Het geschenk waar ik 8 jaar aan werkte

Al van toen Elliot heel klein was hield ik een dagboek bij. Geen dagboek waar ik mijn diepste zielenroerselen in neerpende, maar eerder een soort van 'logboek'. Ik noteerde er alle nieuwe mijlpalen van mijn kinderen in: de eerste woordjes, de eerste tandjes, de eerste stapjes, kleine anekdotes ... En stilaan kwamen er ook kleine gesprekjes in te staan. Grappige uitspraken of grote kleine levensvragen.

Iedere moeder kan je vertellen wanneer haar kind zijn eerste stapjes zette. Maar alle andere kleine dingen, die vergeet je. Daarom noteerde ik ze, voor later. En ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan! Onlangs las ik het nog eens helemaal door, en de tranen rolden over mijn wangen van het lachen. Verschillende keren riep ik mijn man: "Hoor eens, hoe grappig!" En iedere keer moesten we zo hard lachen, alsof het de eerste keer was dat we het hoorden.

Vierenvijftig bladzijden telt het dagboek nu al. Er staan een paar fotootjes in, maar niet veel. De laatste jaren wordt het ook aangevuld met verslagjes van oudercontacten.

Het Grote Plan is om het later, wanneer mijn kinderen volwassen zijn of het eerste kleinkind wordt geboren, te laten afdrukken en aan mijn kinderen cadeau te doen.

En toen bracht mijn schoonzus me op een schitterend idee, zonder dat ze het zelf besefte. Toen het digitale dagboek nog niet zo lijvig en zwaar was, stuurde ik het haar regelmatig door. Ze vond het zo leuk om erin te lezen. Maar de laatste jaren kwam dat er niet meer van. Ze vroeg er een paar maanden geleden dus nog eens naar. En toen kwam ik op het idee om het te laten afdrukken en met kerst cadeau te doen.

Ik stuurde het pdf-bestand naar een professionele drukker. Dat was een behoorlijk duur grapje, maar het resultaat was het leukste geschenk dat ik ooit gaf.

Ik had wat meer aan de lay-out en vooral de cover willen werken, maar dat is door tijdsgebrek niet meer gelukt.

De kinderen tekenden ook nog op porselein met een speciale stift. De bordjes en het kopje gingen een halfuurtje de oven in op 160 °C en konden toen worden ingepakt.

Fijne feestdagen iedereen!

De Birdie Jurk van La Maison Victor

Mijn June staat prachtig met rood. De Birdie Jurk uit het herfstnummer van La Maison Victor leek haar dan ook op het lijfje geschreven. Ik bestelde de stofjes bij LMV zelf en maakte precies hetzelfde jurkje. Misschien is dat voor een blog niet erg interessant, maar omdat ze er zo goed mee staat (en er zo leuk mee poseert), wil ik het toch delen.

Binnenkort maak ik er nog eentje in donkergrijs en zwart/zilver, voor de feestdagen.

Het meisje en haar hondjes

Ik maakte voor June een jurkje met hondjes op. Bij 6-jarigen is dat scoren, geloof me!

Het patroon komt uit Stof voor durf-het-zelvers 2. Ingewijden zullen perfect weten waarover ik het heb als ik zeg dat dit een Anna-Jamie-Fleur is. Als je het in Keulen hoort donderen, moet je beslist het boek kopen. Het biedt enorm veel combinaties in voorkanten, rugstukken, mouwtjes en rokdelen voor jurkjes, zodat je naar believen kunt combineren en zo je eigen stuk kunt maken. Knap bedacht van Griet De Smedt!

In mensentaal betekent dit dat het rokdeel van dit jurkje werd gefronst en dat de achterkant sluit met knoopjes. Ik voorzag de rok ook van een voering zodat ze dit jurkje ook in de winter kan dragen.

Ik breide ook de Minty Cardigan uit het lentenummer van La Maison Victor. Net zoals in het voorbeeld gebruikte ik Kid Classic van Rowan, in de kleur 'Tea Rose'. De maat die ik koos (122) is eigenlijk veel te groot voor mijn spriet van een dochter. Aan de lengte zie je dat niet, maar wel aan de mouwen. Maar ach, zo kan ze hem nog lekker lang dragen!

 Fotomodellen: June de Dochter en Lola de Hond.

Ruilhandel

Mijn man kreeg de vraag de website van een nieuw restaurant te vertalen. En in plaats van een vette factuur te sturen, stelde hij de eigenares voor de vertaling te maken in ruil voor een etentje. "Deal", klonk het. "Je krijgt het lunchmenu en het aperitief, maar de rekening voor de drank is voor jullie". Geen probleem, dachten wij, die cola betalen we zelf wel!

Aan het fornuis staat sterrenkok Alexandre Dionisio, die zijn carrière begon bij grote namen zoals Pierre Wynants en Yves Matagne. Na een deelname aan Top Chef opent Alexandre zijn eigen restaurant en krijgt hij 6 maanden later zijn eerste Michelin-ster. Gault & Milliau kroont hem in 2013 tot ‘beste Brusselse jonge chef’.

Dus ja, een tikkeltje benieuwd toch wel ...

En dus trokken we op een vrijdagmiddag naar Villa in the Sky in de chique Brusselse Louizalaan. Op een halve wolkenkrabber stond een glazen constructie waarin het restaurant was ondergebracht.

 

En dat was voor iemand met hoogtevrees echt wel hoog ... Maar goed. Ik kwam, zag en overwon. En genoot met volle teugen van het adembenemende uitzicht over Brussel.

Het aperitief werd aangerukt, met in zijn zog een heleboel hapjes en ovenverse broodjes. Genieten! Toen ik aan de "nootjes" was begonnen, kwam de dienster vriendelijk melden dat ik de decoratie echt niet hoefde op te eten.

Trouwens, dat groen rechtsboven is geen jelly, maar een bord. Ik ben beleefd gebleven en heb dat niet opgegeten.

Ondertussen waren ze ook al komen aandraven met de wijnkaart. Veel flessen met een prijs van 2 cijfertjes stonden er niet op. We gingen dan maar voor "een glaasje huiswijn". Altijd een slimme keuze, want huiswijn is toch het visitekaartje van een restaurant. Maar de prijs, daar hadden we het raden naar.

Het voorgerecht was iets met mosselen en schuim. Maar vooral van die groentemix heb ik zo genoten. Ik was al dol op selder, maar nu ga ik echt bij de fanclub.

En toen kwam het goud. Van de risotto en smeltende tarbot droom ik nog steeds.

"Ja meneer, u mag het servetje opeten." Het dessert: een mousse van bittere chocolade onder een lapje witte chocolade, mango, bloemetjes en mangoazijn.

Als afsluiter bestelden we nog een café gourmand, zoals dat dan heet. En van de "nootjes" bleef ik deze keer af.

De rekening dan maar. Voor de drankjes, niet voor de rest. We hadden vertaald, weet je nog. En dan toch nog verschieten: 53 euro voor 3 wijntjes van 3 cm en 2 koffies. Mja.

Maar het was weer een ervaring die nog lang bleef nazinderen op onze smaakpapillen. En dat pakken ze ons niet meer af!

Enne ... je hebt een restaurant en hebt een vertaling van je menu en website nodig? Eén adres! ;-)