ik ben wel de zorgzame, oplossing-voor-alles-bedenkende, altijd-aanwezige mama. Oef, ik ga me ook minder schuldig voelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik ben (nog lang) geen mama, maar ik ben akkoord met de afspraak! ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik kwam een tijd geleden ook al tot dat besef. Mijn moeder was full-time thuis, maar speelde eigenlijk nooit met ons. Wel bracht ze soms wat materiaal aan (de wasdraad werd een tent), knutselmateriaal lag voor het grijpen,... En ze was er inderdaad altijd. Ik speel maar heel weinig met mijn jongens, af en toe eens voetballen of in hun restaurantje gaan eten. Maar ze mogen wel heel veel dingen samen met mij doen: koken, in de tuin werken, verbouwen,... En ik heb het gevoel dat ze die 'echte' dingen nog veel toffer vinden.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Moedige post!
    Misschien had ik in mijn laatste post ook wat meer moeten benadrukken dat ik voorafgaand aan de moeder-dochter uitstap naar Arras, nachten heb wakker gelegen met de vraag 'over wat ga ik de hele tijd met haar praten', en 'hoe ga ik haar tijdens de wissels van de artiesten entertainen' ... maar eens je de 'druk' laat varen, is het genieten, dat moederschap !
    Mijn moeder verwijt mijn vader soms dat hij er weinig was en hij zich niet met de vier kinderen bezig hield: ik heb dat gevoel totaal niet, mijn vader was er mss veel niet, hij was er wel op de momenten dat het ertoe deed, net zoals ik er -hopelijk- zal zijn voor mijn dochters ! Hoe ouder de meisjes worden en hoe mondiger ze worden, blijkt meer en meer dat hun mooie herinneringen echt liggen in kleine dingen en dat de momenten die mss voor jou banaal lijken, bij hen geboekt staan als 'het mooiste moment van hun leven' :-)
    Ik ben lang jaloers geweest op mijn schoonmoeder die mijn dochters urenlang kon entertainen met knutselwerkjes en ik -met mijn jeugdbewegingsverleden- kon het niet opbrengen om zelfs maar een kleurboek boven te halen ... Of op moeders die het kunnen opbrengen urenlang naast hun kinderen zitten om huiswerk te maken...
    Het grappige is wel dat veel van mijn vriendinnen denken dat ik een 'typische knutselmama' (als er al zoiets bestaat) ben ...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Och, soms doe ik dat wel, eens mee lego maken omdat ik dat ook stiekem nog graag doen. Of mee een film kijken. Knutselen heel af en toe. Meestal blijft het bij gerief op tafel zetten en dan laat ik hun creativiteit aan de beurt. Als je hun handje vasthoudt, moeten ze hun fantasie en creativiteit niet meer gebruiken en gaan die mooie eigenschappen verloren. En dat zou ik zo jammer vinden.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. awel ik vind dat ook, dus geen schuldgevoel (daarover:) hier, ik volg en mother on :)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dat stelt me gerust, bedankt! Ik vond het vaak moeilijk om 'nu even niet' te zeggen. Maar het mag! En ik ben niet de enige die het doet. Oef.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Heel erg geruststellend om al die gelijkgestemde reacties hier te lezen. Ik worstel er soms ook wel mee. Laatst las ik echter een interview met een pedagoge die verklaarde dat je kinderen juist zelf moest laten spelen. Als ouder ben je een vangnet, geen speelkameraadje en zelf spelen stimuleert juist hun fantasie. Maar toch....

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Heel herkenbaar, zelf was ik de enige kleine thuis en mijn moeder speelde nooit mee (was ook geen probleem), wij hebben zelf 4 kids en die spelen super samen en toch voel ik me ook te kort schieten omdat ik liever niet "mee speel", ik voel dat ik gewoon niet meer geniet van het fantasiespel, er naar kijken wel, maar echt de pop iets laten zeggen. Nee, speel maar liever met je broer en zussen. Fijn te lezen dat anderen vergelijkbare zorgen hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ook bij mij: heel herkenbaar, dat schuldgevoel omdat je zegt: nu niet. Gewoon omdat je geen tijd of geen zin hebt. Ik denk ook dat het soms in de kleine momenten zit... Al herinner ik mij bijvoorbeeld wel van mijn jeugd dat mijn mama nooit geen tijd had in de week. Dat was thuiskomen, eten klaarmaken, alles opruimen afwassen en tegen dan moesten wij naar bed. Ik weet ook nog hoe jammer ik dat altijd vond. Dat is iets wat ik zeker wil vermijden maar toch ook dikwijls hier zie terugkeren...

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Weg met dat schuldgevoel al is dat soms makkelijker gezegd dan gedaan ;-)
    Ik vraag me soms ook af ben ik wel goed genoeg bezig want ook ik ben geen moeder die hele dagen voor entertainment zorgt voor de kids, kweet niet wat voor uitstappen plant etc.
    Onlangs kreeg ik een artikel te lezen dat het wel gezond zou zijn om niet continu met je kids bezig te zijn en dat liet mijn schuldgevoel ook wat wegnemen ;-)
    en als ik dit lees... tjah dan kan ik alleen maar denken een goeie moeder schuilt helemaal niet in vollen bak entertainen... het gaat over iets helemaal anders en met dit bericht sla je de nagel op de kop!

    BeantwoordenVerwijderen

Penny for your thoughts!